ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ ΗΧΗΤΙΚΑ. ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΝ

ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ  

↓

http://voice.k24.net/nafplio_bg.mp3

Myspace Clocks, Fun Clocks at WishAFriend.com

Ευτυχώς υπάρχουν αυτοί που θυμούνται και αυτοί που ξέρουν

 

Alexakis Alexandros

4 Οκτωβρίου 2009:
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί εκείνη την νύχτα, οτι μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας αλλά και το πόπολο που ανέμιζε απο κάτω τις πράσινες σημαίες, λίγους μήνες μετά θα εγκατέλειπε το πλοίο που τους ταξίδευε για τριάντα περίπου χρόνια.
Λίγους μόνο μήνες μετα την τεράστια εκλογική νίκη της 4ης Οκτωβρίου του 2009, εγκατέλειπαν το πλοίο το οποίο με καπετάνιο τον Γιώργο Παπανδρέου έφτασε στον προορισμό του με ποσοστό 43.92%.
Δεν είχαν βέβαια κανένα πρόβλημα αργότερα, να στηρίξουν την δεξια κυβέρνηση του Σαμάρα, λεβέντηδες, ακροδεξιούς και τους λαϊκιστές των συριζανελ.
Δεν θα έχουν κανένα ενδοιασμό στο άμεσο μέλλον οι ίδιοι τύποι να στηρίξουν τον «μεταρρυθμιστή» Κυριάκο.
Ξέχασαν γρήγορα και έβαλαν σε δεύτερη μοίρα αρχές, αξίες και ιδανικά.
Ξέχασαν γρήγορα και τα έβαλαν όλα στο περιθώριο μολύνοντας την αλήθεια.
Σε αυτο συνέβαλαν εκείνοι που στο διάβα του χρόνου εισχώρησαν στην παράταξη και την άλωσαν ως άλλοι Δούρειοι Ίπποι. Εκείνοι οι οποίοι, εκ των έσω, συνέβαλαν στην ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου πρωθυπουργού.
Ευτυχώς υπάρχουν αυτοί που θυμούνται και αυτοί που ξέρουν.
To be continued …
#σανΣημερα

 

ΣΗΜΕΙΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ

Το ενδιαφέρον μου το στρέφω στη μεγάλη εικόνα. Στις ευρύτερες απαιτήσεις του τόπου αλλά και της παράταξης.

Με γνώμονα αυτήν θα πορευτώ.

Γιατί αν κάτι έχουν ανάγκη αυτήν την ώρα οι Έλληνες, δεν είναι η θέση και η καρέκλα του καθενός μας, αλλά η μεριμνά μας γι’ αυτούς.

Είναι μια άλλη αντίληψη του τι σημαίνει να καθοδηγείς και να ηγείσαι.

Αυτή που δεν βασίζεται στην εύκολη προσδοκία για την παρουσία ενός μεσσία.

Αλλά που διαμορφώνει, αναπτύσσει, διαπαιδαγωγεί, χειραφετεί. Στέλνει ένα άλλο, διαφορετικό μήνυμα στον πολίτη, για την αξία και το ήθος της πολιτικής. Διαπαιδαγωγεί και ένα στελεχιακό δυναμικό που ξέρει και μπορεί να σηκώνει το βάρος επιλογών, να έχει την γνώση και τις ικανότητες να δίνει μάχες παντού, όχι ως εξάρτημα ενός άρρωστου κομματικού συστήματος αλλά ως απελευθερωμένος, αυτόβουλος, προοδευτικός και ενεργός πολίτης.

 

Μια απόφαση που συζητείται

–Αλεξανδρίδης Μιχάλης

26/03/2017 

Δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει κανείς νομικά, για να μπορεί να καταλάβει μια δικαστική απόφαση. Αρκεί εμείς οι μη νομικοί να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι δικαστές δεν κρίνουν με γνώμονα το τι λέει ο κόσμος ή ποιο είναι το σωστό, αλλά αξιολογούν τα πραγματικά περιστατικά και μόνο με βάση το πλέγμα των νόμων και αποφασίζουν επί συγκεκριμένων ερωτημάτων που περιλαμβάνονται στο κατηγορητήριο της υπόθεσης που τους ανατέθηκε.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Υπό αυτό το πρίσμα η πρόσφατη απόφαση για την υπόθεση της μονής Βατοπεδίου αθωώνει όλους όσοι παραπέμφθηκαν να δικαστούν για τις συγκεκριμένες κατηγορίες που τους απευθύνθηκαν.

Το δικαστήριο δεν αποφάνθηκε πως όλα όσα έγιναν ήταν νόμιμα. Κάθε άλλο μάλιστα, καθώς έκρινε πως η κυριότητα της λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων εκτάσεων ανήκει στο δημόσιο.

Το δικαστήριο έκρινε πως οι άνθρωποι της μονής (Εφραίμ, Αρσένιος κ.λπ.) από πλάνη θεώρησαν πως η λίμνη ανήκει στη μονή Βατοπεδίου κι, επειδή ως προστατευόμενη περιοχή δεν μπορούσαν να την αξιοποιήσουν, επιδίωξαν να την ανταλλάξουν.

Το δικαστήριο δεν εξέτασε ποιοι και γιατί, ενώ όφειλαν να αρνηθούν την πρόταση της μονής, έδωσαν τη συγκατάθεσή τους, καθώς οι πολιτικοί που κατηγορήθηκαν γι’ αυτό δεν οδηγήθηκαν ποτέ στα δικαστήρια -παρά την απόφαση της Βουλής για παραπομπή τους- επειδή τα αδικήματά τους παραγράφηκαν με την παραίτηση της κυβέρνησης (2009) και την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Το δικαστήριο έκρινε επίσης πως τα υπηρεσιακά στελέχη του δημοσίου που ενεπλάκησαν στην υπόθεση δεν είχαν δόλο, αλλά εφάρμοζαν αποφάσεις άλλων (των πολιτικών που προαναφέραμε).

Παρομοίως απαλλάχτηκαν και οι ιδιώτες που αναμίχθηκαν στην ιστορία (συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, εργολάβοι κ.ά.) και απλά έκαναν τη δουλειά τους ως επαγγελματίες.
Το δικαστήριο τέλος, κρίνοντας πως με την απόφαση για ακύρωση όλων των ανταλλαγών που είχαν γίνει ( η οποία πάρθηκε μετά τον ντόρο που είχε δημιουργηθεί) δεν υπήρξε ζημία για το δημόσιο, έκλεισε την υπόθεση.

Τα υπογραμμίζω όλα αυτά, γιατί με όσα ακούσαμε μετά την έκδοση της απόφασης του δικαστηρίου δεν αποκλείεται να καλλιεργηθεί η εντύπωση πως δεν υπήρξε σκάνδαλο, ότι όλα ήταν καλώς καμωμένα και κατά συνέπεια τώρα ανοίγει ο δρόμος, για να συνεχιστεί η ιστορία από εκεί όπου σταμάτησε. Να ολοκληρωθούν δηλαδή οι ανταλλαγές της λίμνης και των παραλίμνιων εκτάσεων με φιλέτα του δημοσίου, τα οποία θα αξιοποιηθούν από τη μονή Βατοπεδίου…

 

---

Δημοσιεύτηκε στη «Μακεδονία της Κυριακής που κυκλοφόρησε εκτάκτως το Σάββατο 25 Μαρτίου

http://makthes.gr/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9/

ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΔΑΝ ΟΙ ΑΔΕΚΑΣΤΟΙ….

Dear Gianis

Josef Kapa

Dear Gianis,
Αλήθεια νιώθω ότι σε έχω συναντήσει πολλές φορές.Είσαι εκείνος ο τυπάκος που μόλις βρίσκει καινούργια παρέα με ωραία κοριτσάκια, παπαρολογεί αδιαλείπτως για να αποδείξει πόσο ουάου ξερόλας είναι. Κουνάει χέρια και πόδια για να εντυπωσιάσει και πετάει τσιτάτα από τις εμπειρίες του στην έρημο Γκουανταλαχάρ, εμπειρίες που κανείς δεν ξέρει αν είναι αλήθεια ή ψέματα.Αυτοί οι τύποι σαν εσένα εντυπωσιάζουν τους αφελείς και στέλνουν τους σώφρονες για εμετό ανά δεκάλεπτο.Έτσι είσαι και στην πολιτική. Για την πολιτική σου ανεπάρκεια ,ορκίζονται πια και οι κοντινότεροι συνεργάτες σου.Δεν το έχεις και αυτό οφείλεται σε αυτό που ο ψυχίατρος Χρήστος Λιάπης έγραψε εύστοχα ΄΄ (Ο Γιάνης) διακατέχεται από αυτό που ο Όουεν αποκαλεί υβριστική αδυναμία («Hubristic incompetence»), όταν τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα και οι εταίροι μας έδειξαν πως δεν θα κάνουν πίσω και είναι έτοιμοι να φτάσουν τη διαπραγμάτευση μέχρι τα ακρότατα του grexit και του graccident. Αυτό συνέβη εξαιτίας της υπερβολικής του αυτοπεποίθησης που τον κάνει να αδιαφορεί για τις λεπτομέρειες της πρακτικής εφαρμογής της (σε ορισμένα θεωρητικά σημεία σωστής) πολιτικής του». Μαλακάκο σε λέει ο γιατρός αλλά τι ξέρουν αυτοι…
Έξυπνο παιδί,ευρυμαθής,λίγο ιδιόρρυθμος αλλά καλός οικονομολόγος, επιστήμων με περγαμηνές.Κανείς δεν αρνείται τα τυπικά προσόντα σου Γιάνη. Είσαι πράγματι ένας από τους εκατομμύρια επιστήμονες πια ανά τον κόσμο,που κουβαλάει ένα τόμο βιογραφικό,το πουλάει όπου αγοράζεται και πάει λέγοντας.Η ρουφιάνα η επιστήμη όμως έχει κανόνες.Δεν είναι σύνολο ασύντακτων σκέψεων και η επιστημοσύνη δεν κατακτάται εφ άπαξ αλλά αποδεικνύεται δυναμικά.Αν έγραψες μια μαλακία σε μια εφημερίδα ή ένα μπλογκ και τυχαίνει να είσαι επιστήμονας δεν σημαίνει αυτόματα πως αυτό που έγραψες έχει επιστημονική βάση. Η επιστημονική μέθοδος είναι μια διαδικασία με κανόνες που απαιτείται να ακολουθούνται είτε σε λένε Αινστάιν είτε Γιάνη.
» – Develop one or more hypotheses, or educated guesses, to explain this phenomenon. The hypotheses should be predictive – given a set of circumstances, the hypothesis should predict an outcome.
– Devise experiments to test the hypotheses.
– All valid scientific hypotheses must be testable.
– Analyze the experimental results and determine to what degree do the results fit the predictions of the hypothesis.
– Further modify and repeat the experiments.»
Όπως λέει και το βιβλίο Γιάνη, για να βγει ένα επιστημονικό συμπέρασμα χρειάζονται υποθέσεις που οδηγούν σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ συμπεράσματα.Αυτά στην επιστήμη τα λένε,δεν τα κρατάνε κρυφά.Αν θες ας πούμε να εξετάσεις τις επιπτώσεις ενός grexit, ως επιστήμονας το λες και σε αυτούς που ξέρουν και κρίνουν αν είπες μαλακία η έβγαλες λαβράκι. Δεν το λες στον Γαβριήλ Σακελαρίδη. Δεν ξέρει ο Γαβριήλ. Και δεν το παίζεις στην πόκα με τα φιλαράκια σου, ψηφίζοντας αν έχεις δίκιο σαν σε πενταμελές Γυμνασίου . Δεν παίρνεις ένα λαό στο λαιμό σου. Όλοι κρίνονται ξέρεις Γιάνη στην επιστήμη. Στο σπίτι σου μπορεί όχι,στην πολιτική επίσης, στην επιστήμη όμως κρίνονται.
Μια καλή λύση αν μπλέκεσαι με αυτά και δεν μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα είναι και η θεωριούλα που διάβαζες μικρός,»Το ξυράφι του Όκαμ».Βγήκε για κάτι ανερμάτιστους υπερόπτες σαν εσένα και λέει : »Pluralitas non est ponenda sine necessitate».Σπασμένο σε ταληράκια εννοεί:»Κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες» ή καλλίτερα, όταν δύο θεωρίες παρέχουν εξίσου ακριβείς προβλέψεις, πάντα επιλέγουμε την απλούστερη.
Δεν θέλουμε να σε ταλαιπωρούμε με σχέδια grexit,σκέψου απλά ρε φίλε.
Ξέρεις καλά ότι στο παιχνιδάκι όπως στήθηκε,ένα απλό άντε γαμήσου που σκεφτόμαστε πολλοί δεν θα πιάσει στον πολύ κόσμο που σε θεωρούν συμπαντικό μάγκα. Ότι για να αντιμετωπιστούν λογικά, όπως θα έπρεπε, οι αμετροεπείς μπουρδολογίες σου θα πρέπει να πέσει πολύ μελάνι και ο κόσμος πεινάει για να μπορέσει να βάλει το μυαλό του να σκεφτεί τόσα δύσκολα.
Αλλά να ξέρεις ότι όσα λες είναι μπούρδες.Μπούρδες ανυπόστατες και αντιεπιστημονικές.Μπούρδες,μπούρδες,μπούρδες….Και θα στο πω όπως μου έρχεται. Ούτε για πολιτικός κάνεις ούτε για επιστήμονας. Έτσι αυθαιρέτως και ασαφώς.Όπως κάνεις και συ πολιτική και επιστήμη…
Cheers Gianis

Σε βλέπω.

Josef Kapa
Στοιβαγμένη στο κατάστρωμα στο πλοίο της γραμμής για Ηρακλειά.Φοράς μπατίκ μπλουζάκι αμάνικο και φρέσκα σανδάλια,που μοσχομυρίζουν εξάρχεια.Διαβάζεις Γιουρσενάρ και ακούς νωχελικά Mulatu Astatke, τόσο δυνατά όσο να ακούει και το διπλανό κορίτσι με το κάπρι. Αυτό που τα απογεύματα βλέπει Μίλα, άντε στην καλύτερη Μπογδάνο και σκούζει »τι πάθαμε με τον Τσίπρα». Δεν καταλαβαίνει και την συγχωρείς. Αυτό που δεν συγχωρείς είναι ότι διαβάζει Κοέλιο, ΚΟΕΛΙΟ η βλαχάρα και έχει δικαίωμα για ψήφο γαμώτη μου.
Στόχος είναι να είσαι εσύ διαφορετική. Να εύχεσαι καλό καλοκαίρι από τα χριστούγεννα τσουγκρίζοντας τσιπουράκι από το χωριό και οι άλλοι καλά να πάθουν οι μικροαστάτζες. Φταίνε όμως που δουλεύεις λογίστρια σε διαφημιστική που τυπώνει φυλλάδια για φτηνά σουβλατζίδικα, ενώ θα έπρεπε να περπατάς ξυπόλητη στα αίθρια της google, κουβεντιάζοντας με ιδιοφυίες από το Μπαγκλαντες. Φταίνε γιατί αυτοί ψήφιζαν το γαμημένο το σύστημα τόσα χρόνια που δεν κατανόησε ποτέ την διαφορετικότητα σου, δεν εκτίμησε τον κόπο σου για το μεταπτυχιακό στο Πάντειο και σε έριξαν χαμηλά. Χαμηλότερα κι από τη μάνα σου την καθηγήτρια και από τον πατέρα σου που δούλευε στο Δήμο. Κι αυτοί ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν.
»Όλα καλά θα πάνε μωρέ» έλεγες στο Γυάλινο καθισμένη οκλαδόν, όταν τραγούδαγε ο Θανάσης- και είχε 120 ευρω το μπουκάλι. Όλα καλά έλεγες κι όταν πήγαινες στην Κόνιτσα να ακούσεις Χαρούλη, να μυρίσεις τα θυμάρια ξαπλωμένη, να φας τυρόπιτα χωριάτικη στο ταβερνάκι της θείας που μόνο εσύ μπορούσες να ανακαλύψεις. Όλα καλά μέχρι που αποφάσισαν αλλιώς οι Σαμαροβενιζέλοι. Που σε έφτασαν, να μην μπορεί η μάνα να τσοντάρει 50άρικο για την βενζίνη στη μηχανή. Να γαμηθούν οι φιλελέδες. Θα ματώσουν τώρα που ήρθε η αριστερά, θα πληρώσουν οι ολιγάρχες. Που πάνε να τα βάλουν με το σύντροφό σου που κάνει μαύρα ιδιαίτερα για λίγα ψωροευρώ. Να ματώσουν, αριστερά να ναι κι ότι να ναι. Θα τον καταπιείς κι αυτόν τον Καμμένο και ας πετάγατε βελάκια στη σκατόφατσα του Νικολόπουλου στο Αντιρατσιστικό. Μια χαρά τα λέει, τους γαμεί τους φιλελέδες και τους ΠΑΣΟΚους.
Βέβαια έχεις πάει και για post certificate στο Preston με το γαμοευρώ στην τσέπη, αλλά ποιός κολλάει στο νόμισμα πιά .Σε λίγο όλοι θα έχουν εθνικό, δεν πάει άλλο. Μια χαρά ήταν η γιαγιά με τη δραχμούλα. Δεν χρώσταγε πουθενά. Βέβαια δούλευε 12 ώρες τη μέρα στις ελιές, δεν είχε ρεύμα και το φαι δεν έφτανε για όλους,αλλά ποιός γαμεί. Ήταν ευτυχισμένοι τότε.Τι κι αν χωρίς ευρώ τα λεφτά από το μισθό δεν θα έφταναν ούτε για το διαβατήριο για την Αγγλία, τι κι αν τα παιδιά σου θα σπουδάζουν στο ΤΕΙ του χωριού σου. Και συ που σπούδασες τι κατάλαβες. Να πάνε στο χωριό να καλλιεργήσουν και να τρώνε και να ναι ευτυχισμένα. Η Δανάη και ο Χρήστος που πήραν την μεγάλη απόφαση να αφήσουν τα εξάρχεια και να πάνε Δομοκό να καλλιεργήσουν ρεβίθια, τον ήπιαν άβραστο βέβαια, γιατί ο Χρήστος δεν έκανε γι αυτά και η Δανάη έπαιρνε τρια κατοστάρικα στο βιβλιοπωλείο. Δεν βγαίνει έτσι και να σαι και χωριό. Ασε που όλη μέρα οι κουτσομπόλες ασχολούνταν με τα ντρέντλοκς του Χρήστου.
Άκου λίγο γλυκό μου… Καλά είναι να γράφουμε αλαζονικά στον τοίχο »αν όχι εμείς τότε ποιοί», αλλά αν δεν είμαστε εμείς θα στενοχώρησω, θα είναι κάποιοι άλλοι. Αγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί. ΑΛΛΟΙ. Καλό το μεταπτυχιακό στο Πάντειο αλλά το δημόσιο στόμωσε και δεν ξάναχει σύντομα εξετάσεις. Μαλακία έκανες που περίμενες τον επόμενο διαγωνισμό,τα πράγματα αγρίεψαν και επιπλέουν κάτι τσόκαρα που έτρεχαν εδώ κι εκεί για φτηνές δουλειές όσο εσύ έφερνες γύρες με την πριγκηπέσσα και αρνιόσουν να δεχτείς 6 κατοστάρικα. Και αντί να γκρινιάζουν μάθαιναν το σύστημα από μέσα και το πολεμούσαν και βρίσκανε τις τρύπες του και ανέβηκαν λιγάκι.’Ίσα να περνάνε καλά. Όχι δεν θα ξεκινήσουν όλοι από την αρχή αν ξανάρθει η δραχμούλα. Από κει που το αφήσαμε θα ξαναρχίσουν.Γιατί είναι αλήθεια το ευρώ δεν είναι φετίχ αλλά όποιος δουλεύει καλά το ευρώ θα δουλέψει και τη δραχμούλα.
Δεν θα ανοίξουν εργοστάσια μάτια μου, γιατί αν ήταν να ανοίξουν θα άνοιγαν και τώρα που έχουν φτηνό καύσιμο. Με την δραχμούλα θα »καίει» το καύσιμο και οι καπιταλιστές το ξέρουν.
Ούτε τα χωράφια θα παράγουν για να τρώμε και να εξάγουμε. Πρώτον γιατί είμαστε μικρή γαμοχώρα και κυρίως γιατί ένας τόνος λίπασμα θα κοστίζει όσο το αμάξι σου. Και δεν θα τα βάλεις με την COMPO,ούτε η ΕΛΒΕ με τα λιπασματάκια της θα τα βάλει.
Σύνελθε λίγο. Αποδέξου τη μνημονιάρα του Αλέξη κι αυτός δεν τη γουστάρει, μαζί τα πίνατε στην Ίο όταν ήταν ακόμη λεύτερη από φιλελέδες. Μην νομίζεις όλοι άκλαφτοι θα πάμε με την μνημονιάρα. Και ο τζαμπατζής δικηγοράκος που στην έσπαγε που τα έκανε όλα και ο μηχανικός και εργάτης στα έργα που σταμάτησαν και ο κλεφτάκος μαγαζάτορας που δεν σου έκοβε απόδειξη. Αλλά θα παίζει μια ελπίδα γι αυτούς και για σένα. Όχι αυτή που μας έλεγες. Η άλλη ελπίδα,αυτή που δικαιώνεται στη δουλειά όχι στη λαικομπάνικη φιλοσοφία. Άντε ΄΄καλό καλοκαίρι,όλα καλά θα πάνε»…

Mε 229 στο 2017. Οι επτά πραγματικότητες

Της Αννας Διαμαντοπούλου [via:fb] Η προηγούμενη εβδομάδα σηματοδότησε το τέλος των ψευδαισθήσεων, δεκαετιών λαϊκισμού, δημαγωγίας και άρνησης της οικονομικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας, με τα όσα αποφάσισε και ωμά περιέγραψε ένας αντιμνημονιακός ηγέτης, ως Πρωθυπουργός.
Ήρθε λοιπόν η ώρα για μια πραγματική , χωρίς αίμα αλλα με πόνο και κόπο επανάσταση για την ανόρθωση της Ελλάδας. Μια επανάσταση που θα βασίζεται στην αλήθεια για το συμφέρον των πολλών. Μια επανάσταση που θα στηρίζεται όχι στον εμφύλιο αλλά στη συναίνεση ως τέκνο της ανάγκης που φέρνει η πραγματικότητα.

