Οσο θεμιτή είναι η επιθυμία του να γίνει πρωθυπουργός τόσο επικίνδυνοι για τη χώρα είναι οι πολιτικοί ακροβατισμοί του.

Ο αρχηγός της ΝΔ κ. Αντώνης Σαμαράς πέταξε ως την Κωνσταντινούπολη τη Μεγάλη Τρίτη για να λάβει και τις ευχές του Πατριάρχη στην «πορεία προς την πρωθυπουργία» που έχει «ανένδοτα» χαράξει. Εξέφρασε προς τον Πατριάρχη τη βεβαιότητα ότι, «όπως η θρησκεία μας το ορίζει, μετά τη Σταύρωση έρχεται η Ανάσταση». Διότι, κατά τον κ. Σαμαρά, «παρά τον θυμό και τη δικαιολογημένη αγανάκτηση, οι πολίτες θα εκτονώσουν την πίεση που υφίστανται προς μια θετική κατεύθυνση». Προφανώς εννοεί τη Νέα Δημοκρατία.

Στη Δημοκρατία δικαίωμα του κάθε ηγέτη είναι να θεωρεί τον εαυτό του ικανότερο των άλλων να κυβερνήσει τη χώρα και μέσα στο εκλογικό παιχνίδι είναι και η διεκδίκηση της αυτοδυναμίας και η φιλοδοξία να καθήσει στην πρωθυπουργική πολυθρόνα. Αυτό το δικαίωμα το έχει και ο κ. Σαμαράς, όταν οι δημοσκοπήσεις φέρουν το κόμμα του να προηγείται των άλλων.

Υπάρχει όμως σήμερα μια πραγματικότητα. Πρώτον, «ο θυμός και η δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών» στρέφονται κυρίως κατά των δύο κομμάτων εξουσίας, της ΝΔ και του ΠαΣοΚ. Δεύτερον, για να βγει η χώρα μας από το τούνελ της βαθιάς οικονομικής κρίσης και να αρχίσει η ανάκαμψη απαιτούνται πολλές και ριζικές μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του κράτους. Τρίτον, αυτές οι μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν την απαλλαγή των κομμάτων από την «πελατειακή πολιτική», τη συνδικαλιστική συγκυβέρνηση και την εξάρτηση από πελατειακές συντεχνίες.

Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την καταστροφική κρίση διότι θεωρούσαν το κράτος «κομματικό μαγαζί» και τους ψηφοφόρους «πελάτες», τους οποίους έπρεπε να «δωροδοκούν» για να αποσπούν την ψήφο τους στις εκλογές.

Μας διδάσκει ακόμη η Ιστορία ότι τα εκβιαστικά διλήμματα, παραμονές εκλογών, προσβάλλουν τους πολίτες και υπονομεύουν τη Δημοκρατία. Ας θυμίσουμε τα πιο γνωστά: «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» και το μεταπολιτευτικό του Θεοδωράκη «Καραμανλής ή τανκς».

Ο κ. Σαμαράς αγνόησε την Ιστορία και ακολουθεί τον δρόμο των εκβιαστικών διλημμάτων. Αρχισε με την υπερφίαλη έκκληση στους ψηφοφόρους «Λύστε μου τα χέρια για να κυβερνήσω την Ελλάδα», το οποίο αναγνώστες μου χαρακτήρισαν «μαύρο χιούμορ». Ακολούθησε το «δεν συγκυβερνώ, θέλω αυτοδυναμία». Υπογραμμίζω το «θέλω». Τη Μεγάλη Δευτέρα άρχισε τις «εκπτώσεις». Δεν απέκλεισε τη συγκυβέρνηση αλλά έθεσε ως προϋπόθεση ότι πρωθυπουργός θα είναι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος. Η «ταμπακιέρα», όπως λέγαμε παλιά. Δηλαδή εκείνος, κατά τις δημοσκοπικές προβλέψεις!

Διατηρεί όμως ο κ. Σαμαράς το βασικό εκβιαστικό δίλημμα «αυτοδυναμία ή ακυβερνησία», έστω και αν χρειαστεί η προσφυγή σε νέες εκλογές! Υποθέτω ότι έχει συνειδητοποιήσει τι σημαίνει η συνεχής εκλογική αναμέτρηση για μια χώρα που δεν έχει ξεπεράσει ακόμη τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Οσο θεμιτή είναι η επιθυμία του να γίνει πρωθυπουργός τόσο επικίνδυνοι για τη χώρα είναι οι πολιτικοί ακροβατισμοί του.

Γεγονός είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε «πολιτική παιδεία» κυβερνήσεων συνεργασίας. Δύο είναι οι βασικοί λόγοι. Πρώτον, δεν είχαμε κόμματα αρχών αλλά αρχηγούς που οραματίζονταν την πρωθυπουργία και, δεύτερον, τα «κόμματα εξουσίας» ήθελαν «λυμένα τα χέρια» για την κομματική άλωση και διαχείριση της κρατικής εξουσίας.

Μήπως ήλθε η ώρα, μετά το ημιτελές πείραμα Παπαδήμου, να δοκιμαστεί και στην Ελλάδα, ειδικά σε αυτή την πολύμορφη κρίση, η διακυβέρνηση από κυβερνήσεις συνεργασίας; Ας αφήσουμε και άλλα λουλούδια να ανθίσουν στον κήπο της εξουσίας. Και ας μην ακουστεί και πάλι η συνήθης απαισιόδοξη ρήση «αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα»!

Δηλαδή, είναι πολιτικά «πρωτόγονοι» ή λιγότερο από εμάς πατριώτες οι Γερμανοί, οι οποίοι από χρόνια επιλέγουν κυβερνήσεις συνεργασίας; Με κυβερνήσεις συνεργασίας έγινε η Γερμανία η ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης. Είναι ένα δίδαγμα.

gromaios@otenet.gr

Διαβάστε περισσότερα: http://www.i-reportergr.com/2012/04/blog-post_5537.html#ixzz1sSm6Hrrv