Έλα όμως που τελικά δεν έγινε κανένα απ’ τα δύο
– τουλάχιστον ακόμα.
του Άρη Δομοκίδη Lifo.gr
Ως γνωστόν ήμασταν στο χείλος ακόμα χειρότερης καταστροφής. Κόσμος απέσυρε τα λεφτά απ’ τις τράπεζες και τα έστελνε στην Κύπρο πιστεύοντας ότι θα τα χάσει, υποτιμημένες δραχμές τυπώνονταν στο μυαλό μας, η στάση πληρωμών (και το κλείσιμο όλων των σχολείων, νοσοκομείων κλπ) τριβέλιζε γύρω μας σα κουνούπι.
Οι ελπίδες (αυτών που ήθελαν να βελτιωθούν τα πράγματα, όχι των μηδενιστών που ήθελαν να χρεοκοπήσουμε χοντρά και να διαλυθεί το σύμπαν) είχαν εναποτεθεί στη χτεσινή Σύνοδο. Να αποφύγουμε τα ακόμα χειρότερα. Οι χτεσινές αποφάσεις της Ευρώπης δεν μας έκαναν ξαφνικά πάμπλουτους, δε μας έλυσαν τα μεγάλα προβλήματά μας, όμως όπως και να το δούμε αποφάσισαν μερικά σημαντικά πράγματα:
Δεν μπορούμε να βγούμε στις αγορές για δανεισμό; Θα μας δανείσουν με εξαιρετικά χαμηλό επιτόκιο αυτοί. Ήταν τεράστιο το χρέος μας; Θα μας το μειώσουν! Δεν μπορούμε να το πληρώσουμε σύντομα; Δε χρειάζεται, το μετακυλούμε έως και το 2040 είπαν αυτοί. Θέλουμε το ευρώ; Το κρατάμε. Οι καταθέσεις στις τράπεζες; Εγγυημένες. Θέλουμε ανάπτυξη και επενδύσεις; Θα κάνουν ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ.
Κι ενώ, έτσι όπως είχαν τα πράγματα, δε μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσαμε να ελπίσουμε -όχι για να πανηγυρίσουμε, αλλά για να βγάλουμε έστω έναν μικρό αναστεναγμό προσωρινής ανακούφισης- πάρα πολύς κόσμος είναι τρομακτικά δυσαρεστημένος!
Ίσως και από κεκτημένη ταχύτητα. Είχαμε συνηθίσει να αγανακτούμε (δικαίως) για το οτιδήποτε, οπότε γιατί να μην πάρει τη μπάλα και τη χτεσινή απόφαση;
Είναι αριστοτεχνικός ο τρόπος που αρκετοί εντόπισαν αρνητικά σε κάθε σκέλος της απόφασης, σα να σου χαρίζουν έναν μέτριας έστω αξίας γάιδαρο αλλά να μην παραλείπεις να τον κοιτάς στα δόντια. Τους καταλαβαίνω. Η καχυποψία και το μίσος για την κυβέρνηση (που δεν μοιάζει να έκανε τίποτα η ίδια για να εξασφαλίσει τις χτεσινές θετικές αποφάσεις) είναι πράγματα κατανοητά.
Είναι σα να πηγαίνεις με το ζόρι σε θεατρική παράσταση του Σεφερλή που είσαι σίγουρος ότι θα είναι εμετική, κι όταν τελικά διαπιστώνεις ότι, περιέργως, ψιλοβλέπεται, δε θέλεις να το παραδεχτείς με τίποτα. Και ψάχνεις να μεγεθύνεις όλα τα αρνητικά της.
Filed under: ΑΠΟΨΕΙΣ |
Nafpliotis Blog 
Σχολιάστε