Πραγματικότητα 1η: Η Ελλάδα βρέθηκε το 2009 με ένα υπέρμετρο έλλειμμα και ένα εξωφρενικό χρέος, μετά από 5 χρόνια λιτότητας ήλεγξε δραστικά το πρώτο, απέτυχε δραματικά στο δεύτερο, το οποίο και εξακολουθεί να είναι μη βιώσιμο.

Πραγματικότητα 2η: Για την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους, και την αποφυγή μιάς άτακτης ή έστω ελεγχόμενης χρεοκοπίας, οι μόνοι διατεθειμένοι να βοηθήσουν στην πράξη, είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Ανεξάρτητα από εθνικές ή άλλες σκοπιμότητες που εκείνοι υπηρετούν, κανείς άλλος δεν μας προσέφερε, ούτε δολλάριο, ούτε ρούβλι.

Πραγματικότητα 3η: Χρεοκοπία και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ανεξαρτήτως μεθόδευσης, αποτελεί συνώνυμο μιας οικονομικής καταστροφής για τις επόμενες δυο γενιές, με απρόβλεπτες επιπτώσεις στα εθνικά θέματα μιας αδύναμης και μοναχικής χώρας.

Πραγματικότητα 4η: Πρώτα και μεγαλύτερα θύματα μιας επιστροφής στην δραχμή θα είναι οι άνεργοι και όσοι αμείβονται από το δημόσιο, που θα εισπράττουν δραχμές αλλά θα ξεπληρώνουν δάνεια και θα πληρώνουν τα εισαγόμενα σε ευρώ. Και δεν είναι τυχαίο ότι κανείς δεν επιχειρηματολογεί για τα «θετικά» της δραχμής και πότε θα προκύψουν. Ξέρουν την αλήθεια , δεν τολμούν να την πουν και συνειδητά παραπλανούν, οπως έκαναν με επιτυχία είναι αλήθεια όλα τα τελευταία χρόνια.

Πραγματικότητα 5η: Οι συνεχείς προσφυγές στο λαό, με εκλογικές ή άλλες δημοκρατικές διαδικασίες, ανέτρεψαν το πολιτικό σκηνικό, διέλυσαν κόμματα, έφεραν νέες Κυβερνήσεις και συσχετισμούς, όμως διατήρησαν αμετάβλητη την οικονομική πολιτική και την εξάρτηση από μνημόνια. Κάθε προσφυγή κατέληξε σε απώλεια χρόνου και πρόσθετα βαριά μέτρα για τους πολίτες , επιτείνοντας το αδιέξοδο και σκοτώνοντας την ελπίδα.

Πραγματικότητα 6η: Όλο το πολιτικό σύστημα μιλάει για ανάπτυξη, προβάλλοντας την ως την μαγική λύση στην έξοδο από την κρίση. Ανάπτυξη σημαίνει η χώρα να παράγει περισσότερα από όσα καταναλώνει, μια απλή αλήθεια που ξέρει η κάθε νοικοκυρά. Όμως οι διαδοχικές κυβερνήσεις ,παρά τις επί μέρους συγκεκριμένες προσπάθειες απέτυχαν να ανατρέψουν τις κακοδαιμονίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, απέτυχαν να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Χώρα.

Πραγματικότητα 7η: Το άνυδρο πολιτικό τοπίο της αντιπολίτευσης, έχει αφήσει ένα μεγάλο αριθμό πολιτών χωρίς πολιτική έκφραση και τον κ. Τσίπρα κυρίαρχο στο χώρο. Ένας μεταρρυθμιστικός ευρωπαϊκός πόλος είναι ανάγκη της εποχής.

Και φυσικά έρχεται το εύλογο ερώτημα. Η Ελλάδα τώρα μπορεί;

Φυσικά και μπορεί, αρκεί:

α. Να σταματήσει πρωτίστως ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του να επενδύει στην καλλιέργεια φρούδων ελπίδων, και στη δημιουργία εχθρών και να παραδεχθούν ενώπιον των πολιτών τις παραπάνω πραγματικότητες.

β. Να αξιοποιήσουν το κλίμα συναίνεσης που έμπρακτα διαμορφώθηκε στη Βουλή. Το φαινόμενο 251 Βουλευτές, από ευρύτατο φάσμα, να εξουσιοδοτούν τον Πρωθυπουργό να διαπραγματευθεί ένα σκληρό πλαίσιο μέτρων δεν έχει προηγούμενο. Όπως δεν έχει και η υπερψήφιση σκληρών μέτρων από 229 Βουλευτές. Πρόκειται για λαχείο στα χέρια του Πρωθυπουργού, που ενδεχόμενη απώλεια του θα ισοδυναμεί με πολιτικό έγκλημα.

γ. Να μαζέψει τα μανίκια (αφού ξεζωστεί τα φισεκλίκια) η Κυβέρνηση σε ένα εθνικό χρονοδιάγραμμα, ώστε μέσα στους επόμενους 12 μήνες να ανταποκριθούμε με τυπικότητα στην υλοποίηση των υποχρεώσεων που αναλαμβάνει η Χώρα με το τρίτο μνημόνιο. Συγχρόνως όμως να κινηθούμε με εθνικό σχέδιο δράσης, πέρα και εξω από το μνημόνιο, στο οποίο υποχρεωτικά θα συνδράμουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρώπη και το ευρώ. Θα ολοκληρώσουμε τις θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με στόχο το 2017 να είναι η χρονιά που η Χώρα θα ξεκινήσει με νέα προοπτική για τους νέους ανθρώπους.

Η αισιοδοξία για τα παραπάνω, μετά τον ανασχηματισμό και την εσπευσμένη δημιουργία προεκλογικού κλίματος από κορυφαία στελέχη, ίσως ακούγεται πολιτικά αφελής.

Όμως αν δεν γίνουν αυτά : Ελλάδα «…αποχαιρέτα την, την Ευρώπη που φεύγει…» Ελλάδα ξαναγύρνα στα Βαλκάνια, αφέντρα της μοναξιάς σου, όταν οι άλλοι θα ταξιδεύουν με την Ευρώπη.

Είναι χρέος όλων μας να αντισταθούμε στην πορεία που μας έχει προδιαγράψει ο κ. Σόυμπλε και οι εδώ συνοδοιπόροι του. Η απώλεια του Ευρώ ισοδυναμεί με απώλεια εθνικού κεκτημένου και όσοι το απεργάζονται θα κληθούν να λογοδοτήσουν.

Τώρα είναι η ώρα μηδέν για τον Πρωθυπουργό, να διαλέξει που και με ποιούς θα πάει, τι και ποιους θα αφήσει. Είναι θέμα ψυχής, θέμα εθνικής ευθύνης, θέμα για τις γενιές που έρχονται και τη προσωπική του προοπτική, όσο αδιάφορη και αν μας είναι . Μαζί του στο δρόμο της Ευρώπης θα έχει πολλούς. Τον άλλο δρόμο δεν θά θελα ποτέ να τον δοκιμάσουμε.
– See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/en/apopsi/item/10111-me-229-sto-2017-oi-epta-pragmatikotites#sthash.FOGk4LXk.dpuf

Άκου σύντροφε

Josef Kapa
Άκου σύντροφε,
όταν άρχισες να αποδομείς τη Σώτη Τριανταφύλλου στην αρχή χαριτολογώντας και μετά βρίζοντας απροκάλυπτα ομολογώ το διασκέδασα ,γιατί τη Σώτη και το »Εργοστάσιο των μολυβιών» της δεν την γούσταρα και γώ.Συνέχισες αρπάζοντας τη Διβάνη.Μιά από τα ίδια,με έπιασες μπόσικο και κει.Tο κατάπια ίσως και να υπερθεμάτισα και γω σε μια δυο παρέες,παρασυρμένος απ’τον καταρρακτώδη οίστρο των διάσημων αριστερίστικων τρολ.Κάποια στιγμή άρχισα να χάνω το λογαριασμό.Αλήτης ο Χειμωνάς,προδότης ο Χωμενίδης,ξεφτίλας ο Γιωφασάτ και κει άρχισες να με προβληματίζεις.Η αριστερά που γούσταρα,αυτή του Παπαγιαννάκη και του Κύρκου,δεν μισούσε,δεν έβριζε, δεν αφόριζε,δεν κρέμαγε.Πόσο μάλλον συγγραφείς.Συνδιαλεγόταν και διαφωνούσε και στο τέλος έφευγες και συ και οι απεναντι καλλίτεροι μη σου πω και μονιασμένοι.Ο κατήφορος, όσο ανέβαιναν τα ποσοστά του Συριζα, δεν είχε τελειωμό.Προδότης και ελαφρόμυαλος ο Ράμφος,ημίτρελος και λαμόγιο ο Γραμματικάκης, φασίζουσα η Αρβελέρ.Αρχιζες να μου γκρεμίζεις τα είδωλα,χωρίς να χτίζεις νέα, έτσι απλώς κατέστρεφες για να γουστάρουμε χωρίς να προτείνεις κάτι άλλο.Γιατί καλά είναι τα τσιτάτα απ΄τα οπισθόφυλλα του Αλτουσερ και του Ντεριντά που ποστάρεις για να διαχωριστείς απ τους λαικούς πασοκους,αλλά εδω λειτουργούσες σαν πνευματικό ολοκαύτωμα που κατέστρεφε,εξευτέλιζε,λοιδωρούσε και προπυλάκιζε χωρίς τελειωμο.Επειδή κατέκλυσες εσύ και ομοιδεάτες σου τα διαδικτυακά μέσα με έμμισθες τρολίτσες, το δηλητήριο του μίσους διαχύθηκε παντού.Κανείς πια δεν έκρινε με επιχειρήματα ,όλοι έβριζαν,έκραζαν,μισούσαν.Και έτσι γέννησες το τέρας.Γέννησες την μαυροκόκκινη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.Το μόνο που σε ένωνε με τους Καμμένους ήταν το μίσος,το μίσος για τους άλλους και η μόνη κοινή σας προσδοκία ήταν οι κρεμάλες.Γέννησες τους Λεουτσάκους και τους Πετράκους και κυρίως ανέδειξες τη Ζωή,ένα πρωτοφανές εθνικοσοσιαλιστικό υποκείμενο που αναπνέει και οι χρυσαυγίτες εκστασιάζονται.Μόνος σου τα κανες θάλασσα σύντροφε.Και μη διαμαρτύρεσαι που η συλλογική σας αυταπάτη καταρρέει και τρώγεσαι με τους συνρόφους σου.Μην εκπλήσσεσαι που ο Τσίπρας έβαλε τον Χαικάλη υπουργό.Δεν τον έβαλε γιατί τον γούσταρε.Τον έβαλε γιατί δεν έχει άλλους.Οι άλλοι, αυτοί που θα μπορούσαν να συνδράμουν τώρα που πρέπει επιτέλους να κυβερνήσετε, είναι αλλού.Τρόμαξαν που είδαν τους φίλους και γνωστούς τους να προπυλακίζονται ανηλεώς.Κλάψε τώρα στους ώμους του Χαικάλη και της Ραχήλ Κλάψε με την άνοδο της ΧΑ.Κλάψε γιατί εσύ τους εξέθρεψες και θα πάρεις μια ολόκληρη γενιά στο λαιμό σου.
Josef Kapa

“Το Καστελόριζο και οι μύθοι του”

Σχόλιο εκπροσώπου τύπου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών, Γιώργου Πεταλωτή

Εδώ και πέντε χρόνια, με αποκορύφωμα την «επέτειο» ανακοίνωσης της ένταξής μας στον μηχανισμό στήριξης από το Καστελόριζο, πλήθος αναφορών, από τις πλέον σοβαρές μέχρι την εύκολη δαιμονοποίησή των γεγονότων, δημοσιεύονται και αναπαράγονται – άκριτα, με ελαφρά συνείδηση και πολλές φορές, επιβλαβώς για τη χώρα.

Η συντριπτική πλειοψηφία, ακόμη και καλόπιστων αναφορών, παραγνωρίζει και δεν εξετάζει τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτήν την ανάγκη, ενώ πλήθος εύπεπτων στερεότυπων στη σφαίρα της παραπολιτικής και της συνωμοσιολογίας υποκαθιστούν τις σοβαρές αναλύσεις που απαιτούνται.

Εμείς, ως ΚΙΝΗΜΑ  Δημοκρατών Σοσιαλιστών, αναδεικνύουμε πάγια, ότι πρέπει να ανοίξει επιτέλους μια συζήτηση για τους ΛΟΓΟΥΣ που μας οδήγησαν το 2010 στην αναγκαιότητα ενός πρωτοφανούς δανεισμού, αφού ΚΙΝΔΥΝΕΥΑΜΕ ΜΕ ΑΜΕΣΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ, τις μεθοδεύσεις ΑΠΟΚΡΥΨΗΣ των πραγματικών στοιχείων της οικονομίας από την κυβέρνηση Καραμανλή, την παντελή ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ από τους εταίρους μας, αλλά και το ρόλο της ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗΣ Ευρώπης, πριν και μετά την αποκάλυψη της κρίσης.

Οφείλουμε να εστιάσουμε στην ΟΥΣΙΑ της κρίσης καθώς και στην ΠΛΗΡΗ ανυπαρξία μηχανισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Ακόμη και από τη δημιουργία της ΟΝΕ.
Όσοι με οποιοδήποτε τρόπο, πολιτικοί, ΜΜΕ και αναλυτές εκφέρουν δημόσιο λόγο, δεν μπορούν να παραβλέπουν συστηματικά ότι η χώρα μας είχε ανάγκη από ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ στην Οικονομία, τη Διοίκηση, το Κράτος, την Παιδεία και κυρίως τον προσανατολισμό της παραγωγής. Κυριαρχώντας  το δόγμα «ΑΣΤΟ ΓΙΑ  ΑΡΓΟΤΕΡΑ”, μέσα σε πέντε χρόνια – από το 2004 έως το 2009, εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις, μέσω προφορικής συνέντευξης και χωρίς ιεράρχηση των αναγκών, επιβάρυναν το Δημόσιο.

Να μην ξεχνάμε  ότι,  όταν αποκαλύφθηκε ότι το έλλειμμα ξεπερνούσε το 15%, ασύλληπτο για τα δεδομένα μας, ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ΚΑΝ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ  που πληρωνόταν από το Κράτος.

Όταν οι αγορές καθιστούσαν με τα τεράστια επιτόκιά τους ανέφικτο τον δανεισμό, όταν ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και η Κυβέρνησή του διερευνούσε πηγές δανεισμού, διατρέχοντας πολλές φορές μέρος της υφηλίου, αντιμετώπιζε -δικαιολογημένα – τη ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ και την ΑΡΝΗΣΗ. Εξάλλου, οι ανάγκες δανεισμού ήταν τόσο μεγάλες, που κανένα κράτος, όσο και εύρωστο να ήταν, δεν θα μπορούσε να τις καλύψει. Οι ΜΥΘΟΙ  περί δανεισμού από τη ΡΩΣΙΑ και την ΚΙΝΑ έπρεπε να περάσουν πέντε χρόνια, ξαναζώντας η χώρα δυστυχώς τα ίδια, για να καταρριφθούν. Οι θεωρίες συνωμοσίας από ανεύθυνους πολιτικούς και ΜΜΕ, δυσχέραναν ακόμη περισσότερο την πραγματικότητα.

Η ΕΥΡΩΠΗ, δυστυχώς ΑΝΕΤΟΙΜΗ όχι μόνον οικονομικά, αλλά κυρίως πολιτικά να αντιμετωπίσει την κρίση μιας χώρας – μέλους, με Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία να ακολουθούν και την Ιρλανδική κρίση σε εξέλιξη, όταν επιτέλους αντιλήφθηκε το μέγεθος των συνεπειών που θα υπήρχαν, ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕ αμήχανα ότι στερείται θεσμικών εργαλείων για την αντιμετώπισή της. Και ήταν η ίδια που κάλεσε το ΔΝΤ για την παροχή , στην αρχή τεχνογνωσίας και μετέπειτα και δανειακών μεγάλων κεφαλαίων.
Οι ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΕΣ της ΗΓΕΣΙΕΣ βεβαίως, ήταν εκείνες που ουδόλως ανησυχούσαν δημοσίως μέχρι το 2009, προφανώς από ιδεολογική αλληλεγγύη προς την τότε Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και παρά το γεγονός – όπως αποδείχθηκε αργότερα – ότι προειδοποιούσαν τον κ. Καραμανλή για την άσχημη πορεία, ουδέποτε έθεταν ζήτημα «συμμόρφωσης» και αλλαγής πλεύσης.

Όσοι λοιπόν λοιδορούν με μεγάλη ευκολία το «Καστελόριζο» και ακόμη χειρότερα όσοι μέσα από την εύκολη ΑΠΑΞΙΩΣΗ του Παπανδρέου, έχτισαν μια ΑΦΗΓΗΣΗ ΟΛΙΓΩΡΙΑΣ μέχρι και ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, ας συναισθανθούν ΣΗΜΕΡΑ συγκρίνοντας καταστάσεις, πρώτον πόσο δύσκολο είναι να διαπραγματεύεσαι από τραγική θέση την οικονομική στήριξη της χώρας σου και μάλιστα τότε, που δεν υπήρχε κανένας μηχανισμός, αλλά και δεύτερον πόσο εύκολο είναι να βλέπεις άλλες λύσεις πλην της υπάρχουσας καθώς και σωτήρες από το υπερπέραν. Ήδη ο τότε «αντιμνημονιακός» κ. Σαμαράς το διαπίστωσε, σήμερα το διαπιστώνει και ο κ. Τσίπρας, δυστυχώς με πολύ βαρύτερες συνέπειες για τον Ελληνικό λαό.

Τέλος, ας αναρωτηθούν οι επετειολογούντες πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση για τους Έλληνες πολίτες, αν είχαμε από τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης τη στοιχειώδη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ για την υπέρβαση της κρίσης, πόσο αξιόπιστοι άρα και ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΕΥΑΛΩΤΟΙ θα ήμασταν προς τους δανειστές και εταίρους μας και πόσο ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ θα αποδεικνυόμασταν στην Ελληνική κοινωνία για την συνολική αλλαγή πορείας της χώρας. Και πόσα λάθη προφανώς και παραλείψεις θα είχαμε γλιτώσει, αν το μέτωπο των πολιτικών δυνάμεων ήταν ενιαίο. Για να μην φθάσουμε πέντε χρόνια μετά να βρισκόμαστε πάλι στο ίδιο σημείο.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, η Κυβέρνησή του και η τότε Κοινοβουλευτική του Ομάδα, ανέλαβαν ένα τεράστιο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ. Εν γνώσει τους. Δεν λιποτάκτησαν, δεν απέδρασαν. Τον δρόμο αυτό τον γνωρίζαμε πολύ καλά. Θα ήταν πολύ εύκολο αν αντί για «Καστελόριζο» πηγαίναμε τότε σε εκλογές, σε δημοψήφισμα ή ζητούσαμε την ψήφιση της δανειακής σύμβασης με 180 ψήφους, δηλαδή εκ των προτέρων απόρριψή της και «ΗΡΩΙΚΗ ΕΞΟΔΟ » με ευθύνη άλλων.

Αλλά με μια χώρα ήδη ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΗ, ήδη ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ.

Η επιλογή μας λοιπόν, ήταν και είναι διαφορετική.

Αναλάβαμε το κόστος σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και σήμερα, όπως και με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Εντοπίζουμε τις μεγάλες διαφωνίες μας, αλλά με δημιουργικό για τη χώρα τρόπο.
Τονίζαμε και τονίζουμε ότι η λύση στην κρίση δεν μπορεί να είναι εκτός του πυρήνα της Ευρώπης, την Ευρωζώνη, ότι η χώρα έχει ανάγκη από μεγάλες και πραγματικές μεταρρυθμίσεις ενταγμένες σε ένα ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ και ότι και η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να ανταποκριθεί επιτέλους  άμεσα στην ανάγκη αυτή. Γι’ αυτό και μόνον εξάλλου εμείς  στηρίζουμε τις προσπάθειες της χώρας τότε και τώρα.

Ας ευχηθούμε λοιπόν, ότι την όποια επέτειο θα την λαμβάνουμε ως αφορμή για επανεκκίνηση της σκέψης και της δράσης μας και μάλιστα, όταν ο χρόνος είναι ασφυκτικός για την χώρα.

Ενημερωτικό Σημείωμα του Τομέα Οικονομικής Πολιτικής του »Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών» με την αποτίμηση της διαπραγματευτικής πολιτικής της κυβέρνησης

»Τώρα που ο Πρωθυπουργός της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, κ. Αλέξης Τσίπρας, ζήτησε και πραγματοποιήθηκε εξωθεσμική συνάντηση στις Βρυξέλλες, συμμετείχε στη Σύνοδο Κορυφής και επισκέφθηκε την Καγκελάριο της Γερμανίας, ήρθε η ώρα για μια ψύχραιμη αποτίμηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η  χώρα.

Με δεδομένα – και μόνον, όσα ο ίδιος και οι Υπουργοί του έχουν πράξει, το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι ο κ. Τσίπρας είναι εγκλωβισμένος σε ένα αδιέξοδο που διαμορφώθηκε από τις αντιμνημονιακές του εμμονές και εντείνεται από τα λάθη που συνεχίζει να κάνει.

Λάθη που,

Τον απομονώνουν και υπονομεύουν την αξιοπιστία της χώρας μας ακόμη περισσότερο στην Ευρώπη,

Σπρώχνουν τη χώρα σε συνθήκες ασφυξίας δυσκολεύοντας όλο και περισσότερο τη διαπραγματευτική της ικανότητα.

Δημιουργούν ολοένα και περισσότερα, αλλά και μεγαλύτερα εμπόδια και βάρη από αυτή του την τακτική,

Θα του δημιουργήσουν προβλήματα στο εσωτερικό μέτωπο, όπως και στο κόμμα του, όταν μετά από την «επαναστατική» γυμναστική στην οποία ασκήθηκε, κληθεί να ψηφίσει δύσκολες αποφάσεις.

Τα μεγάλα λάθη στο Ευρωπαϊκό μέτωπο:

Λειτουργεί εξωθεσμικά, ζητώντας ο ίδιος συνάντηση με συγκεκριμένους Ηγέτες και όχι με εκπροσώπους θεσμών – σε αντίθεση με όσα έλεγε και συνεχίζει να λέει.

Το ίδιο σφάλμα έκανε και με την επιστολή που απέστειλε προς την κυρία Μέρκελ και τους κυρίους Ολάντ, Γιούνκερ και Ντράγκι. Αποτέλεσμα; Οι υπόλοιπες χώρες και οι Ηγέτες τους έχουν ενοχληθεί – οι πιθανοί σύμμαχοί του ή οι συμπαθούντες θα λιγοστεύουν καθημερινά. Χαρακτηριστική η δήλωση του Βέλγου Πρωθυπουργού, που έθεσε ζήτημα αντιπροσώπευσης της ΕΕ από Γερμανία και Γαλλία.

Ζητά από την Καγκελάριο κ. Μέρκελ να μεσολαβήσει στην ΕΚΤ για να χαλαρώσει τη στάση της στο ζήτημα των εντόκων γραμματίων που μπορεί να εκδόσει το Ελληνικό Δημόσιο και του ELA, όταν οι μόνοι που ευθύνονται για τις αποφάσεις της ΕΚΤ είναι οι ίδιοι οι Υπουργοί της Κυβέρνησης που υποστηρίζουν δημοσίως ότι το χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο. Οι επίσημες αυτές δηλώσεις είχαν νομικά επακόλουθα, επηρεάζοντας την αξία των ελληνικών ομολόγων που χρησιμοποιούνται από τις ελληνικές τράπεζες ως εγγυήσεις για ρευστότητα από την ΕΚΤ.

Πρακτικά, επιλέγει συνειδητά στο εσωτερικό μέτωπο να επενδύσει ξανά στους επικοινωνιακούς εντυπωσιασμούς, σε βάρος σημαντικών αποφάσεων που θα ήταν προς όφελος της χώρας. Δυναμιτίζει έτσι ευκαιρίες για φτηνό χρήμα που έχουν ανάγκη όλες οι ελληνικές επιχειρήσεις. Περιορίζει τις δυνατότητες της οικονομίας  να επωφεληθεί από το φτηνό ευρώ.

Ζητά από τον Ηγέτη ενός κράτους να ασκήσει πίεση στον Πρόεδρο της ΕΚΤ – ακόμη και αν πρόκειται για την Καγκελάριο της Γερμανίας. Η ΕΚΤ σύμφωνα με τις Συνθήκες είναι ανεξάρτητη από παρόμοιες παρεμβάσεις. Όμως, ο ίδιος ορίζει δημόσια την Καγκελάριο της Γερμανίας «ηγεμόνα» της Ευρώπης, υπηρετώντας τη λογική ότι όλα λύνονται μέσω γνωριμιών και πιέσεων και βεβαίως, κόντρα στα όσα υποστηρίζει περί Δημοκρατίας και θεσμών. Αν ήταν στο χέρι της Γερμανίας να αποφασίζει για την πολιτική της ΕΚΤ είναι πολύ πιθανό να μην υπήρχε καν η σημερινή πολιτική για επιπλέον ρευστότητα στις αγορές από την ΕΚΤ.

Κατηγορεί εκπροσώπους θεσμών ή πολιτικούς άλλων χωρών ότι υπονομεύουν την εικόνα της χώρας με δηλώσεις τους – για παράδειγμα, δηλώσεις Ντάιλσελμπουμ για το ενδεχόμενο επιβολής περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, την ώρα που ο ίδιος με την επιστολή του αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο ενός πιστωτικού γεγονότος.

Οι απειλητικές δημόσιες δηλώσεις Υπουργών της Ελληνικής Κυβέρνησης, μπορεί να έχουν εσωτερική απήχηση σε κάποιο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, αλλά έχουν το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα στους πολίτες των άλλων χωρών της ΕΕ. Πολίτες που αποτελούν την εν δυνάμει πιο σημαντική υποστήριξη για ένα «καλύτερο μείγμα» οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρωζώνη.

Στο εσωτερικό μέτωπο:

Αναγνωρίζει ότι, η χώρα θα χρειαστεί τρίτο πρόγραμμα – έστω με άλλο όνομα και ότι η εκταμίευση θα γίνεται υπό προϋποθέσεις, αλλά ακόμη δεν συμφωνούν στο ποιες είναι οι προϋποθέσεις, όπως επίσης και στο ότι οι νέες προϋποθέσεις της μεταβατικής περιόδου δεν αναπληρώνουν αυτές που αντικαθίστανται από το προϋπάρχον πρόγραμμα. Δηλαδή, αναιρεί όλη την πολιτική του της τελευταίας πενταετίας, από το σκίσιμο, στην κατάργηση του μνημονίου με ένα και μόνο άρθρο, στο τέλος των προγραμμάτων κ.λπ.

Έμμεσα εγκαλεί την προηγούμενη κυβέρνηση – και ορθώς, γιατί δεν ολοκλήρωσε την 5η αξιολόγηση ώστε να εκταμιευτούν τα 7,2 δισ ευρώ. Έτσι όμως, αναγνωρίζει μετά από την 5ετη «επανάσταση», ότι η πρόσβαση σε φθηνή χρηματοδότηση από τους θεσμικούς εταίρους, έχει και κανόνες.

Ζητά από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς μεταχείριση ανάλογη με αυτή που είχε η Κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά την ίδια στιγμή θεωρεί ως δεδομένο ότι, δεν δεσμεύεται από ό,τι συμφώνησε ή δέχτηκε ο Σαμαράς και κατηγορεί την ΕΚΤ για δυσμενή διακριτική μεταχείριση της νέας κυβέρνησης. Δηλαδή, για να αντιμετωπίσει το αδιέξοδο «ακροβατεί λογικά» γιατί η «δυσμενής» μεταχείριση της ΕΚΤ είναι αποτέλεσμα της δικής του τακτικής, όπως και των δημοσίων δηλώσεων περί μη βιωσιμότητας του χρέους – που δεν αφήνουν περιθώρια στην ΕΚΤ να λειτουργήσει διαφορετικά.

Κατηγορεί τους θεσμούς για τις καθυστερήσεις, ενώ για αυτές ευθύνεται κυρίως η Κυβέρνησή του που αρνείται να δώσει στοιχεία ή καθυστερεί τις συνομιλίες με τους θεσμούς.

Ζητά αποφάσεις για το χρέος με βάση το επιχείρημα ότι η χώρα πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα και υποστηρίζει ότι, πρέπει να υλοποιηθούν οι αποφάσεις που είχαν συμφωνηθεί το 2012. Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητούσε τις πολιτικές που είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αλλά και την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος όσο και τις αποφάσεις των Ευρωπαίων ότι θα προχωρήσουν σε αποφάσεις για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.

Χρειάστηκαν πέντε χρόνια ώστε να έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ και να ακούσουμε τον κ. Τσίπρα να δηλώνει: ”Το συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουμε, είναι να μην γκρεμίσουμε ό,τι θετικό έγινε αυτά τα χρόνια, αλλά να αλλάξουμε το μείγμα της πολιτικής, για να αντιμετωπίσουμε τις παθογένειες. Στόχος μας είναι οι μεγάλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς”. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι, υπάρχουν και θετικά που συνέβησαν σε αυτή την πενταετία. Στο επόμενο ταξίδι στη Γερμανία ίσως μάθουμε και ποια είναι αυτά.

Και,

Συνυπολογιζομένων όλων των προεκτεθέντων, αλλά και της στάσης που τηρεί μέχρι σήμερα η Κυβέρνηση, το μόνον που επιτυγχάνει είναι, να φέρνει όλο και σε δυσκολότερη θέση τη χώρα, αλλά και να προσθέτει αντί να αφαιρεί βάρη, τα οποία στο τέλος θα πληρώσουν ακριβότερα οι Έλληνες πολίτες και ιδιαιτέρως οι πιο αδύναμοι.

Ήδη, η απουσία ρευστότητας έχει διαμορφώσει ασφυκτικό περιβάλλον στην πραγματική οικονομία – με αποτέλεσμα ιδιαιτέρως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Η βήμα – βήμα αντιμετώπιση της κατάστασης από την κυβέρνηση, με τη λογική του βλέποντας και κάνοντας, λόγω της απουσίας σχεδίου, όχι μόνον στερεί τη χώρα από την αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη που έχει ανάγκη διεθνώς, αλλά και περιορίζει ακόμη περισσότερο την ισχνή έστω, δυναμική της οικονομίας.

Έτσι, όμως, όχι μόνον εκτίθενται σε κινδύνους τα αποτελέσματα των θυσιών που κατέβαλαν οι Έλληνες, αλλά και μετατίθενται στο μέλλον οι αναγκαίες για μια βιώσιμη πορεία της χώρας αποφάσεις, όταν, όπως όλα δείχνουν, το πλαίσιο που διαμορφώνεται θα είναι ακόμη πιο περιοριστικό και η πορεία απολύτως άδηλη.

Η επίσκεψη του κ. Τσίπρα στο Βερολίνο, ήταν αποκαλυπτική της ουσιαστικής μετατόπισής του από τις θέσεις του πρόσφατου παρελθόντος.

Όπως ο ίδιος μας είπε:

Η χώρα έχει ανάγκη από μεταρρυθμίσεις – κάτι που στην περίοδο που βρισκόταν στην αντιπολίτευση, όχι απλώς απουσίαζε από το λεξιλόγιό του, αλλά δεν υπήρχε ούτε καν ως αντίληψη.

Η χώρα ταλανίζεται από παθογένειες, όπως αυτές που επιτρέπουν να αναπτύσσονται φαινόμενα διαφθοράς. Άραγε, μήπως θυμάται τι έλεγαν για τον Γιώργο Παπανδρέου ο ίδιος και στελέχη του, όταν ο τότε πρωθυπουργός μιλούσε για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, αντί για λιτότητα, που θα αντιμετώπιζαν τις παθογένειες και φαινόμενα όπως αυτό της διαφοράς;Και επίσης, μήπως τώρα πια μπορεί να θυμηθεί κάποια τέτοια φαινόμενα κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση Καραμανλή;

Δεν φταίνε μόνον οι εταίροι μας λέει σήμερα- και ορθώς. Ποιος όμως φώναζε στη Μέρκελ να πάει σπίτι της; 

Και κάτι τελευταίο, που προέκυψε πιο ολοκληρωμένα από τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα στο Βερολίνο:

Καλή η αντιγραφή θέσεων που από την αρχή της κρίσης είχε καταθέσει και υπερασπιστεί ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά αποσπασματική και χωρίς το στίγμα και τη δυναμική που θα τους έδινε μια προοδευτική θεώρηση των πραγμάτων.

Σε κάθε περίπτωση, σήμερα είναι επιτακτική η ανάγκη να μην χρονοτριβεί άλλο η Κυβέρνηση.

Απαιτείται να προχωρήσει άμεσα σε μια συστηματική αποτύπωση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Να διαμορφώσει ένα Ελληνικό Σχέδιο μεγάλων αλλαγών για την χώρα.

Μεταρρυθμίσεις που θα θέλαμε εμείς, μόνοι μας να υλοποιήσουμε, χωρίς παραινέσεις απ’ έξω, ώστε να καταστεί δυνατόν η χώρα και η οικονομία να σταθούν στα πόδια τους – να σταθούμε στις δικές μας δυνάμεις.

Μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν το παραγωγικό μας πρότυπο και αξιοποιούν τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Που αναδεικνύουν την παραγωγική και όχι παρασιτική Ελλάδα.

Μεταρρυθμίσεις που εγγυώνται την εμβάθυνση της δημοκρατίας, τη διαφάνεια, την ισονομία και την ευνομία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη συνοχή.

Μεταρρυθμίσεις που εγγυώνται ότι, η Ελλάδα γίνεται μια λειτουργική δημοκρατία προς όφελος των πολιτών της.

Μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν να αποκομίσουμε υποσχέσεις από τους δανειστές μας για αλλαγή της πολιτικής λιτότητας, στήριξη της ανάπτυξης και των αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας καθώς και μακροπρόθεσμη αναπροσαρμογή της διαχείρισης του χρέους της χώρας.

Αυτά θεωρούσαμε ως στόχους εφικτούς και προεκλογικά. Αυτά θεωρούμε ότι ακόμα και σήμερα μπορούν να επιτευχθούν.

Έστω και αργά, έστω και με βασικά λάθη, εάν η Κυβέρνηση επιλέξει αυτόν τον δρόμο, θα έχει και πάλι την υποστήριξή μας.

Όμως, ο χρόνος τελείωσε για τα μεγάλα λόγια και τις εύκολες ψευδαισθήσεις».-

Όταν ο Σαμαράς δημιούργησε τον Τσίπρα

 

Είναι φορές που δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, οι ισορροπίες ασθενούν και οι μέσες λύσεις που μπορεί να ικανοποιούν τη στιγμή, δεν είναι βιώσιμες στο χρόνο. Έρχονται, τότε, αμείλικτα τα διλήμματα και καλείσαι να πάρεις αποφάσεις, είτε ως άτομο, είτε ως συλλογικότητα, είτε ως χώρα. Είναι οι στιγμές που πρέπει να αποφασίσεις ενώ η κάθε σου παλινδρόμηση στοιχίζει σε χρόνο και η θέση αυτού στην εξίσωση του κόστους δυσχεραίνει το επιθυμητό αποτέλεσμα…

Κάποια από τα διλήμματα είναι ξεκάθαρα και έχουν να κάνουν με μία καλή ή κακή επιλογή, με τις πολλές παραμέτρους να θολώνουν την SWOT analysis (ανάλυση πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων), όμως ένα καλό zoom out και η κωδικοποίησή του ξεκαθαρίζει το τοπίο και σου δίνει τη δυνατότητα να αποφασίσεις ορθά και να υποστηρίξεις με συνέπεια την απόφαση που θα πάρεις.

 

Δυστυχώς, στη ζωή υπάρχουν και τα διλήμματα από τα οποία η καλή επιλογή απουσιάζει πάνω απ᾽ το τραπέζι. Είναι οι περιπτώσεις που καλείσαι να επιλέξεις μεταξύ του δυσάρεστου και του καταστροφικού. Ένα τέτοιο δίλημμα αφορούσε και στην αντιμετώπιση χρεοκοπίας της Ελλάδας το 2009.

 

Η Ελλάδα βρέθηκε σε δυσμενή θέση, με δημοσιονομικό έλλειμμα 15,7%, χρέος 300 δις (127% του ΑΕΠ) και έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 15%. Οι υπέρογκες δανειακές της ανάγκες για το οικονομικό έτος 2010 δεν μπορούσαν πλέον να καλυφθούν από τις αγορές. Η Ελλάδα χρεοκόπησε και το δίλημμα ήταν ξεκάθαρο:

 

1) Η προσπάθεια για τη δημιουργία οικονομικού μηχανισμού στήριξης από την Ε.Ε., την οποία είχαμε εξαπατήσει με τα greek statistics, άρα το εγχείρημα ήταν δύσκολο καθότι η διαπραγματευτική μας αξία παρέμενε σχεδόν μηδενική εκείνη την περίοδο.

 

2) Η άτακτη χρεοκοπία και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αν και εφόσον δεν βρίσκαμε πηγή χρηματοδότησης.

 

Η πρώτη θα ήταν μία δυσάρεστη επιλογή και η δεύτερη η απόλυτη καταστροφή. Επιλέξαμε την πρώτη επιλογή, προσπαθήσαμε και καταφέραμε τη δημιουργία μηχανισμού στήριξης, προφανώς με τους όρους των δανειστών, ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να πάρουμε εκείνη την περίοδο.

 

Τι ακριβώς μάς είπαν οι εταίροι μας; Να συμφωνήσουμε στο περίφημο μνημόνιο, το οποίο περιελάμβανε 2 πακέτα, αυτό της λιτότητας ούτως ώστε να μειώσουμε το έλλειμμα (η λιτότητα είναι ο μοναδικός τρόπος, με ένα μίγμα αύξησης φόρων και μείωσης δαπανών σε συνδυασμό με την πάταξη της φοροδιαφυγής, ιδιωτικοποιήσεις και τον οικονομικό εξορθολογισμό) και το δεύτερο πακέτο των μεταρρυθμίσεων, για να μπορέσουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί και να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις της αγοράς.

 

Να πούμε πιο απλοϊκά τα 2 πακέτα; Να βγάζουμε όσα τρώμε και να αλλάξουμε ως κράτος, αντιμετωπίζοντας τις αιτίες χρεοκοπίας και εκσυχρονίζοντας τις δομές μας.

 

Πράγματι, ξεκινήσαμε μία προσπάθεια βασισμένη σε ένα συγκεκριμένο πλάνο, με τα όσα λάθη και παραλείψεις, η οποία σίγουρα δεν έφερε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Και το βασικό ερώτημα είναι το εξής:

 

Γιατί δεν τα καταφέραμε;

 

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η Ελλάδα θα τα είχε καταφέρει και θα έβγαινε από το μνημόνιο σε μία τετραετία, υπό την προϋπόθεση ότι θα κινείτο συγκροτημένα σε αυτή την κατεύθυνση, με τις 2 μεγάλες κοινοβουλευτικές δυνάμεις σε σύμπνοια και με προσήλωση στον εθνικό αυτό στόχο. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αντιπροσώπευαν >80% του κοινοβουλίου και ήταν αυτοί που θα μπορούσαν να ορίσουν και να επικοινωνήσουν το σαφές δίλημμα με το οποίο ήταν αντιμέτωπη η χώρα.

 

Εντούτοις, ο Σαμαράς αποδεικνύεται το μοιραίο πρόσωπο κατά τη διάρκεια της κρίσης, διότι αποφασίζει τη μη συμμετοχή στην εθνική προσπάθεια ως όφειλε (είναι πολιτική αστειότητα η προσπάθεια εγκλωβισμού με τους 180, εδώ ετίθετο ζήτημα εθνικής ευθύνης), παραθέτοντας έναν τρίτο ουτοπικό δρόμο, μεταξύ αυτόν του μνημονίου και της δραχμής. Από τη στάση του αυτή γεννιέται το κόμμα της Μπακογιάννη, όμως το χειρότερο όλων είναι ότι καλλιεργείται μία ουτοπία, η οποία ποτίζει -επί διετία- τον ελληνικό λαό που δυσκολεύεται να προχωρήσει ακόμη και στην παραδοχή ότι χρεοκοπήσαμε αλλά και την προφανή αναγκαιότητα του μνημονίου.

 

Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις χωρίς τη συμμετοχή του κόσμου. Και για να γίνει συμμέτοχος ο κόσμος θα έπρεπε να πεισθεί για τον δύσκολο μονόδρομο της 1ης επιλογής, με τις λογικές επαναδιαπραγματεύσεις κατά την πορεία. Εν αντιθέσει, η στάση της ΝΔ, ως ενός φιλοευρωπαϊκού κόμματος της τάξεως του 40% τοποθέτησε τον κόσμο απέναντι σε αυτή την εθνική προσπάθεια.

 

Αποτέλεσμα; Όταν ο αρχιτέκτοντας του αντιμνημονίου Αντώνης Σαμαράς συμφώνησε με το διευθυντήριο των Βρυξελλών (Γερμανία-Γαλλία και διαπραγματευτή τον Μπαρόζο) και έκανε την περίφημη μνημονιακή κωλοτούμπα, μεγάλο μέρος της βάσης είχε πεισθεί για τον τρίτο δρόμο της εύκολης προσαρμογής με τα υποτιθέμενα ισοδύναμα.

 

Η στάση του Σαμαρά μετρήθηκε στις εκλογές του 2012, με τη δημιουργία ενός δεύτερου κόμματος (το πρώτο της Μπακογιάννη δημιουργήθηκε λόγω της αντιμνημονιακής του στάσης) με αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά, αυτό του Καμμένου, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες να παίρνουν 10,7% τον Μάιο του 2012! Κάποιοι απέδωσαν αυτή την τεράστια πολιτική επιτυχία στη διαδικτυακή καμπάνια των ΑΝΕΛ και άλλοι στα καλά ψηφοδέλτια.

Προφανώς, δεν ισχύει ούτε το πρώτο, ούτε και το δεύτερο. Οι ΑΝΕΛ χρησιμοποίησαν τα social media με απόλυτο ερασιτεχνισμό ενώ τα ψηφοδέλτια ήταν «πάρε τον ένα, χτύπα τον άλλο». Το 10,7% ήταν η είσπραξη της αντιμνημονιακής ρητορικής, την οποία τεχνηέντως καλλιέργησε ο Σαμαράς.

 

Μαζί με τον Καμμένο, η αντιμνημονιακή ρητορική του μίσους και της «υποδούλωσης» στους εταίρους μας, ενώ υπήρχαν άλλες μαγικές Ζαππειακές λύσεις, δημιούργησε και το τέρας της Χρυσής Αυγής.

 

Και φυσικά, το γεγονός της μη οριοθέτησης του πραγματικού διλήμματος και της πιθανής ύπαρξης άλλων δρόμων δεν μπορούσε να μην φτάσει μέχρι τα αριστερά. Έτσι, το αντιμνημονιακό ρεύμα μαζεύτηκε εν μία νυκτί στη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, η οποία δημοσκοπικά άγγιξε το 17% τον Μάρτιο του 2012. Όμως, η ήπια ρητορική του προέδρου της ΔΗΜΑΡ δεν ήταν αντιπροσωπευτική των ψηφοφόρων του αντιμνημονίου και έτσι, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα να «σκίσει» τελείως τη λογική, να ορίσει ως εχθρούς τους ευρωπαίους και να εισπράξει τη δυσαρέσκεια κάνοντας την έκπληξη και παίρνοντας τη δεύτερη θέση τον Μάιο του 2012 με ποσοστό κοντά στο 17% και τον Ιούνιο του 2012 με ποσοστό 27%.

 

Συνοψίζοντας, η αντιμνημονιακή ρητορική του Σαμαρά ήταν αυτή που τον έφερε στην εξουσία όμως αποδείχθηκε μοιραία για τη χώρα. Ο ίδιος, κατά την άποψή μου πάντα, είναι και το κεντρικό πρόσωπο ευθύνης για την μη επίτευξη εξόδου μας από το μνημόνιο. Καθώς καταλαμβάνει την εξουσία, σταματά κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και επιστρέφουμε στον δρόμο του πελατειασμού, με συνεργούς τους Βενιζέλο-Κουβέλη.

Το opengov καταστρατηγήθηκε, οι κολλητοί κατέλαβαν τις θέσεις ευθύνης την κρατική μηχανή (4-2-1), οι συμφωνίες με τους λεγόμενους ολιγάρχες έγιναν σε κάθε επίπεδο (μέχρι και ο γιος Ψυχάρης κατέβηκε βουλευτής με τη ΝΔ) και κινδύνεψε ακόμη και η Δι@ύγεια.

Ο ίδιος ο Σαμαράς, σε πρόσφατη ερώτηση απολογισμού του δημοσιογράφου Χατζή »ποια είναι η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση της κυβέρνησής σας» απάντησε ότι »αλλάξαμε την κουλτούρα των Ελλήνων».

 

Υπ᾽ αυτό το πρίσμα, ο Σαμαράς είναι αυτός ο οποίος δημιούργησε τον Τσίπρα και τον οδήγησε στην εξουσία, στρώνοντας με ροδοπέταλα το δρόμο του αντιμνημονίου. Ο Τσίπρας συνέχισε την περιγραφή του τρίτου δρόμου, αυτόν μεταξύ μνημονίου και δραχμής, ο οποίος προφανώς με την κατάληψη της εξουσίας αποδείχθηκε ένα μεγάλο ψέμα. Η απάτη ήταν τόσο μεγάλη που δεν έφτανε η αποδοχή της αλήθειας, έπρεπε κάπως να δικαιολογηθεί και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε μετονομασίες του μνημονίου και της τρόικας, προσφέροντας άφθονο γέλιο εκτός συνόρων για τον παραλογισμό και την υποκρισία μας.

 

Δυστυχώς, η συνέχεια προμηνύεται ακόμη πιο δυσάρεστη. Αντίστοιχη της αντιμνημονιακής ρητορικής Σαμαρά είναι εθνικιστική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία σε πολλές των περιπτώσεων ξεπερνά και αυτή του συγκυβερνώντος ακροδεξιού Πάνου Καμμένου. Η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων πλέον αντιμετωπίζει τους εταίρους μας ως εχθρούς. Το ίδιο κλίμα καλλιεργείται και ως προς τους γείτονές μας.

Παράλληλα, η κυβέρνηση σχεδιάζει να στήσει ένα απέραντο δικαστήριο, εντός και εκτός της χώρας, για αυτούς που δήθεν μας έβαλαν σκόπιμα στο μνημόνιο, για τους Γερμανούς που μας εκμεταλλεύονται οικονομικά και όλα αυτά εντός ενός πλαισίου μίας κρυφής συμφωνίας με την Καραμανλική πτέρυγα και επισφράγισμα αυτής την επιλογή Παυλόπουλου για την Προεδρία Της Δημοκρατίας.

Το μίσος και ο θυμός του κόσμου έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και αν η κυβέρνηση αποφασίσει να αλλάξει στρατηγική, η βάση δεν πρόκειται να ακολουθήσει, όπως δεν ακολούθησε και τον Σαμαρά. Οπότε, η δήθεν απειλή ότι αν δεν τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει η Χρυσή Αυγή είναι επί της ουσίας η ακραία κατεύθυνση στην οποία οδηγεί τον κόσμο η ίδια η κυβέρνηση.

 

Δυστυχώς, για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι απαισιόδοξος. Η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει. Το αντιμνημόνιο μάς έβγαλε εκτός στόχου και ο εθνολαϊκισμός θα μας καταστρέψει.

 

Ξέρω, ίσως να ´χει μικρή σημασία η απόδοση ευθυνών. Όταν όμως βλέπω τον Σαμαρά, μετά από τα όσα δεινά έχει προκαλέσει στη χώρα για να καταλάβει την εξουσία, να καιροφυλαχτεί -αρνούμενος να παραδώσει σκυτάλη στο κόμμα του- για την επανακατάληψη της ίδιας εξουσίας, τόσο περισσότερο αισθάνομαι ότι μου λείπει το οξυγόνο από τον ελληνικό αέρα.

 

Μόνο θλίψη αισθάνομαι για μία Ελλάδα που, στην πιο δύσκολη μεταπολιτευτική στιγμή της, έπεσε στα χέρια πολιτικών καιροσκόπων και εμπόρων ελπίδας. Δυστυχώς, ο τρίτος δρόμος του Σαμαρά και κατόπιν του Τσίπρα, εκτός από μη πραγματικός θα είναι και ο μοιραίος για τη χώρα.

ΠΗΓΗ- See more at: http://epikairo.gr/index.php/en/apopsi/item/9635-otan-o-samaras-dimioyrgise-ton-tsipra#sthash.kobAs7w9.dpuf

Συγχαρητήρια στην κυβέρνηση «για πρώτη φορά Αριστερά»…!

Από τον Τομέα Θεσμών, Δημοκρατίας και Συμμετοχής του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, σχετικά με τις πληροφορίες για τον διορισμό από την κυβέρνηση και τέταρτου Γενικού Γραμματέα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης ως Γ.Γ. Διαφάνειας, του πρώην εισαγγελέα κ. Παπαγγελόπουλου, εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

Συγχαρητήρια στην κυβέρνηση «για πρώτη φορά Αριστερά»…!

Διότι:

1. Παρά τους ισχυρισμούς της ότι προχωρεί σε περιορισμό δαπανών, προσθέτει μία επιπλέον θέση Γενικού Γραμματέα στις ήδη τρεις που είχε το Υπουργείο Δικαιοσύνης, τοποθετώντας στην ενιαία θέση του Γενικού Γραμματέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Διαφάνειας, που κατέχει ήδη ο κ. Κ. Παπαϊωάννου, και τον πρώην εισαγγελικό λειτουργό κ. Παπαγγελόπουλο.

2. Τοποθετεί σε αυτήν την θέση τον κ. Παπαγγελόπουλο, που είχε τοποθετηθεί στην ευαίσθητη και απολύτως εμπιστευτική θέση του διοικητή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ) επί διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, πολλαπλασιάζοντας τα ερωτήματα για το τι μπορεί να σημαίνει η συνεχής αυτή σειρά «συμπτώσεων», μετά την επιλογή του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας, καθώς και την εξαίρεση της κυβερνητικής περιόδου 2004-2009 από το πεδίο έρευνας της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τις αιτίες εισόδου της χώρας στο Μνημόνιο.

3. Εμφανίζεται τουλάχιστον αδιάφορη (;) για το γεγονός ότι ο κ. Παπαγγελόπουλος, ως Προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, είχε αναλάβει την υπόθεση εκτύπωσης και διανομής χιλιάδων υβριστικών φυλλαδίων κατά του Γιώργου Παπανδρέου, κατά την προεκλογική περίοδο του 2004, υπόθεση για την οποία δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα από την έρευνά του.

Για τον ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ… …και ΜΕ τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.

Που αρχίζει και που τελειώνει η ευθύνη μας ως πολιτών; Ποιο είναι  το μεγάλο και κρίσιμο και ποιο το δευτερεύον και επουσιώδες; Τι υπερασπιζόμαστε τελικά όλοι εμείς που λέμε ότι νοιαζόμαστε για αρχές και αξίες; Ποιος καθορίζει την ατζέντα των θεμάτων, πέραν των προσωπικών και οικογενειακών μας,  στα οποία αφιερώνουμε χρόνο και φαιά ουσία;

Η απάντηση δεν είναι μονοσήμαντη και δεν είναι εύκολη.

Βρέθηκα για κάποιες ώρες στο Ειδικό Δικαστήριο που δικάζεται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Το έκανα γιατί είχα και έχω την ανάγκη να δηλώσω την αλληλεγγύη  και την ηθική υποστήριξή μου σε έναν συμπολίτη μου που διασύρεται και ισοπεδώνεται συνολικά και άδικα.

Με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου δεν με συνδέει φιλία ή έστω στενή γνωριμία. Δεν με συνδέει καν κάποια πολιτική ταύτιση με την έννοια ότι έχω διαφορετική πολιτική προσέγγιση από αυτή  που εκείνος έχει εκφράσει με τον δημόσιο πολιτικό λόγο και πράξη του. Τον θεωρούσα αρκούντως γαλουχημένο στην «ανανεωτική αριστερά», (διαγραμμένος μάλιστα από την Β’ Πανελλαδική  ως αριστεριστής), «εκσυγχρονιστή» και άρα για  ΟΛΟΥΣ τους παραπάνω λόγους αρκετά «δεξιόστροφο» και επομένως δύσκολο να  ταιριάξουν τα πολιτικά χνώτα μας την περίοδο που είχε πολιτική εξουσία.

Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει κάτι σε σχέση με το ποιος τελικά έχει την σωστή πολιτική προσέγγιση. Γιατί πρέπει να ομολογήσω ότι αν συγκρίνουμε τις πολιτικές που ο «μνημονιακός» Παπακωνσταντίνου άσκησε και εφάρμοσε σε σχέση με ότι ψήφισαν και προώθησαν και εφάρμοσαν  επόμενοι «αντιστασιακοί» υπουργοί οικονομικών, τότε ο Παπακωνσταντίνου μου μοιάζει Μαο Τσε Τουνγκ μπροστά τους.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δικάζεται στο Ειδικό Δικαστήριο. Θα προσέξατε ότι η δημοσιότητα για τη δίκη είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δικαίως θα  έλεγα εγώ γιατί το προηγούμενο της ζωντανής αναμετάδοσης της δίκης του Ανδρέα το 91 όπου το κατηγορητήριο και η σκευωρία εξαϋλώθηκαν σε χρόνο dt μπροστά στα μάτια και στα αυτιά εκατομμυρίων Ελλήνων, δεν έπρεπε να επαναληφθεί. Μαθαίνουν οι σκευωροί και το παρακράτος από τα λάθη τους.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου απολογήθηκε μπροστά  τους δικαστές του. Ρεπορτάζ για το τι είπε θα το βρείτε εδώ  στην ιστοσελίδα της Εφημερίδας των Συντακτών.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δίδαξε όλο αυτό το διάστημα αξιοπρέπεια και ήθος. Δεν έσκυψε, δεν έγλυψε εκεί που έφτυσε για να «σωθεί». Δεν παρακάλεσε αυτούς που οι πολιτικές του απείλησαν και έθιξαν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, αυτούς που θέλησαν να τον εκδικηθούν με την ιστορία που έστησαν. Δεν ζήτησε την επιχειρηματική και πολιτική και τελικά την νταβατζίδικη κάλυψη από τους γνωστούς νταβάδες της χώρας ώστε να πέσει στα μαλακά, ώστε να «ξεχαστεί» το θέμα. Δεν κίνησε τα γνωστά «νήματα» για να αποφύγει το διασυρμό το δικό του και της οικογένειάς του και τα Ειδικά Δικαστήρια.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αποδείχτηκε μάγκας. Με την αυθεντική έννοια της λέξης. Αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους διώκτες του ΜΟΝΟΣ του αν και ανίσχυρος απέναντι σε όλους και όλα. Την πολιτική εξουσία, τους επιχειρηματίες, τους εκδότες, τους τραπεζίτες, το παρακράτος.  Δεν έκανε σώου, δεν τσίριξε. Αντιμετώπισε τις κατηγορίες και τον διασυρμό και τους δικαστές του ως Πολίτης σε μια Δημοκρατική χώρα. Με αξιοπρέπεια, με  πίστη στην αλήθεια, με σεβασμό στους θεσμούς και στις διαδικασίες της πατρίδας του, με επιχειρήματα ακράδαντα και αδιάσειστα.

Προσωπικά το έχω ξαναδεί το έργο. Πολλές φορές. Έχω καταθέσει σε δίκες ως μάρτυρας υπεράσπισης κατηγορουμένων για «τρομοκρατία» με κατασκευασμένες  από μυστικές υπηρεσίες, το παρακράτος και την ασφάλεια κατηγορίες και «αποδείξεις» ενοχής. Έχω δει πως κατασκευάζονται ένοχοι, πως  διασύρονταν οι «συνήθεις ύποπτοι» για μήνες, χρόνια σε δικαστήρια και φυλακές για να αποδειχθούν στο τέλος αθώοι. Πως ισοπεδώθηκαν με κυνισμό και στην ψύχρα αθώοι πολίτες, οι οικογένειες τους, ο κοινωνικός τους περίγυρος  στο όνομα του «παραδειγματισμού» επειδή  απλά και μόνο «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις».

Είναι επιλογή μου να βρίσκομαι στο πλευρό των ανθρώπων που είναι όχι μόνο αθώοι αλλά και αξιοπρεπείς. Όσο απεχθάνομαι και σιχαίνομαι, όσο περνάνε τα χρόνια εντείνεται το σύμπτωμα, τους τζάμπα μάγκες  άλλο τόσο εκτιμώ και θέλω να βρίσκομαι αλληλέγγυος με όσους το σύστημα θέλει να κατακρεουργήσει για τους δικούς του λόγους. Με  όσους οι νταβάδες που κυριαρχούν στη χώρα θέλουν να  λιώσουν με όπλα την χειραγώγηση της κοινής γνώμης, το χρήμα, το παρακράτος.

Σε λίγες μέρες θα τελειώσει η δίκη, θα εκδοθεί η απόφαση. Ότι και να γίνει πρέπει να δηλώσω ότι είμαι κερδισμένος γιατί ξέρω ότι στο πρόσωπο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου βρήκα ένα συμπολίτη μου με τον οποίο  θέλω να είμαι φίλος και σύντροφός.

Όποια και αν είναι η απόφαση εγώ θα είμαι στο πλευρό του. Είναι υποχρέωσή μου απέναντι στην αλήθεια, στην δικαιοσύνη, στην δημοκρατία, στην αίσθηση αυτοσεβασμού που επιδιώκω να διατηρώ ως πολίτης.

Είναι τελικά ΤΙΜΗ για μένα  να είμαι στο πλάι του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Ελπίζω και τον παρακαλώ να μου το επιτρέψει.

πηγη   http://alekos.blogspot.gr/2015/03/blog-post_14.html

Ανακοίνωση Γραφείου Τύπου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ σχετικά με δηλώσεις του κ. Τσίπρα

Ο κ. Τσίπρας στη συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλλες δήλωσε ότι εξήγησε και πρόβαλε στους εταίρους μας ότι «η Ελλάδα είχε, τα τελευταία χρόνια, ένα πρόγραμμα μιας τρομακτικής δημοσιονομικής προσαρμογής», το οποίο όπως είπε «επέφερε, φυσικά, το αποτέλεσμα να καλυφθούν τα τεράστια ελλείμματα και να έχουμε πλεονάσματα”. Και διαβεβαίωσε ότι «δεν έχουμε πρόθεση να διακινδυνεύσουμε να επιστρέψουμε στην εποχή των ελλειμμάτων».

Με άλλα λόγια: Ο στόχος και το επίτευγμα του πρωτογενούς πλεονάσματος είναι βασικό διαπραγματευτικό ατού του σημερινού Πρωθυπουργού.Όπως ήταν και του προηγούμενου Πρωθυπουργού, του κ. Σαμαρά , ο οποίος με τον ίδιο τρόπο το υιοθετούσε.

«Ατού» που όμως δεν εμφανίστηκε μόνο του. Χρειάστηκαν αποφάσεις. Δύσκολες. Μέσα σε μία Ευρώπη που το 2010 δεν καταλάβαινε. Και την Ελλάδα υποχρεωμένη να βρει στήριξη για να μην καταρρεύσει.

Αποφάσεις που και ο σημερινός και ο προηγούμενος πρωθυπουργός κατήγγειλαν και πολεμούσαν επί κυβέρνησης Παπανδρέου, όταν και έγινε το 80-90% της προσπάθειας να «καλυφθούν τα τεράστια ελλείμματα και να έχουμε πλεονάσματα», που λέει σήμερα και ο κ. Τσίπρας. Και τις πολεμούσαν, φυσικά, μέχρι να γίνουν πρωθυπουργοί .

Σ΄αυτές όμως τις αποφάσεις στηρίζεται η σημερινή «ελπίδα» για τη χώρα .

Ας είναι. Όσα ακούσαμε, ευχόμαστε να μην τα ακούσει κανείς άλλος. Πάνω απ’ όλα η Ελλάδα.

Έπιασε δουλειά…

Δεν πρόλαβε να αναλάβει χρέη συντονιστή του παρατηρητηρίου κυβερνητικού-κοινοβουλευτικού έργου εκ μέρους του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών και ο Μιχάλης Καρχιμάκης έπιασε αμέσως δουλειά.

Με ένα μπαράζ παρεμβάσεών του, ο κ.Καρχιμάκης έσπευσε να θυμίσει ότι «η ιστορία δεν ξεκίνησε να γράφεται το 2009». Πρόκειται για μία απάντηση στην πρόταση της κυβέρνησης να συσταθεί εξεταστική επιτροπή για το μνημόνιο, «αθωώνοντας» όμως την κυβέρνηση της ΝΔ και τα «καταστροφικά οικονομικά πεπραγμένα της από το 2004 ως το 2009», όπως λέει.

«Ο Παπανδρέου, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, δεν πρόλαβε να καταστρέψει την χώρα σε τέσσερις μήνες», λέει επικαλούμενος και την έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, «που καταγράφει τους ενόχους της δεξιάς», όπως συνεχίζει, προειδοποιώντας την κυβέρνηση ότι «η δεξιά που θέλετε να προσεταιρισθείτε, δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» και πως τους …περιμένει στη γωνία.

Όσο για τις αιτιάσεις περί επαναπατρισμού των καταθέσεων των πολιτικών που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, ο κ.Καρχιμάκης απαντά, κάνοντας λόγο για ‘επικοινωνιακά τεχνάσματα’, αφού επιμένει για πολλοστή φορά ότι «του επαναπατρισμού των καταθέσεων πρέπει να προηγηθεί ο έλεγχος αν οι καταθέσεις είναι νόμιμες και φορολογημένες».

Ένας τέτοιος έλεγχος, άλλωστε, από το 2000 και μετά, υποστηρίζει ότι δύναται να αποφέρει πάνω από 30 δις ευρώ. Και επειδή επ’ αυτού ουδέν λέγεται, αναρωτιέται αν …κάποιοι ‘καλύπτουν’ κάποιους, αναλαμβάνοντας ημιτελείς πρωτοβουλίες και ενέργειες είτε ηθελημένα είτε αθέλητα…

Απάντηση;

ΠΕΡΙ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Giorgos Petalotis

ΠΕΡΙ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
Στο σημερινό Υπουργικό Συμβούλιο ο κ.Τσίπρας έκλεισε την εισήγησή του με μια «ακόμη (!) πολιτική πρωτοβουλία, τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα Μνημόνια» όπως είπε.
Σωστός θα έλεγα, με την προϋπόθεση η εξεταστική (της διαφυγής από την πραγματικότητα που και ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε με τα επικίνδυνα παιχνίδια του) να έχει ως αντικείμενο αυτό που ακριβώς περιγράφει ο ίδιος , δηλαδή,
«Για να διερευνηθούν οι ΣΥΝΘΗΚΕΣ αλλά και οι πολιτικές ευθύνες ΟΛΩΝ των παραγόντων που έπαιξαν ρόλο στη χρεοκοπία της χώρας που μας οδήγησε στον ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ ΔΑΝΕΙΣΜΟ» .
Και για να μην παραλείψει, εκ παραδρομής καμία πολιτική ευθύνη και κανέναν πολιτικό, πιστεύω πως θα πρέπει να ξεκινήσει αυτή η Επιτροπή με ένα ακλόνητο αντικειμενικό στοιχείο.
Την ΕΚΘΕΣΗ την Ολομέλειας του ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ.
Τα εκατοντάδες μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου λοιπόν υπερψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία την Έκθεση που αποτελεί πραγματική ΔΙΚΑΙΩΣΗ του αγώνα που έδωσε ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να αποφύγει η χώρα τα πολύ χειρότερα και να σταθεί στα πόδια της.
Η Έκθεση φτάνει στο σημείο μεταξύ άλλων να μιλάει για «ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΛΑΘΡΟΧΕΙΡΙΑ » μέχρι το 2009, τονίζει το συνδυασμό ύφεσης / έλλειψης ανταγωνιστικότητας / εκτροχιασμού οικονομικών και στατιστικής λαθροχειρίας μέχρι το 2009 που ΟΔΗΓΗΣΑΝ την Ελλάδα στο Πρόγραμμα, ενώ αναφερόμενη στις προσπάθειες της ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ σημειώνει τα εξής:
«χαιρετίζει την ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ (ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ) για επείγουσα και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης της ανεξάρτητης Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τον Μάρτιο του 2010»
Εξίσου σημαντικό είναι ότι η Έκθεση υπογραμμίζει πως λόγω της λαθροχειρίας στα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδας μέχρι το 2009, επηρεάστηκαν οι πολλαπλασιαστές του Προγράμματος με αρνητικές συνέπειες στην εφαρμογή του, ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Σημείωση – Την Έκθεση καταψήφισαν οι Ευρωβουλευτές της ΝΔ (λογικό) και του ΣΥΡΙΖΑ(!!!).
Αναμένομεν…

Από το Γραφείο Τύπου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών

 Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ευρισκόμενη μπροστά στα αδιέξοδα από τις απροετοίμαστες επιλογές της και την αδυναμία της να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, επιλέγει να παίξει για άλλη μια φορά το χαρτί της «εξεταστικής επιτροπής για την είσοδο της Ελλάδας στο μνημόνιο».

Εάν το αντικείμενο της εξεταστικής επιτροπής παραμείνει όπως το ανακοίνωσε ο κ. Τσίπρας στο Υπουργικό Συμβούλιο και δεν αλλάξει και αυτό στη διαδρομή, δηλαδή «να διερευνηθούν οι συνθήκες και οι πολιτικές ευθύνες όλων των παραγόντων που έπαιξαν ρόλο στη χρεοκοπία της χώρας που μας οδήγησε στον αναγκαστικό δανεισμό»,  αλλά και οι σημερινοί χειρισμοί που επιδεινώνουν την κατάσταση, θα είμαστε αυτονόητα  πρωτοπόροι στη διερεύνηση  της πραγματικότητας.

Θα πρέπει όμως η κυβέρνηση να λάβει υπόψη της, τα εξής:

1. Ότι είναι καιρός να αντιμετωπίσει πλέον τα πραγματικά προβλήματα για τα οποία εκλέχθηκε και τα οποία είναι δραματικά επείγοντα. Οι φθηνοί εντυπωσιασμοί για την προσφορά θεάματος δεν αρκούν να καλύψουν ανυπαρξία, παλινδρομήσεις και  αδράνεια.

2. Η μετονομασία  της τρόικας σε «θεσμούς», του προγράμματος διάσωσης (μνημόνιο) απλώς σε «δανειακή σύμβαση», η συμφωνία με το 70ο/ο του μνημονίου το οποίο θα καταργούσαν με ένα νόμο και θα το έσκιζαν στα σκαλοπάτια της Βουλής κατά τα λεγόμενα του κ. Τσίπρα, η απομόνωση από τους Ευρωπαίους εταίρους τους οποίους η ίδια η κυβέρνηση  έφτασε να παρακαλάει για μια τετράμηνη παράταση της συμφωνίας για τη διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία – μνημόνιο, αφού προηγουμένως δημιούργησε συνθήκες ασφυξίας στην οικονομία, δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από επιχειρήσεις «κάθαρσης» που αντιγράφουν το «βρωμικο 89″.

3. Εάν ο σκοπός της κυβέρνησης ήταν να διερευνηθούν πράγματι οι συνθήκες που αναγκάστηκε η χώρα να προσφύγει σε μηχανισμό στήριξης για να μην χρεοκοπήσει, θα είχε κάνει και διαφορετικές επιλογές στη σχέση της με τη Δεξιά. Θα είχε κάνει άλλη επιλογή  – υποταγή – για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, θα έβγαζε από το απυρόβλητο – μέχρι σημείου θαυμασμού και επιβράβευσης  – την κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία εκτροχίασε ιλιγγιωδώς τα δημοσιονομικά στοιχεία της χώρας και την κατέστησε πλήρως αναξιόπιστη οδηγώντας την  στη χρεοκοπία .

4. Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ότι, τη συζήτηση για την είσοδο της χώρας μας στην κατάσταση να χρειάζεται πρόγραμμα διάσωσης – μνημόνιο μέσα από πλαστογραφημένο έλλειμμα και δυσθεώρητο χρέος, που μας παρέδωσε λιποτακτούσα η κυβέρνηση Καραμανλή, είμαστε οι πρώτοι που τη θέλουμε. Γιατί με ψυχραιμία και σοβαρότητα πρέπει επιτέλους να καταδειχθούν οι αιτίες και οι αίτιοι, οι εμπρηστές της πρωτοφανούς κρίσης.

Αυτό όμως απαιτεί τόλμη, υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα να ερευνηθούν τα πάντα μέχρι τους σημερινούς χειρισμούς. Και επουδενί για να καλυφθούν οι αίτιοι για την πορεία της χώρας μέχρι και σήμερα .

 

Ανακοίνωση του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών σχετικά με το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης

Παρέμβαση του Γιώργου Παπανδρέου στις πολιτικές εξελίξεις (photos)

Τώρα που η σκόνη από τις πρώτες εντυπώσεις – επαναστατικές ή αντιπολιτευτικές – κάθισε, και γνωρίζουμε το βασικό πλαίσιο της συμφωνίας στην οποία οδηγήθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, με τους εταίρους μας, είναι η ώρα να μιλήσουμε με τη γλώσσα της πραγματικότητας και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έχοντας χάσει πολύτιμο χρόνο, με δεδομένα και τα περιορισμένα χρονικά περιθώρια που ανεύθυνα διαμόρφωσε η κυβέρνηση Σαμαρά, κατάφερε τελικά να έρθει σε επαφή με τα πραγματικά ζητήματα που είχε να αντιμετωπίσει, τους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων στην Ευρώπη – αφού πρώτα έθεσε τη χώρα σε κατάσταση απελπιστικής μοναξιάς, αλλά και τα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας στο εσωτερικό της χώρας.

Ουσιαστικά, ήρθε σε επαφή με όσα συστηματικά και συνειδητά απέφευγε να αντιμετωπίσει, από την πρώτη ημέρα που ξέσπασε η κρίση.

Η προσωρινή και υπό προϋποθέσεις απόφαση του Eurogroup να συνεχίσει τις επαφές με την Ελληνική κυβέρνηση, έδωσε το φιλί της ζωής στην Ελλάδα, απέκλεισε επί του παρόντος το ενδεχόμενο να στερηθεί της παρουσίας του μοναδικού παράγοντα δανεισμού της Ελλάδας και είχε κύριο στόχο την προστασία του τραπεζικού συστήματος της χώρας, για όσο διάστημα η Κυβέρνηση θα συζητά με τους εταίρους την – δυστυχώς – άδηλη επί του παρόντος μελλοντική τους σχέση.

Και μάλιστα, χωρίς η απόφαση να προβλέπει χρηματοδότηση και με τα χρήματα του ΤΧΣ να έχουν επιστρέψει στους εταίρους, προφανώς για να επισημανθεί η απουσία εμπιστοσύνης, ένεκα των χειρισμών αλλά και των εύκολων λόγων της κυβέρνησης.

Δηλαδή, με την αβεβαιότητα, ως προς την χρηματοδότηση των αναγκών της χώρας, να έχει φτάσει στο μη περαιτέρω.

Αυτό όμως, αποτελεί μια ακόμη προσχώρηση της κυβέρνησης στην άποψη ότι, οι πρωτοβουλίες για την στήριξη των καταθετών, δεν ισοδυναμούν με πρωτοβουλίες για τη στήριξη των τραπεζιτών – όπως αρέσκονταν να υποστηρίζουν στο παρελθόν τα ηγετικά – και σήμερα κυβερνητικά, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Τα οποία, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το 2011, υποστήριζε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με κοινές μετοχές μετά ψήφου, ποιούσαν την νήσσαν.

Την ίδια στιγμή, έγινε φανερό ότι, η Ελληνική Κυβέρνηση, προσχώρησε στην αυτονόητη παραδοχή, ότι αποδέχεται την ανάγκη να διασφαλίσει υπό προϋποθέσεις, τις οποίες μάλιστα, θα συζητά με τους εταίρους – δανειστές, πόρους, για να καλύψει τα χρηματοδοτικά κενά, για όσο διάστημα η Ελλάδα δεν μπορεί να προσφύγει στις αγορές.

Στις προϋποθέσεις, περιλαμβάνονται προτάσεις για μεταρρυθμίσεις στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας, ώστε σύντομα η Ελλάδα να μπορεί να σταθεί στα πόδια της και να ανακτήσει την οικονομική της αυτοδυναμία.

Περιλαμβάνεται δηλαδή, ό,τι από το ξέσπασμα της κρίσης ήταν και παραμένει το μεγάλο ζητούμενο για τη χώρα και τους πολίτες, το οποίο από τότε και μέχρι σήμερα αποστρέφονταν τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης, που με τη σειρά τους κλήθηκαν και αυτά να κυβερνήσουν και τελικά, να «ανακαλύψουν» – αντιμέτωπα με την πραγματικότητα και την αλήθεια. Μια αλήθεια, που αποτελεί και την μοναδική ουσιαστική απάντηση στις παθογένειες του πελατειακού κράτους, με το οποίο, κρυπτόμενα πίσω από τις δήθεν αντιμνημονιακές κορώνες, ουδέποτε είδαν ως τον πραγματικό αντίπαλο με τον οποίο οφείλουν να αναμετρηθούν.

Δυστυχώς, η Κυβέρνηση δεν θέλησε να ακούσει τις ειλικρινείς, δημιουργικές και καθόλου υποκριτικές προτάσεις που είχε καταθέσει το ΚΙΝΗΜΑ από την προεκλογική περίοδο και ο Γιώργος Α. Παπανδρέου από πολλού καιρού. Προτάσεις, που θα εξόπλιζαν με διαπραγματευτική ισχύ την χώρα και βεβαίως, την κυβέρνηση, θα πρόσθεταν αξιοπιστία και θα έδειχναν ότι, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να θέσει τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων.

Και μάλιστα, με τη συμμετοχή και αδιαμεσολάβητη έκφραση των Ελλήνων πολιτών.

Η κατάργηση όσων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων έγιναν το 2009-11, για την εξυπηρέτηση προεκλογικών εξαγγελιών και η στροφή σε πολιτικές προνομίων σε όσους διασφαλίζουν προνομιακές σχέσεις με την εκάστοτε κυβέρνηση, σε βάρος των άλλων πολιτών, δεν μπορούν να δικαιολογηθούν.

Τώρα, η κυβέρνηση έχει μια μοναδική ευκαιρία να προωθήσει προοδευτικές μεταρρυθμίσει, όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως μέσο οικοδόμησης κράτους δικαίου και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μας βρει συμμάχους, όπως και πολλούς άλλους, που δεν έπαψαν στιγμή να μιλούν για τις πραγματικές αιτίες που μας οδήγησαν ένα βήμα πριν από μια εθνική καταστροφή – όταν άλλοι διακατέχονταν από την τα εύκολα λόγια της «αριστεροδεξιάς» ρητορικής.

Η επισήμανση αυτή είναι αναγκαία, καθώς η κυβέρνηση ουδέποτε είχε συμπεριλάβει στο σκεπτικό της, μεταρρυθμιστικό πλαίσιο, με αποτέλεσμα σήμερα, να βρίσκεται αντιμέτωπη με περίπου αναγκαστικής φύσεως ρυθμίσεις.

Είναι γεγονός ότι, οι μέχρι τώρα επιλογές της κυβέρνησης, δεν επιτρέπουν ιδιαίτερη αισιοδοξία. Γιατί, καθώς φαίνεται, η ανάγκη την οδηγεί σε δεύτερες και πιο πραγματικές θέσεις, όχι η ανιδιοτελής πρόθεσή της να αναμετρηθεί με τα μεγάλα διακυβεύματα που έχουν η χώρα και οι Έλληνες μπροστά τους.

Η ελπίδα, όμως, ποτέ δεν ήταν κακός συμπαραστάτης.

Όσο για το τι πραγματικά πέτυχε η Κυβέρνηση σε αυτήν πρώτη αλλά επώδυνη επαφή της με τους εταίρους, θα ήταν καλό να μάθει από τώρα να μιλά με τη γλώσσα της αλήθειας. Γιατί το ψέμα, φέρνει και άλλο ψέμα. Και στο τέλος, την αναξιοπρέπεια.

Ας μην εκθέσει σε κινδύνους, λοιπόν, την διαπραγμάτευση που μόλις τώρα αρχίζει. Και μάλιστα, ενώ δεν υπάρχει ολοκληρωμένη συμφωνία – με δική της ευθύνη, αλλά θα είναι αναγκασμένη να κρίνεται από την ανταπόκριση της στις δεσμεύσεις της, σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Οπότε…

Η εγκατάλειψη της «κυβερνώσας πλατείας» ας μην σημάνει και την υπονόμευση του προοδευτικού κεκτημένου

 

 

Μετονομάζοντας την Τρόικα σε θεσμούς, το μνημόνιο σε συμφωνία και τους δανειστές σε εταίρους είναι όπως όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι», γράφει ο Μανώλης Γλέζος σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της Κίνησης Ενεργοί Πολίτες, ασκώντας δριμεία κριτική στην κυβέρνηση. [theTOC]

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και εμβληματική φυσιογνωμία της Αριστεράς σημειώνει πως ένα μήνα μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση ακόμη δεν έχει κάνει πράξη τη δέσμευσή της για κατάργηση της Τρόικας. «Κρίμα και πάλι κρίμα», προσθέτει και συνεχίζει: «Από την πλευρά μου ζητώ συγνώμη από τον ελληνικό λαό διότι συνήργησα σε αυτή την ψευδαίσθηση».

 

Αναλυτικά το άρθρο του Μανώλη Γλέζου:

 

«Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση.

 

Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015. Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας.

 

Καταργούμε τα Μνημόνια και την Τρόικα, καταργούμε όλους τους νόμους της λιτότητας. Την επομένη των εκλογών με ένα νόμο καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της.

 

Πέρασε ένας μήνας κι ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη. Κρίμα και πάλι κρίμα.

 

Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ΄αυτή την ψευδαίσθηση.

 

Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό. Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε. Πριν απ΄όλα τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτήν την κατάσταση.

 

Μερικοί υποστηρίζουν, πως σε μια συμφωνία, πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις. Κατ΄αρχήν ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά.

 

Αλλά κι αν δεχτούμε αυτό τον παραλογισμό, ήδη οι παραχωρήσεις που έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με την ανεργία, τη λιτότητα, τη φτώχεια, τους αυτόχειρες, ξεπερνούν κάθε όριο υποχώρησης».

 

Epikairo: Αναμφίβολα ένα πολύ σκληρό άρθρο από τον επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ και ζωντανή ιστορία της Αριστεράς Μανώλη Γλέζου, το οποίο δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, εκτός κι αν ο Αλέξης και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να επιφυλάξει στον Γλέζο τον ρόλο του «επίτιμου», όπως γινόταν με τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ.

 

Ο Γλέζος παρουσιάζεται ως φύλακας της «αντιμνημονιακής συνείδησης» που ανέβασε στην εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία φαίνεται να στενάζει από την μετάλλαξη του κόμματος τις πρώτες ημέρες της εξουσίας. Εγείρονται ζητήματα πολιτικής ηθικής για τον Τσίπρα, όπου από την μια τον κατέβασε στις Ευρωεκλογές και έκανε ρεκόρ συγκομιδής σταυρών (πάνω από 200.000 σε ολόκληρη την επικράτεια) και από την άλλη επιχειρεί να τον απομονώσει πολιτικά.

 

Με αφορμή τον Γλέζο, οφείλουμε να καταθέσουμε το εξής: Εκείνος πασχίζει για τη διατήρηση του «αντιμνημονιακού κεκτημένου», αγώνας που αργά ή γρήγορα θα διαψευσθεί, με συνέπειες που αυτή τη στιγμή φαντάζουν απρόβλεπτες. Προφανώς και η «κυβερνώσα πλατεία» είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Τσίπρα αυτή τη στιγμή, όχι οι Ευρωπαίοι, πόσο μάλλον η σαμαρική ΝΔ.

 

Η εγκατάλειψη της πλατείας για τον ΣΥΡΙΖΑ αργά ή γρήγορα θα γίνει στον οικονομικό τομέα, ας μην ξεχνάμε ότι ο Βαρουφάκης δεν είναι αριστερός, ας μην γελιόμαστε. Από την άλλη πλευρά, αυτή η εγκατάλειψη της πλατείας μπορεί να σημάνει και την δυσαρέσκεια πελατειακών δικτύων που πόνταραν στην αποκατάστασή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου τα στενά οικονομικά μάλλον δεν θα τους αφήσουν και πολλά περιθώρια.

 

Η εγκατάλειψη της πλατείας μας όμως μπορεί να σημαίνει και την εγκατάλειψη μιας προοδευτικής ατζέντας που ασπάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ακριβώς παραέχει τακιμιάσει με τους ΑΝΕΛ και την Καραμανλική ΝΔ. Κι αυτή η προοδευτική ατζέντα δεν είναι μόνο ο πολιτικός όρκος και η απόσυρση των καγκέλων από την Πλατεία Συντάγματος. Είναι κάτι βαθύτερο, όπως μαρτυρά και η άσκηση αστυνομική βίας χθες στην Αμυγδαλέζα.

 

Και επειδή ακριβώς η γύμνια του οικονομικού επιτελείου επίκειται άμεσα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει όσο διάστημα βρίσκεται στην εξουσία να δημιουργήσει ένα «προοδευτικό κεκτημένο», το οποίο και θα υπερασπιστούν προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις που δεν ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά κάτω από την εκτίμηση ότι η επόμενη λύση του πολιτικού εκκρεμούς βρίσκεται στη Δεξιά του πολιτικού φάσματος, όπου η μάχη που θα δωθεί στο εσωτερικό της δεξιάς είναι ανάμεσα στην κεντρώα φιλελεύθερη πτέρυγα και την ακραία συντηρητική.

 

Χωρισμός κράτους εκκλησίας, παροχή ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς, γάμος ομοφυλοφίλων, εκδημοκρατισμός σωμάτων ασφαλείας και στρατεύματος, σύγκρουση με τη διαπλοκή των ΜΜΕ, αλλαγή του εκλογικού νόμου προς το αναλογικότερο και αντιπροσωπευτικότερο, πρέπει να τεθούν ως άμεσες προτεραιότητες υλοποίησης αυτού του προοδευτικού κεκτημένου. Γιατί διαφορετικά η «κωλοτούμπα» στην οικονομία, σε συνδυασμό με την παραμονή σε «παραδοσιακές» θέσεις που ικανοποιούν Καμμένο και Καραμανλή θα οδηγήσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην απόλυτη ανυποληψία και την υποχώρηση της προοδευτικής ατζέντας.

 

Έλαχε σ’ αυτή την κυβέρνηση να δρομολογήσει πρωτοβουλίες που έχουν ωριμάσει στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Αυτές οι πρωτοβουλίες θα πρέπει να αποτελέσουν το «ανάχωμα» στην ανασυγκροτημένη αργά ή γρήγορα Δεξιά κι αυτές οι πρωτοβουλίες, ανεξάρτητα από αντιμνημονιακές εμμονές», θα πρέπει να συμπληρώσουν (ακόμα κι αν δεν το ξέρουν) το «μεταρρυθμιστικό κεκτημένο» όπως διαμορφώθηκε την διετία 2009-2011.

– See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/en/politiki/item/9558-i-egkataleipsi-tis-kyvernosas-plateias-as-min-simanei-kai-tin-yponomefsi-tou-proodeftikoy-kektimenou#sthash.6SlA6gxt.dpuf

ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΔΙΑΣΠΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ…

Φελνίκος

Εν όψει νέου κόμματος – Κινήματος από τον Γ. Παπανδρέου, εκτός από τον Β. Βενιζέλο και οι Α. Λοβέρδος, Λ. Γρηγοράκος, Γ. Μανιάτης, Φ. Γεννηματά, Ε. Χριστοφιλοπούλου, Χρ. Πρωτόπαππας, Κ. Σκανδαλίδης, Π. Κουκουλόπουλος κ.λ.π., εξανίστανται. Η «γραμμή τους»: Δεν δικαιούται να το κάνει, θα είναι διασπαστής, θέλουμε ενότητα.

Ποιά ενότητα εννοούν; Προφανώς την ενότητα των αξιωματούχων, των δελφίνων, των κρατιστών και εξουσιαστών, δηλαδή μιά ενότητα χωρίς πολιτικούς και ιδεολογικούς δεσμούς, μιά ενότητα επίπλαστη στο όνομα της «υπευθυνότητας» και της (δικής τους) εξουσίας.

Μιλούν για ενότητα την ίδια ώρα που «σκοτώνονται» μεταξύ τους για τη διαδοχή του Βενιζέλου, για το που θα είναι υποψήφιοι και ποιός θα βγεί βουλευτής κάνοντας «deals» με τον αρχηγό με αντάλλαγμα την στήριξή τους, υπονομεύοντας, στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους, ο ένας τον άλλον.

Κατάντια. Αυτών που γι’ αλλού κι αλλοιώς ξεκίνησαν και που εδώ και χρόνια έγιναν εραστές αξιωμάτων με βασικό μέλημα την εσαεί εξασφάλιση των κυρίαρχων προσωπικών, κομματικών και κρατικών θέσεων και ρόλων. Αυτών που θεωρούν τους πολίτες κουτόφραγκους και χαχόλους. Αυτών που, για την επιβίωσή τους, στηρίζονται στη δύναμη των κυρίαρχων ΜΜΕ κι ολημερίς ασχολούνται με την θετική προβολή τους από αυτά. Αυτών που μιλούν στο όνομα του κόσμου της εργασίας, αλλά οι ίδιοι (τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία -υπάρχουν και εξαιρέσεις) ή ποτέ τους δεν εργάσθηκαν ή έχουν ξεχάσει τι σημαίνει «βγάζω λεφτά και διακρίνομαι κοινωνικά μέσα από την, όποια, δουλειά μου».

Και στην αντιπέρα όχθη, την «παπανδρεϊκη», υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Γι’ αυτό και ο Γ. Παπανδρέου υποχρεούται -ως ύστατη οφειλή του προς την κοινωνία των πολιτών και το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, αλλά και ως έμπρακτη αυτοκριτική του (επειδή δεν ανταποκρίθηκε αποτελεσματικά στην απαίτηση «Γιώργο, άλλαξε τα όλα»)- να διασπάσει και να εξαφανίσει πολιτικά το μόρφωμα που ακόμη αποκαλείται «ΠΑΣΟΚ».

Το δήθεν «ΠΑΣΟΚ» έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει διαλυθεί συνολικά. Από τότε που μετατράπηκε ολοκληρωτικά σε συνασπισμό προσωπικών φιλοδοξιών και συμφερόντων των κάθε λογής και διαφόρων επιπέδων αξιωματούχων της εξουσίας με επιφατική και μόνο εξυπηρέτηση των ώριμων αναγκών και νόμιμων συμφερόντων του λαού. Από τότε που σταμάτησε να επιβάλλει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό πρόσημο και χαρακτήρα. Από τότε που η ευθυγράμμισή του με τα κατεστημένα συμφέροντα έγινε αρχή και κανόνας για την αυτοεπιβίωσή του μέσω του ανταλλάγματος της στήριξής του από τα διάφορα συστήματα διαπλοκής.

Γι’ αυτό ο Γ. Παπανδρέου, ανεξαρτήτως ποσοστού με το οποίο θα εισέλθει στη Βουλή, θα δικαιωθεί μόνον εάν, στον πολιτικό χρόνο μεταξύ των (επερχόμενων) επόμενων και των μεθεπόμενων εκλογών, αφιερωθεί στο καθήκον για σταθερότητα της χώρας και στην κυρίαρχη φροντίδα να μην πάνε χαμένες οι θυσίες των πολιτών και η οικονομική και κοινωνική καταστροφή τόσων ανθρώπων.

Όμως, ιστορικά και προσωπικά έχει και μιά ακόμη υποχρέωση ζωής και ονόματος. Να αποκαταστήσει την χαμένη τιμή του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ και να βάλει τις βάσεις για ένα νέο Κίνημα – έκφραση του σύγχρονου κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Ένα Κίνημα που, πρωτίστως και γνήσια, θα εκφράσει τον κόσμο της εργασίας και της ανεργίας, τον κόσμο της υγιούς επιχειρηματικότητας, τους νέους ανθρώπους, αλλά και τους οικονομικά και κοινωνικά κατεστραμμένους 50ρηδες και 60ρηδες, τους απόμαχους της εργασίας που ντρέπονται γιατί δεν έχουν πιά τη δυνατότητα να δίνουν κάθε μήνα, και ιδίως στις γιορτές, δώρα και χαρτζιλίκι στα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει, και οφείλει, να διασπάσει και να διαλύσει το σημερινό  μόρφωμα που τυπικά συνεχίζει να λέγεται ΠΑΣΟΚ, δικαιώνοντας το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ της ιδρυτικής του διακήρυξης, το ΠΑΣΟΚ των αγώνων και της Αλλαγής.

Αλλά και ευρύτερα: Υποχρεούται και μπορεί να κάνει «μπάχαλο», όχι τη χώρα αλλά το σάπιο και αναξιόπιστο σύστημα εξουσίας, το οποίο κυρίαρχα ευθύνεται για τα αίτια της κρίσης και την ηθική και κοινωνική κατάπτωση της δημόσιας ζωής. Υποχρεούται να το κάνει γιατί αν και διετέλεσε επίλεκτο θεσμικό στέλεχος του καταρρέοντος συστήματος, εν τούτοις διαθέτει αναμφισβήτητη ηθική υπεροχή και αποδεδειγμένα μεταρρυθμιστικές εδραίες πεποιθήσεις.

Υποχρεούται να αναδείξει την υπαιτιότητα της δεξιάς κυβέρνησης Καραμανλή στην χρεωκοπία της χώρας και τις τραγικές ευθύνες της συγκυβέρνησης, μετά τις ευρωεκλογές, που οδήγησαν στην ουσιαστική κατάρρευσή της, κινδυνεύοντας -κι αυτό είναι το σημαντικό- να συμπαρασύρει, από δόλο ή βαρειά αμέλεια, στην κατρακύλα της και τη χώρα.

Ο Γ. Παπανδρέου είναι υπόχρεος έναντι των πολιτών και της δημοκρατίας να πράξει – δράσει για τα παραπάνω. Όμως δεν υποχρεούται μόνον, είναι πλέον φανερό ότι μπορεί κιόλας. Μιά πρώτη δήλωση έκανε, ζητώντας έκτακτο συνέδριο ΠΑΣΟΚ και εκλογή ηγεσίας από τη βάση, και έγινε χαμός κι ακόμη μεγαλύτερος χαμός εν συνεχεία και μέχρι σήμερα.

Ας αποδείξει ότι μπορεί ο φόρτος του ονόματος Παπανδρέου να μην είναι πλέον μόνον συναισθηματικός, αλλά και καθοριστικός για ν’ αλλάξουν επιτέλους όλα και ν’ ανοίξει δρόμους που θα οδηγήσουν στο «μετά», σε μιά Νέα Ελλάδα, στην οποίαν τις πολιτικές ηγεσίες του ορατού αύριο, σήμερα ουδείς γνωρίζει. Ο εξαγνισμός του πολιτικού κόσμου πρέπει να περάσει μέσα από την συνολική εξαφάνιση των πολλών «αδίκων» και, δυστυχώς, των ολίγων «δικαίων» πολιτικών προσώπων του σήμερα.

Αν ο Γ. Παπανδρέου δικαιωθεί ιστορικά αυτό θα γίνει μόνον εφόσον συμβάλλει αφενός στην «καταστροφή» του κατεστημένου και αφετέρου στην ανάδειξη ενός κοινωνικά δρώντος, με κολλημένα ένσημα, νέου πολιτικού προσωπικού αποφασισμένου και χωρίς ουδεμία εξάρτηση να (ξανα)σηκώσει την Ελλάδα λίγο ψηλότερα…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το ως άνω κείμενο μου το είχε στείλει προ ημερών ένας φίλος από τα παλιά, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που εδώ και χρόνια έχει, οικειοθελώς, αποστασιοποιηθεί από τα κομματικά δρώμενα. Δεν το έγραψε, όπως μου είπε, για να το δημοσιεύσω, αλλά για να μου πει τι πιστεύει αυτός ότι πρέπει να κάνει ο Γ. Παπανδρέου σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ και το νέο κόμμα που διάβαζε ότι ετοιμάζεται. Ελπίζω να με συγχωρέσει που το δημοσιεύω χωρίς την άδεια του. Και τον ευχαριστώ που με έβγαλε από τον κόπο να ξενυχτήσω για να γράψω δικό μου άρθρο…

ΠΗΓΗ http://www.matrix24.gr/2014/12/giati-o-papandreou-ofili-na-diaspasi-ke-na-dialisi-pasok/

Νέο κόμμα;

 Μετά την χθεσινή δεύτερη ατελέσφορη ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, και ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος κ. Γεωργιάδης, απείλησαν για χάος αν δεν εκλεγεί ο Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Δήμας στο αξίωμα. Ο δε κ. Γεωργιάδης, σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει το διαφαινόμενο αδιέξοδο και τη νέα κρίση (ΧΑΑ, spreads, grexit), δήλωσε πως η τρόικα διέκοψε τη διαπραγμάτευση εν αναμονή πολιτικών εξελίξεων, ενώ την κατηγόρησε ευθέως πως χρησιμοποίησε την εκλογή ΠτΔ για να φορτώσει κάθε μέρα και ένα νέο μέτρο.

Είναι προφανές πως ο κ. Γεωργιάδης δεν περιγράφει μία τεχνοκρατική διαδικασία, αλλά ένα καβγαδάκι επιπέδου συνδικαλιστών σε κάποιο αμφιθέατρο. Και μπορεί να τον πιστεύαμε πως το πρόβλημα είναι πως ο καημένος αντιλαμβάνεται έτσι τα πράγματα λόγω έλλειψης δυνατοτήτων, αν παράλληλα δεν υπήρχε η τοποθέτηση Χαρδούβελη στη Βουλή για το πόσα θα χρειαστούμε το επόμενο διάστημα, αν δεν ακούγαμε τον κ. Πρωτόπαπα (που ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις) να λέει πως υπάρχει έτοιμο προς ψήφιση το “πακέτο Χαρδούβελη” και συγκεκριμένα πως είναι “ό,τι καλύτερο μπορεί να πετύχει η ελληνική πλευρά αυτή την ώρα”, προειδοποιώντας το συνομιλητή του από τον ΣΥΡΙΖΑ πως θα πρέπει να είναι έτοιμος για την υπογραφή του αν γίνει κυβέρνηση το Φεβρουάριο.

Το δημόσιο ψέμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου περί Τρόικας-Μαινάδας καταρρίπτεται από τη λογική, και από τον Υπουργό Οικονομικών, τους δημοσιογράφους του οικονομικού ρεπορτάζ (Παπαδημητρίου/ΣΚΑΙ), και τον εκπρόσωπο του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ στις διαπραγματεύσεις. Και μαζί του καταρρίπτεται ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στις απειλές.

Τη θέση του ψεύδους παίρνει η βεβαιότητα πως η συγκυβέρνηση επέλεξε να εκβιάσει τη χώρα, ξοδεύοντας την αξιοπιστία που χτίστηκε με αφόρητες θυσίες των πολιτών. Αυτές παίζουν στα ζάρια τώρα κοιτώντας, όχι το δημόσιο συμφέρον, αλλά τις πολιτικές τους καριέρες. Τέλος, ως προς αυτό, υπάρχει η χθεσινή διαρροή του Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ κ. Ρήγα, όταν πιάστηκε on camera να λέει πως η κυβέρνηση θα έπεφτε το Φεβρουάριο λόγω “Μωραΐτηδων και Σηφουνάκηδων”, οπότε για τον κ. Βενιζέλο ήταν προτιμότερες οι εκλογές τώρα.

Απέναντι σε αυτό το στρατόπεδο, υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα δεν μπορεί να αποφασίσει αν τον εκφράζει ο κ. Μηλιός της ευρωπαϊκής προοπτικής ή ο κ. Μητρόπουλος των ειδικών δικαστηρίων και του προβληματικού πόθεν έσχες, ενώ οι λοιπές “μνημονιακές” δυνάμεις ζουν στο δικό τους αστερισμό με χαρακτηριστικό παράδειγμα παραλογισμού και εσωστρέφειας αυτό του κ. Λυκούδη.

Ο εκλεγμένος στο Επικρατείας της ΔΗΜΑΡ βουλευτής, και πορευόμενος για δεκαετίες ως παρακολούθημα του κ. Κουβέλη, έφυγε από την ΔΗΜΑΡ, ίδρυσε τάχα δικό του ασκέρι καταγγέλλοντας τον αρχηγισμό που απήλαυσε όλο το προηγούμενο διάστημα, και καταλήγει εβδομάδες μετά στο Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη όπου ο αρχηγισμός προβλέπεται από το καταστατικό! Δεν υπάρχει καμία εξουσία στο προσωποπαγές αυτό σχήμα στις ποικίλες επιτροπές του με τα ευφάνταστα ονόματα (Επιτροπή Δια Ταύτα”), αλλά είναι συμβουλευτικές προς τον Ηγέτη ο οποίος συνεχίζει να τοποθετείται αποκλειστικά σε πρώτο ενικό για το εγχείρημα: “έφτιαξα, έκανα, θέλω, επιτρέπω, δεν επιτρέπω”.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό που ξεκινάει από την αφέλεια και φτάνει στον αμοραλισμό του κυβερνητικού εκβιασμού υπάρχει χώρος για νέο κόμμα; Η σύντομη απάντηση είναι ναι, αλλά ένα κόμμα δεν έχει τίποτα να πει για τα παραπάνω αν γίνει με όρους Λυκούδη, Θεοδωράκη, Λοβέρδου και λοιπά. Όπως δεν θα έχει νόημα αν το ένα νέο κόμμα γίνει με ανακύκλωση καριέρας του οποιουδήποτε.

Αυτό που χρειάζεται είναι ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη σε ό,τι μπορούν να φέρουν το πολίτευμα και οι θεσμοί άπαξ και λειτουργήσουν, συλλογική δράση και ασπασμός όσων αρχών περικλείει ο όρος Ανοιχτή Κοινωνία· ισότητα, ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, ελευθερία.

Αυτό που χρειάζεται είναι να φύγει η σκιά πως ο κ. Μπούκουρας αποφυλακίστηκε λίγο πρίν τις εκλογές ΠτΔ για να ψηφίσει τον συντοπίτη του. Αυτό που χρειάζεται είναι να μάθουμε πώς μπήκε κάμερα στον ανιχνευτή καπνού κεντρικού ξενοδοχείου για να καταγράψει μία συναλλαγή αθλίων, αντί να μπει και αυτή η υπόθεση στο αρχείο μαζί με την υπόθεση Μιχελάκη, αυτή που αφορούσε κατηγορίες για επί πληρωμή ερωτήσεις από τον πρώην υπουργό για υπόδικο επιχειρηματία. Αυτό που χρειάζεται είναι να μεγαλώσει η κόρη μου σε μία χώρα που δεν θα εξαρτηθεί το μέλλον της από το φύλο της, τις θρησκευτικές, σεξουαλικές, ή κομματικές της προτιμήσεις. Σε μία χώρα όπου αν είναι ικανότερη του αδερφού της θα έχει την πορεία που της αξίζει. Ομοίως και για εκείνον, έναντι των τριγύρω του, έχοντας διασφαλίσει πως ο ανταγωνιστής του δεν θα τον προσπεράσει πίσω από κλειστές πόρτες. Πως δεν θα χρειαστεί να ενταχθούν σε κλίκες και φατρίες που θα τους ακυρώσουν αντί να αφεθούν να κυνηγήσουν την αυτοπραγμάτωση τους.

Αυτά δεν είναι θέμα Μνημονίου. Είναι πολιτικές επιλογές και ουδείς τις εκπροσωπεί σήμερα. Ουδείς που να το εννοεί πραγματικά, να το ιεραρχεί πριν από κάθε “ρεαλισμό”, και να καταλαβαίνει συγχρόνως ποιά είναι η πολιτική διαδικασία διεκδίκησης της ψήφου, της παραγωγής πολιτικής και εν τέλει διακυβέρνησης, για να γίνουν.

Σε όλα αυτά δεν απαντάνε οι ανεπιβεβαίωτες διαρροές (του κ. Βενιζέλου;) περί κόμματος Παπανδρέου. Ούτε όσοι σπεύδουν να φτιάξουν λίστες αντ’ αυτού. Ούτε όσοι προστρέχουν στη βάση της αντίδρασης στο άθλιο σήμερα. Ούτε όσοι αναζητούν νέα ευκαιρία εργασίας στο πολιτικό σκηνικό.

Σε όλα αυτά απαντάει μία νέα ιδρυτική διακήρυξη που θα τα ορίζει ως αδιαπραγμάτευτα, ένα νέο καταστατικό που θα διασφαλίζει την απαρέγκλιτη επιδίωξη τους μέσα από ένα κομματικό μηχανισμό, ένα καταστατικό που θα καθιστά ανεδαφική κάθε προσπάθεια εσωτερικής συντήρησης (πρόσωπα βιδωμένα σε καρέκλες και ρόλους δηλαδή). Τότε και μόνο τότε μπορεί αυτό να τεθεί στους πολίτες για συμφωνία και συμπόρευση. Για ενδεχόμενη τροποποίηση του τρόπου, τόσο σε καταστατικές προβλέψεις, όσο και στην πρόταση που θα διεκδικήσει την ψήφο για την έξοδο από το τέλμα.

Μπορούν όλα αυτά να γίνουν και από υφιστάμενα κόμματα. Φυσικά και ναι. Φτάνει να αποφασίσει η ηγεσία να ασπαστεί όλα τα παραπάνω, και να έχει την αξιοπιστία που χρειάζεται για να μην φανεί όλο αυτό ευκαιριακό και καιροσκοπικό – όπως αποδείχθηκαν όλα τα προηγούμενα (ερήμην πολλές φορές των καλών προθέσεων των συμμετεχόντων).

Όποιος καταλαβαίνει μετά από όλα αυτά, και όσα παραλείπονται κατ’ανάγκη σε ένα άρθρο σαν αυτό, πως το ζητούμενο είναι το “νέο κόμμα”, μάλλον είναι εκτός θέματος. Δεν είναι αυτό, ούτε η ερώτηση, ούτε η απάντηση. Η πολιτική βούληση για αλλαγή είναι το δια ταύτα, για τη ζωή μας “αλλιώς”. Η βούληση είναι το ζητούμενο, και η ειλικρινής σύμπραξη – το όχημα θα καθοριστεί και από τις εξελίξεις. Αν επικεντρωθούμε άλλο σε αυτό, η μόνη εξέλιξη θα είναι για μία ακόμη φορά μόνο το “όχημα”. Και θα το καβαλήσει ο κάθε τσαρλατάνος μπας και τον περάσει απέναντι.

ΠΗΓΗ  alexacos.blogspot.gr/2014/12/blog-post_24.html

Τι κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου;

Η σύντομη απάντηση λέει «κεφαλοκλείδωμα», αφού όργανα, καταστατικό και αρχές καταπατούνται καθημερινά από το νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, με τα αναμενόμενα δημοσκοπικά ευρήματα και εκλογικά αποτελέσματα. Η μεγαλύτερη απάντηση λέει «το καθήκον του», αλλά αυτό σηκώνει υποκειμενική εκτίμηση, bias και πολιτική συζήτηση.

Ποτέ δεν συμφώνησα με την απλοϊκή εκτίμηση πως το ΠΑΣΟΚ διαλύεται λόγω Μνημονίου. Σε αυτό μπορεί να αποδοθεί ένα μεγάλο μέρος της κάμψης του, από τον εκλογικό θρίαμβο του 2009 με 44% στο (δημοσκοπικό) 25% μετά το PSI, όταν παραλάμβανε το κόμμα ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Τα υπόλοιπα έχουν εξατομικευμένες και συλλογικές ευθύνες που πρέπει να τις αναλάβουν, πρώτα ο πρόεδρος κ. Βενιζέλος, και μετά όσοι στελέχωσαν τα όργανα και τις ομάδες σχεδιασμού γύρω από αυτόν. Είναι αυτονόητο, όσο και αντικειμενικό, πέρα από κάθε υποκειμενική προτίμηση και εκτίμηση. Ειδικά αν το συγκρίνουμε με το κόστος που δέχτηκε να αναλάβει ο προηγούμενος πρόεδρος του κινήματος, για το Μνημόνιο.

Πέρα από τις γενικότητες που μιλούν για ένα ΠΑΣΟΚ που έγινε παρακολούθημα της πιο αντιδραστικής δεξιάς, υπάρχει μία λίστα πολιτικών που εφαρμόστηκαν με τις ευχές και τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ χωρίς καμία αιτιολόγηση δημοσίου συμφέροντος, αλλά με την πλήρη κάλυψη των Μέσων της χώρας που έκαναν πως δεν βλέπουν (όταν δεν τις στήριζαν με μισές αλήθειες).

Σε ό,τι αφορά την καθεαυτή πολιτική, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πάρει ούτε μία πολιτική πρωτοβουλία εδώ και τρία χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς το γάλα του κ. Κασσή(…), και την καμπάνια κατά της ρατσιστικής βίας που εγκαταλείφθηκε προτού καν ξεκινήσει ελέω Μπαλτάκων και της σταθερότητας αυτών.

Οι διάφοροι πρώην πρωτοκλασάτοι υπουργοί και στελέχη, καλών και μη προθέσεων, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για όλα αυτά. Το αντίθετο, περιπτώσεις σαν αυτές του κ. Λοβέρδου τα έκαναν χειρότερα αφού έδωσαν έναν τόνο κυνισμού και καιροσκοπισμού στην υπόθεση της κεντροαριστεράς.

Αν, λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες και σε αυτό το πολιτικό πεδίο μπορεί κάποιος να ανακατέψει τη σούπα, να εκβιάσει την επαναφορά σε κάποιο αξιακό πλαίσιο και εσωκομματική δημοκρατία (σημαντικό για όσους πιστεύουν ακόμα πως τα κόμματα ανήκουν στα μέλη τους) για να επιφέρει μία επανεκκίνηση σε αυτό που πολλοί βιάστηκαν να βαφτίσουν νεκρό, καλώς το κάνει. Το οφείλει.

Αν δε, πρόκειται για πρώην Πρωθυπουργό, ο οποίος προτίθεται να τσαλακωθεί σε μία τέτοια διαδικασία αντί να περιμένει την αναγνώριση του από το έθνος, εκλέγοντας τον ΠτΔ ή χρίζοντας τον επίτιμο του τίποτα, αυτόν και τον «κύκλο» του, τότε οφείλουμε να αποδώσουμε τιμή. Είτε θεωρείτε το εγχείρημα θνησιγενές, είτε το θεωρούμε απαραίτητο. Αυτό που δεν νοείται, είναι το να βαφτίζουμε την κίνηση κάτι άλλο από αυτό που είναι: μία (επιτέλους) αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει στο χώρο του Κέντρου και του ΠΑΣΟΚ, με αποκλειστική ευθύνη καιροσκόπων, διαπλεκόμενων, παλτο-μυριστών, και του Ευάγγελου Βενιζέλου.

———–
ΥΓ: μακάρι να υπήρχαν τα ίδια αντανακλαστικά και θάρρος πρωτοβουλιών στο κόμμα τη Νέας Δημοκρατίας, αντί για παρασκήνιο και «χρυσές εφεδρείες».

ΠΗΓΗ http://alexacos.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html?spref=fb

Δήλωση Γιώργου Α. Παπανδρέου

11 Δεκεμβρίου 2014, 13:52 • Εκτύπωση
Γραφείο Τύπου, Δήλωση, Πρόεδρος Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Πρώην Πρωθυπουργός
Οι περιστάσεις επιβάλλουν σε όλους μας, σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, να μιλήσουμε με καθαρό λόγο.
Η χώρα μας σήμερα βρίσκεται ξανά στην δίνη μιας κρίσης.
Κρίση αξιοπιστίας. Κρίση που καλλιεργεί νέα ερωτηματικά στους εταίρους μας.
Δεν θα έπρεπε.
Είναι κρίση που επαναφέρει συζητήσεις στις διεθνείς αγορές για Grexit και χρεοκοπία.
Η κρίση αυτή, απειλεί να υπονομεύσει την ανεπανάληπτη προσπάθεια που έκανε ο Ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια.
Και αυτό, είναι και άδικο και απαράδεκτο.
Γιατί η χώρα μας, με θυσίες, κόπο και προσπάθειες που ξεκίνησαν από τις αρχές του 2010, κατάφερε να κάνει τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στην ιστορία των χωρών του ΟΟΣΑ, αλλά και να πρωτεύσει – από τότε – σε ρυθμό μεταρρυθμίσεων.
Όμως, όπως λέω πάντα, τα ελλείμματα που περιορίσαμε δραστικά, δεν ήταν παρά το σύμπτωμα μιας βαθύτερης κρίσης.
Κρίση Δημοκρατίας.
Κρίση ενός πελατειακού συστήματος. Ενός κράτους και ενός οικονομικού, μιντιακού και πολιτικού κατεστημένου, που πολλαπλασίαζε αδικίες αντί να προωθεί αξίες, στήριζε τον παρασιτισμό αντί της παραγωγικής Ελλάδας, σπαταλούσε ή επέτρεπε κάποιοι να ιδιοποιούνται πόρους και χρήματα του Ελληνικού λαού αντί να τα διαχειρίζεται με διαφάνεια υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Επένδυε στην διατήρηση της εξουσίας, αντί της υγιούς και βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας μας.
Κρίση ενός πελατειακού συστήματος, που διατηρούσε την εξουσία κρατώντας τον Έλληνα και την Ελληνίδα όμηρους μέσα από εξαρτήσεις και δουλείες. Ενός συστήματος που και σήμερα θέλει συνειδήσεις εξαγορασμένες ή φοβισμένες από τις κατεστημένες δυνάμεις της χώρας.
Αυτές οι δυνάμεις και οι δομές που επέβαλαν, αποτέλεσαν και αποτελούν το εμπόδιο για να πάει η χώρα μπροστά, να ανθίσουν οι υγιείς πρωτοβουλίες, να αξιοποιηθεί ο ανθρώπινος και φυσικός της πλούτος για το κοινό καλό. Να αναδείξει ό,τι καλύτερο διαθέτει ο Ελληνισμός.
Αυτές οι δυνάμεις, οι πρακτικές και οι δομές, έφεραν τα ελλείμματα και τελικά την εξάρτηση.
Αυτές ευθύνονται που μας οδήγησαν να έχουμε την ανάγκη ενός μνημονίου, που πράγματι, αποτελεί μια επώδυνη μετάβαση.
Και οι εταίροι μας έχουν σημαντικές ευθύνες, για το γεγονός ότι, το κόστος αυτής της μετάβασης ήταν και είναι τόσο οδυνηρό.
Αλλά όσο και εάν θέλουμε να ασκήσουμε δικαιολογημένη κριτική στους εταίρους μας ή στην δύναμη των διεθνών αγορών, ευθύνη δικιά μας ήταν και είναι να κάνουμε την Ελλάδα ισχυρή.
Να στέκεται στα δικά της πόδια, με τις δικές της δυνάμεις, ώστε να μην είναι εξαρτημένη και εκτεθειμένη στις βουλήσεις των διεθνών αγορών ή τις υπερβολικές απαιτήσεις των εταίρων.
Η ηγεσία της κυβέρνησης – αφού η κυβέρνηση ούτε συνεδριάζει, ούτε αποφασίζει, έκανε τις επιλογές της και ανακοίνωσε τις αποφάσεις της. Αποφάσεις, που ήρθαν σαν φυσική συνέχεια των επιλογών επί τη βάση των οποίων διαπραγματεύτηκε με τους εταίρους μας, αυτήν την τελευταία περίοδο, αλλά και της συνολικότερης στάσης της, που ουσιαστικά συνιστά αποδοχή δύο αδιέξοδων παραγόντων:
Πρώτον. Του – στα όρια του γραφικού – «ανταγωνισμού» Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης σε αντιμνημονιακή ρητορεία, με εύκολα λόγια.
Δεύτερον, συνακόλουθο του πρώτου. Της πρωτοφανούς απουσίας, Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης, από το μέτωπο αντιμετώπισης των βαθύτερων αιτιών, που μας οδήγησαν στην κρίση και στα πρόθυρα μιας εθνικής τραγωδίας, κρυπτόμενες και οι δύο πίσω από αντιμνημονιακές ιαχές.
Η κρίση σήμερα, έρχεται ως αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο πολιτεύτηκαν μέχρι τώρα και οι δύο πλευρές, καθώς βρέθηκαν μακράν της αδήριτης ανάγκης να συγκρουστούν με τις πελατειακές αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές, που αποτελούν την πηγή των δεινών που ταλανίζουν τη χώρα και τον Ελληνικό λαό.
Δηλαδή, με όσα, κατά κύριο λόγο, ευθύνονται για τις τραγικές συνέπειες της κρίσης, που βιώνουν οι Έλληνες και πληρώνουν δυσανάλογα οι πιο αδύναμοι και οι μονίμως εγκαλούμενοι – αλλά και μονίμως συνεισφέροντες στα δημόσια οικονομικά.
Και σήμερα με τα διλήμματα που και οι δύο θέτουν, της προεδρικής εκλογής ή μη, των εκλογών ή μη, σε καμία περίπτωση δεν θέτουν και επί της ουσίας το πραγματικό δίλημμα, αυτό που αφορά την μετάβαση στην «μεταπελατειακή Ελλάδα».
Όσο για την έξοδό μας από το μνημόνιο, θα είναι γράμμα κενό εάν αναπαράξουμε και πάλι ένα άδικο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα νομής της εξουσίας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών; Την ώρα που η χώρα χρειαζόταν να αξιοποιήσει με όλους τους τρόπους την δυναμική των θυσιών του Ελληνικού λαού και των πρωτοφανών αποτελεσμάτων που πέτυχε, να βρίσκεται απέναντι από τους εταίρους μας, χωρίς διαπραγματευτικό οπλοστάσιο, αλλά και στο αδιέξοδο που διαμόρφωσαν, τόσο η ίδια η ηγεσία της Κυβέρνησης με τις επιλογές της, όσο και η ηγεσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με την δήθεν φιλολαϊκή πολιτική της.
Έτσι, η μεν ηγεσία της Κυβέρνησης απώλεσε το όποιο πολιτικό της κεφάλαιο, η δε ηγεσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης βρίσκεται εγκλωβισμένη στον ιστό που η ίδια ύφανε.
Ο λαϊκισμός – των εύκολων λόγων, κοινό στοιχείο της πολιτικής αντίληψης και πρακτικής τους, μετετράπη σε τιμωρό.
Αλλά το τίμημα της αβεβαιότητας καλούνται να καταβάλουν οι πολίτες.
Πέντε χρόνια από την εκδήλωση της κρίσης, η χώρα βρέθηκε στη χειρότερη δυνατή θέση που θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς. Ένας βασικός λόγος είναι ότι, τα τρία τελευταία χρόνια αυτής της πενταετίας, επανέκαμψαν αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές που δεν βρίσκονταν σε αντιστοίχιση με τα πραγματικά διακυβεύματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε.
Στα τέλη του 2011, οι πολίτες θα καλούνταν να δώσουν αυθεντική απάντηση σε πραγματικά διακυβεύματα και πραγματικά δεδομένα. Ένα χειροπιαστό πρόγραμμα, που προέβλεπε και την τεράστια δανειοδότηση της χώρας μας και το μεγαλύτερο ιστορικά κούρεμα χρέους που έγινε ποτέ.
Σήμερα, καλείται η Βουλή να δώσει διέξοδο, που όμως και οι δύο πλευρές με τη στάση τους υπονομεύουν. Και οι πολίτες, θα κληθούν, αν χρειαστεί, να επιλέξουν μια από τις δύο πολιτικές επιλογές, που και οι δύο – τόσο «συγκρουόμενες» μα τόσο ίδιες, ευθύνονται για το αδιέξοδο.
Έτσι,
Αντί για έξοδο από το μνημόνιο στα τέλη Δεκεμβρίου του 2014, όπως ήταν προγραμματισμένο εδώ και τρία χρόνια, έχουμε παράταση με άδηλη έκβαση.
Αντί για ευτυχή κατάληξη της αξιολόγησης των πεπραγμένων, που θα οδηγούσε στην υιοθέτηση και εκ μέρους των εταίρων μας, μιας στρατηγικής που θα είχαμε εμείς διαμορφώσει, δηλαδή, μιας συμφωνίας που θα μπορούσε να είχε συμφωνηθεί μήνες πριν, καμία συμφωνία – και απόλυτη αβεβαιότητα.
Και σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, η όποια κυβέρνηση, δεν θα έχει παρά απειροελάχιστα χρονικά περιθώρια να διαπραγματευτεί ουσιαστικά οτιδήποτε με τους εταίρους μας, προτού εκπνεύσει η παράταση των δύο μηνών.
Αντί να έχουμε διαμορφώσει μια Συμφωνία, που θα αποτελούσε παράλληλα και ένα Συμβόλαιο με τον Ελληνικό λαό, Συμβόλαιο δικό μας, που εμείς, με δική μας πρωτοβουλία θα είχαμε συνάψει, εθνικό, για τα παραπέρα βήματα που θα καθιστούσαν τη Ελλάδα χώρα διαφάνειας, χρηστής διοίκησης, δικαιοσύνης και βιώσιμης ανάπτυξης, αντιδικούμε για το πως θα διαχειριστούμε την αυριανή εξουσία.
Και βεβαίως, αντί για συνεννόηση, έστω στα στοιχειώδη, μετά από όσα περάσαμε, οι ηγεσίες Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης ανταγωνίζονται για το ποιος θα προκαλέσει μεγαλύτερο φόβο στον Ελληνικό λαό και επομένως αστάθεια στη χώρα. Υπονομεύουν έτσι – προκαλώντας φόβο και ανασφάλεια – ένα εθνικό πλεονέκτημα του Ελληνισμού που είναι η ίδια η δημιουργικότητα και συμμετοχή των Ελλήνων πολιτών σε όσα αφορούν την συλλογική μας πορεία.
Οι έχοντες την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, απέτυχαν να την οδηγήσουν στην «επόμενη μέρα», παρά την διακομματική στήριξη στη Βουλή, παρά τις πρωτοφανείς συνθήκες κοινωνικής ηρεμίας σε σχέση με αυτά που αντιμετωπίσαμε εμείς την περίοδο 2009-2011 και παρά το γεγονός ότι, οι δυσκολότερες αποφάσεις μεταρρυθμίσεων και προσαρμογής έγιναν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.
Και δυστυχώς, η ηγεσία της σημερινής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, συναγωνίζεται και ξεπερνά σε ανευθυνότητα την ηγεσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης της περιόδου 2009-2011.
Και από τις δύο πλευρές ουδεμία προσπάθεια διαλόγου. Ακόμη και τα κυβερνητικά όργανα «αργούν».
Ουδεμία προσπάθεια συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων – πόσο μάλλον και των κοινωνικών εταίρων.
Ουδεμία προσπάθεια εξεύρεσης ενός μίνιμουμ κοινού τόπου, που θα διασφάλιζε μια βιώσιμη προοπτική για τη χώρα και την οικονομία.
Ουδεμία προσπάθεια οικοδόμησης ενός αξιόπιστου και αποτελεσματικού διαπραγματευτικού οπλοστασίου, όχι μόνον έναντι των εταίρων μας, αλλά και για την ουσιαστική αντιμετώπιση των πραγματικών αιτιών που μας οδήγησαν στο χείλος μιας εθνικής καταστροφής.
Τα αντιμνημονιακά καλλιστεία στα οποία επιδόθηκαν και οι μεν και οι δε, οδηγούν την Ελλάδα σε απαράδεκτο και επικίνδυνο αδιέξοδο μιας και δεν απαντούν στα πραγματικά διακυβεύματα.
Και βεβαίως, ουδεμία ουσιαστική συζήτηση για το πως θα ενταχθεί η χώρα στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται παγκοσμίως, στον καταμερισμό εργασίας για την παραγωγή υγιούς οικονομικού αποτελέσματος και βιώσιμων θέσεων εργασίας.
Αντιθέτως, απόλυτη προσήλωση στον μοναδικό κοινό τόπο που χαρακτηρίζει τη στάση των σημερινών ηγεσιών, τα μικροκομματικά τους συμφέροντα, που οικοδομήθηκαν γύρω από ένα ψευτοδίλημμα: ποιος θα σκίσει γρηγορότερα το Μνημόνιο. Πώς θα ξεφορτωθούμε τους «κακούς» της τρόικα – χωρίς να έχουμε οικοδομήσει τα δικά μας θεμέλια, ώστε να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις.
Καμία σοβαρότητα, καμία νέα μεταρρύθμιση της προκοπής, καμία επιλογή που να συνεισφέρει προστιθέμενη αξία στις θυσίες του Ελληνικού λαού και να αξιοποιεί τα πρωτοφανή αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας. Αντιθέτως υπονομεύτηκαν θεσμικές αλλαγές που αποτελούσαν τη βάση μιας άλλης συμπεριφοράς και λειτουργίας της πολιτείας.
Το 2011, με την πρόταση για δημοψήφισμα – και μάλιστα, σε αντίθεση με ό,τι σήμερα συμβαίνει, επί ειλημμένης απόφασης, συγκεκριμένης και σαφούς, απόφασης που έφερνε χρήματα στη χώρα και συνέβαλε στην ουσιαστική και αποτελεσματική περικοπή και αναδιάρθρωση του χρέους, απόφαση που επετεύχθη με την συμφωνία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26ης-27ης Οκτωβρίου του 2011 και έδινε προοπτική στη χώρα, ξεσκεπάσαμε την υποκρισία πολλών και επιβάλλαμε τελικά συναίνεση, που εκφράστηκε με την συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας.
Μπροστά στην ανάγκη εθνικής συνεννόησης, οδηγηθήκαμε ακόμα και σε αλλαγή Πρωθυπουργού, ο οποίος είχε εκλεγεί με το 44% του Ελληνικού λαού.
Αλλά η ηγεσία της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε άλλα σχέδια, που δεν αφορούσαν την εθνική προσπάθεια και την επιδίωξη συναινέσεων και προκάλεσε τις διπλές εκλογές του 2012, που παρ’ ολίγον να οδηγήσουν τη χώρα σε χρεοκοπία.
Δηλαδή, σε ό,τι προσπαθούσαμε με νύχια και με δόντια να αποφύγουμε – χάριν επιδιώξεων που δεν είχαν καμία σχέση με το εθνικό συμφέρον.
Το μήνυμα είναι σαφές: καθήκον μας είναι, να μην επιτρέψουμε να επαναληφθούν τα ίδια λάθη – τουλάχιστον στο βαθμό που μας αναλογεί.
Με αυτά τα δεδομένα,
Όλες οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου, οφείλουν άμεσα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ώστε να διαμορφωθεί περιβάλλον ευρύτερων συναινέσεων.
Η παρούσα Βουλή μπορεί και πρέπει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Και να καταστεί δυνατή, η συγκρότηση μιας κυβέρνησης, η οποία θα πρέπει:
– Να στηρίζεται σε ξεκάθαρο προγραμματικό πλαίσιο, για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, με σαφές δημοκρατικό και προοδευτικό πρόσημο.
– Να επιδιώξει στοιχειώδη συνεννόηση οικοδόμησης διαπραγματευτικού πλαισίου για την αξιολόγηση των δεσμεύσεων της χώρα έναντι των εταίρων της.
– Να επιδιώξει εθνική συνεννόηση για την οριστική διευθέτηση του δημοσίου χρέους.
– Να προχωρήσει σε ουσιαστική, προοδευτική, ιστορικής σημασίας Συνταγματική Αναθεώρηση.
– Να αξιοποιήσει τον θεσμό του δημοψηφίσματος, δηλαδή, τη δυνατότητα να αποφασίσει ο ίδιος ο πολίτη, για την προώθηση μεγάλων θεσμικών τομών στη χώρα
– Να επιδιώξει εθνική συνεννόηση για την έξοδο από το Μνημόνιο και την ασφαλή μετάβαση στην «επόμενη μέρα».
Ευχής έργο είναι – και για να μην χαθούν οι θυσίες του Ελληνικού λαού και για να διαμορφώσουμε μια Ελλάδα ισχυρή και δίκαιη -, έστω αυτή την ύστατη ώρα, η μεν ηγεσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα, η δε ηγεσία της Κυβέρνησης να αντιληφθεί επιτέλους, ότι φέρει πρωτίστως την ευθύνη άμεσων πρωτοβουλιών, γνωρίζοντας ότι ουδεμία προσωπική πολιτική πορεία υπερτερεί της διασφάλισης του εθνικού συμφέροντος.
Στην απευκταία περίπτωση, που δεν υπάρξει μια τέτοια θετική εξέλιξη και η ανευθυνότητα οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές εκλογές, καλούμαστε όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Οι υγιείς παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, επιθυμούν να οδηγηθούμε σε έναν δρόμο αξιοπρέπειας, προοπτικής και ελπίδας.
Οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας, μπορούν και πρέπει να συμβάλλουν και στην υπέρβαση του αδιεξόδου και στην διαμόρφωση μιας βιώσιμης πορείας, για την Ελλάδα και τον Ελληνικό λαό.
Αυτό είναι το χρέος μας και σε αυτό θα ανταποκριθούμε.
Αθήνα, 11 Δεκεμβρίου 2014

Πολυτεχνείο 1973: Μια ιστορία αίματος και ελευθερίας

 

 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η καταστολή της στις 17 Νοεμβρίου 1973, αποτελεί «σταθμό» στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Το todayfocus.gr δημιούργησε ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στην εξέγερση των νέων κατά της δικτατορίας, που σηματοδότησε τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Οι φωτογραφίες είναι των Κώστα Αναγνωστάκη, Δημήτρη Αργυρόπουλου, Βασίλη Καραγιώργου, Δ. Σ. και Μ. Σ.. Τζίνα Κουζέ tzina_kouze@todayfocus.gr

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1973. Εδώ και 24 ώρες, φοιτητές και φοιτήτριες βρίσκονται στο Πολυτεχνείο και διαδηλώνουν με πανό, πλακάτ και μεγάφωνα, τα αιτήματά τους και την αντίθεσή τους στο καθεστώς.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1973. Οι φοιτητές βγήκαν με πλακάτ στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1973. Οι οδηγοί σταματάνε τα λεωφορεία και οι νέοι γράφουν συνθήματα κατά της χούντας πάνω τους.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1973. Η Σοφία Βέμπο, από το μπαλκόνι της, παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στη Πατησίων.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973.Ξημερώματα της Παρασκευής σε μία αίθουσα του Πολυτεχνείου.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973. Όσα φέρνουν για συμπαράσταση οι Αθηναίοι αποθηκεύονται σε μία άιθουσα.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973. Η μητέρα του Α. Παναγούλη έξω από το Πολυτεχνείο.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973. Το μεσημέρι της Παρασκευής συνεργεία γράφουν προκηρύξεις.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973. Ο κόσμος έχει κατακλύσει το χώρο μπροστά από το Πολυτεχνείο και η κυκλοφορία έχει σταματήσει

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973.Διαδηλώσεις φοιτητών που βγήκαν στους δρόμους και ενώθηκαν με τον κόσμο.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973.Αστυνομία στην Πατησίων, κοντά στη διασταύρωση της Βερανζέρου.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973. Επίθεση της αστυνομίας.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973. Η ώρα είναι 20:30 και πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα, ταυτόχρονα στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα στην Πατησίων.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973.Τεθωρακισμένα περιπολούν στους δρόμους.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973.Διασταύρωση Στουρνάρη και Πατησίων.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973. Τα τανκς φτάνουν τα μεσάνυχτα στην Πατησίων από τη Λ. Αλεξάνδρας και κατεβάζουν στρατιώτες

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973. Το τανκ μπροστά από την πύλη του Πολυτεχνείου έτοιμο να εισβάλει. Ο επικεφαλής στον πυργίσκο του άρματος έχει έτοιμο το πιστόλι στο χέρι του. Οι φοιτητές φωνάζουν «είμαστε αδέρφια».

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973. Ασφαλίτες πηγαίνουν προς το Πολυτεχνείο.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973. Το τανκ πέφτει πάνω στη πύλη.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973. Η πύλη του Πολυτεχνείου έπεσε. Οι φοιτητές βγαίνουν, η αστυνομία επιδίδεται σε όργιο βίας.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973.Απαγορεύεται η διέλευση μπροστά από το Πολυτεχνείο ώσπου οι αστυνομικοί να «ευπρεπίσουν» το χώρο από τα αίματα, την ιστορία όμως ποτέ δεν θα καταφέρουν να την ευπρεπίσουν.

ΠΗΓΗ  www.todayfocus.gr/photo-stories/polytexneio-1973-mia-istoria-aimatos-kai-eleutherias

Ελενόπουλος καταχεριάζει iefimerida: «Η αλήθεια δεν ειναι άρλεκιν, ούτε σαπουνόπερα!»

Σχόλιο Γιώργου Ελενόπουλου

Ιστοσελίδα, με ανάρτησή της που φέρει τον «πιασάρικο» τίτλο «να γιατί παραιτήθηκα» και αναφέρεται στον Γιώργο Παπανδρέου, επιχειρεί να μας πείσει ότι, είμαστε ελέφαντες, αλλά δεν το έχουμε καταλάβει.

Ωραίες οι ιστοριούλες, αλλά η αλήθεια δεν ταυτίζεται με την ανάγκη για λίγα παραπάνω «κλικ», λίγη παραπάνω δημοσιότητα, λίγο παραπάνω ντόρο. Η αλήθεια θέλει σοβαρότητα. Δεν είναι άρλεκιν, ούτε σαπουνόπερα.

Όσο για το βίντεο που αναφέρεται στο τίτλο, βίντεο διαβάζουμε, αλλά βίντεο δεν βλέπουμε.

Επειδή όμως, πολλές φορές, εδώ που έχουμε φτάσει, ό,τι γράφεται και λέγεται, μένει, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε τα εξής:

Πρώτον. Ο Γιώργος Παπανδρέου ουδέποτε έχει πει όσα αναφέρει η ιστοσελίδα. Καλό θα ήταν να ελέγχει τις πηγές της και να διασταυρώνει τις πληροφορίες της.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, ουδέποτε κρύφτηκε από τους πολίτες, ουδέποτε σταμάτησε τις δημόσιες εμφανίσεις του, ουδέποτε φοβήθηκε τους συμπολίτες μας. Αδιάψευστος μάρτυς, τα εκατοντάδες δημοσιεύματα από τις δημόσιες παρουσίες του.

Δεύτερον. Ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του, δεν έφυγαν, όπως έπραξε η κυβέρνηση Καραμανλή, μπροστά στον κίνδυνο να αποκαλυφθεί το έγκλημα που είχε διαπράξει.

Αντιθέτως. Ο Γιώργος Παπανδρέου, με γνώμωνα το εθνικό συμφέρον και με το βλέμμα στραμμένο στην αποφυγή του όποιου κινδύνου να οδηγηθεί η χώρα στα βράχια, έπραξε ό,τι ήταν δυνατόν για να συγκροτηθεί κυβέρνηση συνεργασίας, αφού μια ομάδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, διαφωνούσαν με την απόφαση του να διενεργηθεί δημοψήφισμα και ως εκ τούτου ήταν αδύνατον η πρότασή του να περάσει από την Βουλή.

Οι κίνδυνοι από την πιθανότητα προσφυγής σε εκλογές, επιβεβαιώθηκαν απολύτως το επόμενο καλοκαίρι, του 2012, αλλά και νωρίτερα, από την στάση της ηγεσίας της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, να χαρακτηρίζει την υπό τον Λουκά Παπδήμο κυβέρνηση συνεργασίας, κυβέρνηση «ειδικού σκοπού»!

Τρίτον. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ουδέποτε παραιτήθηκε.

 

Αντιθέτως. Συζήτησε την δυνατότητα συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας με τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, το καλοκαίρι του 2011 – και αφού είχαν διερευνηθεί και καταστεί αδύνατες οι πιθανότητες συνεργασίας με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Μάλιστα, η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν δομημένη και σαφής, είχε οριοθετημένο πλαίσιο, συγκεκριμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα υλοποίησής τους.

 

Η υλοποίηση της πρότασης του Γιώργου Παπανδρέου κατέστη ανέφικτη, όταν με ευθύνη του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, υπήρξαν διαρροές που ψευδώς υποστήριζαν ότι, ο Γιώργος Παπανδρέου, είπε ότι θα παραιτηθεί.

 

Η ευθύνη και για την απόρριψη της πρότασης και για τις διαρροές, βαραίνει εξ´ ολοκλήρου την ηγεσία της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

 

Τέταρτον. Όποιοι ενδιαφέρονται για την αλήθεια, ας ρωτούν για να τους δίνονται οι απαντήσεις που ανταποκρίνονται στην αλήθεια.

 

Οι υπόλοιποι, θα υφίστανται μέρα με τη μέρα, του καιρού τα γυρίσματα.

 

ΥΓ. Όσοι επιχειρούν να πείσουν τους αναγνώστες τους, ότι διαθέτουν πληροφορίες για τις προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου, κάτι που είδαμε σήμερα σε άλλα δημοσιεύματα, επαναλαμβάνουμε: ο Γιώργος Παπανδρέου, ότι θέλει να πει το λέει ό ίδιος.

Τότε που σας έλεγαν ότι όλα ήταν ένα διαβολικό σχέδιο του ΓΑΠ, οι Ευρωπαίοι ήθελαν να μας συντρίψουν

12.11.14

Θυμάστε μια ωραία εποχή που πολλοί προσπαθούσαν να σας πείσουν ότι όλα στη χώρα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που ο σατανικός Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να μας βάλει στο Μνημόνιο; Θυμάστε τους «ειδικούς» που σας έλεγαν ότι το πρόβλημα ήταν απλώς οι δηλώσεις περί Τιτανικού;

Αν τα θυμάστε, διαβάστε τώρα τι ακριβώς ίσχυσε εκείνη την εποχή για την Ελλάδα, όπως προκύπτει από το βιβλίο του Τίμοθι Γκάιτνερ, του τότε υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ που παρακολουθούσε τα πράγματα περίπου ως τρίτος παρατηρητής:

«Στην Ευρώπη επικρατούσε καταστροφή. Οι μετοχές των γαλλικών τραπεζών έπεφταν 7% – 8%. Επρόκειτο για μεγάλο θέμα. Για εμένα ήταν μια απόλυτη σφαγή, γιατί άκουγα από παντού: ‘’κρίση στην Ελλάδα, ποιος έχει ανοίγματα στην Ελλάδα’’; Ξέρετε, οι Ευρωπαίοι βασικά ήρθαν σε εκείνη τη συνάντηση λέγοντας: «Θα δώσουμε στους Έλληνες ένα μάθημα. Είναι πραγματικά φριχτοί. Μας είπαν ψέματα. Είναι απαίσιοι και άσωτοι και εκμεταλλεύθηκαν βασικά τα πάντα και θα τους συντρίψουμε»».
(…)
«Τους είχαν φέρει σε δύσκολη θέση οι Έλληνες, οι οποίοι πράγματι δανείστηκαν όλα αυτά τα χρήματα και οι Ευρωπαίοι ήταν έξαλλοι και μανιασμένοι. Ήθελαν να ξυλοφορτώσουν τους Έλληνες. Ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο, τροφοδότησαν μια πυρκαγιά η οποία βρισκόταν στα πρώτα της στάδια. Και υπήρχαν αρκετά ξερά κλαδιά τριγύρω», καταλήγει ο Αμερικανός πρώην αξιωματούχος.

Ολόκληρο το ρεπορτάζ της Ναυτεμπορικής.

Αυτή την Ελλάδα παρέδωσε ο Κώστας Καραμανλής και αυτό το κλίμα όρισε τα περιθώρια διαπραγμάτευσης της χώρας με τους μετέπειτα δανειστές της. Πολλοί όμως τότε πίστεψαν τους Λαζόπουλους και τους Σαμαράδες.
– See more at: http://www.parapolitiki.com/2014/11/tote-pou-sas-elegan-oti-ola-itan-ena-diavoliko-sxedio-tou-gap.html#sthash.jKLrSlEf.dpuf

Ας κάνουμε τις πληγές του παρελθόντος τομές του μέλλοντος

Μιλάμε για μια πληγωμένη παράταξη, μιλάμε για πληγωμένα πρόσωπα, μιλάμε για πληγωμένα στελέχη και ψηφοφόρους. Μιλάμε καθαρά για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο φορτώθηκε δύο πολύ μεγάλες πληγές, εκείνες της χρεοκοπίας και του διχασμού.

Το ΠΑΣΟΚ το 2010 προσπάθησε να αποτρέψει μια καταστροφική χρεοκοπία την οποία προκάλεσε η ΝΔ και η κυβέρνηση Καραμανλή.

Το ΠΑΣΟΚ το 2011 άκουγε τις πλατείες των «αγανακτισμένων» να αποκαλούν πρωθυπουργό, υπουργούς και βουλευτές προδότες, μ’ έναν λαό να παρασύρεται από τα κηρύγματα μίσους της αντιμνημονιακής υστερίας.

Σε αμφότερες τις δύο πληγές, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η Δεξιά, όπως εκείνη εκφράστηκε πρώτα από τον Καραμανλή και ύστερα από τον Σαμαρά.

Χρεοκοπία και διχασμός ήταν τα δύο δίδυμα τέρατα που συνέθλιψαν το ΠΑΣΟΚ, και το ΠΑΣΟΚ, αντί να τα σκοτώσει, προτίμησε να συμβιβαστεί, μπαίνοντας σε μια βαθιά υπαρξιακή κρίση από τον Μάιο του 2012 και έπειτα.

Συμβιβάστηκε μ’ αυτούς που χρεοκόπησαν την χώρα, δίνοντας συγχωροχάρτι σ’ αυτούς που δραπέτευσαν το 2009, είτε με την υιοθέτηση της λογικής του «λεφτά υπάρχουν», είτε ενθυμούμενο αποσπασματικά την στάση του στο αντίστοιχο δίλημμα που είχε προκύψει στην προηγούμενη προεδρική εκλογή.

Συμβιβάστηκε όμως και μ’ αυτούς που δίχασαν την χώρα, μετέχοντας, όχι μόνο στην ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου Πρωθυπουργού τον Νοέμβρη του 2011, αλλά και συγκυβερνώντας άκριτα με τον «αρχιτέκτονα του αντιμνημονίου».

Το ΠΑΣΟΚ δέχθηκε να πολιτευτεί σ’ αυτούς που ήθελαν να συγκαλύψουν τους πραγματικούς πρωταιτίους της χρεοκοπίας και έσπευσε να νομιμοποιήσει αυτούς που ανδρώθηκαν στην κολυμβήθρα του αντιμνημονίου, την αριστερή και δεξιά συντήρηση.

Το ΠΑΣΟΚ απαρνήθηκε τον εαυτό του προκειμένου να επιβιώσει πολιτικά σ’ ένα σκηνικό που είχε φτιαχτεί έξυπνα από τους άλλους. Το ΠΑΣΟΚ ένιωσε ότι αν παίξει το παιχνίδι τους, θα μπορέσει να ξανακερδίσει τα χαμένα του ποσοστά, προδίδοντας όμως τον ιστορικό ρόλο που κλήθηκε να διαδραματίσει την περίοδο 2009-2011.

Το ΠΑΣΟΚ τότε ήταν απελπιστικά μόνο του. Όλοι αυτοί που σήμερα θέλει να συνεργαστεί, τότε το λιθοβολούσαν, αδυνατώντας σήμερα να θέσει τις διαχωριστικές του γραμμές, αδυνατώντας να κάνει τομή με το παρελθόν.

Το ΠΑΣΟΚ είναι και πάλι μόνο του, αυτό δεν καταλαβαίνουν αυτοί που έχουν σήμερα τις τύχες του. Όσο κι αν το καμουφλάρουν, όσο κι αν το κρύψουν, οι δυνάμεις που προέκυψαν από το τέρας του διχασμού, θέλουν να ξεμπερδεύουν μαζί του, βρίσκοντας τον ιδανικό άνθρωπο προς τούτο.

Το ΠΑΣΟΚ ονειρεύεται ρόλους, «χώρους», παρατάξεις και επιρροή, όταν έχει καθηλωθεί στο 4%. Δεν κατανοεί ότι η αναγέννησή του περνά μέσα από ρήξεις με το παρελθόν, με την οριστική νίκη επί των δίδυμων τεράτων.

Αποσιωπώντας τους υπαίτιους της χρεοκοπίας και συνεργαζόμενο με τους αυτουργούς του διχασμού, αδυνατεί να βρει πυξίδα, να χαράξει πολιτική, γιατί πολύ απλά συμβιβάστηκε, προτίμησε να πολεμήσει μικρόψυχα αυτούς που αναμετρήθηκαν με τα δίδυμα τέρατα, προκειμένου να αγοράσει λίγο παραπάνω πολιτικό χρόνο.

Το ΠΑΣΟΚ όμως δεν θα μπορέσει ποτέ να ανακάμψει, αν δεν τραβήξει το ίδιο την διαχωριστική γραμμή με το παρελθόν, αν το ίδιο δεν επουλώσει τις πληγές του με τις τομές που πρέπει να κάνει.

Αυτή η διαδικασία όμως είναι επίπονη, μοναχική, δύσκολη, αντιδημοφιλής. Ωστόσο είναι βαθιά πολιτική, πειστική, καθαρτήρια. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να μιλήσει και να πει την αλήθεια: Ποιος χρεοκόπησε την χώρα και ποιος την δίχασε και πάνω σ’ αυτές τις δύο θεμελιώδεις παραδοχές να πιάσει το νήμα που κόπηκε βίαια τον Νοέμβρη του 2011.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να δώσει την μεγάλη ιστορική μάχη για να ανακαταλάβει εκατοστό εκατοστό τον ζωτικό του πολιτικό χώρο. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να καταλάβει ότι κανείς δεν θα του χαρίσει τίποτα, αλλά και να συνειδητοποιήσει ότι πολιτική παράγεις όταν αισθάνεσαι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, όταν θέτεις μέτωπα και ξεκαθαρίζεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.

Και όλοι όσοι εμπλέκονται με το ΠΑΣΟΚ πρέπει να καταλάβουν μέχρι το μεδούλι ότι είτε θα ανέβουν όλοι μαζί σαν ένα νέο αναβαπτισμένο πολιτικό υποκείμενο, είτε ο καθένας θα τελειώσει πολιτικά σαν ιδιώτης.
– See more at: http://epikairo.gr/index.php/apopsi/item/9036-as-kanoume-tis-pliges-tou-parelthontos-tomes-tou-mellontos#sthash.s3dLZOZC.dpuf

Ευάγγελος Βενιζέλος, η Νάντια Κομανέτσι του πολιτικού μας κόσμου

http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8943-evaggelos-venizelos-i-nantia-komanetsi-tou-politikoy-mas-kosmou

Η Σκωτία και το δημοψήφισμα που δεν έγινε…

Παρασκευή, 19 Σεπ Του ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΡΔΑΛΗ
Στη Σκωτία με τη δεδομένη πολιτιστική και εθνική ιδιαιτερότητα, το ρόλο του Ηνωμένου Βασιλείου στην παγκόσμια οικονομία, με το ακροδεξιό UKIP σε άνοδο, τον παραδοσιακό ευρωσκεπτικισμό, την κρίση και τα μεγάλα αλλά φθαρμένα υπό την παρούσα συγκυρία κόμματα να παίρνουν ξεκάθαρα θέση υπέρ του ΟΧΙ, έγινε δημοψήφισμα.

Γιατί?

Γιατί πολύ απλά, έτσι κάνουν οι λαοί που έχουν μάθει να λύνουν θεσμικά, συντεταγμένα και δημοκρατικά τα προβλήματα τους.
Γιατί έτσι κάνουν οι Βρετανοί από παλιά, όταν θεμελίωναν πρώτοι και σχεδόν αναίμακτα τον κοινοβουλευτισμό χωρίς να κλονίσουν, τον ενοποιητικο για εκείνους, θεσμό της βασιλείας.

Στην Ελλάδα, από την άλλη, δεν υπήρχε χώρος για δημοψήφισμα.
Υπήρχε όμως χώρος για τους «αγανακτισμένους», τους «ψεκασμένους» και τους νεοναζί των πλατειών.

Υπήρχε και υπάρχει χώρος για το λαϊκισμό, για τα «Ζάππεια» και τις κυβισθήσεις του κύριου Σαμαρά που ως τότε δεν υπέγραφε το «λάθος».

Ένα «λάθος» βέβαια, που σήμερα συνεχίζει ως πρωθυπουργός.
Υπάρχει ακόμη χώρος για την «αντιμνημονιακή» συνομωσιολογία που εξέθρεψε την ακροδεξιά, την πολιτική ηθική του χτες, των νέων «Ζαππείων» στη ΔΕΘ ή αλλού με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Αλέξη Τσίπρα στο ρόλο του προεκλογικού Αντώνη Σαμαρά.

Υπήρχε και υπάρχει χώρος για τη μη δέσμευση, την ανευθυνότητα των θεσμικών κομμάτων απέναντι σε ζητήματα εθνικής σημασίας, όπως είναι η συμμετοχή στα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ.

Ανευθυνότητα που ενίσχυσε την πόλωση, την κοινωνική διαίρεση, την αντευρωπαϊκή ρητορική και μετέτρεψε την κοινοβουλευτική ημερήσια διάταξη σε καφενειακού τύπου πυροτεχνήματα.

Είναι ιδια αυτή ανευθυνότητα , η άρνηση του πολιτικού προσωπικού να πει το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι» χωρίς να κρύβεται πίσω από τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας για να στρεψοδικεί με δήθεν «επαναδιαπραγματεύσεις», «απαγκιστρώσεις», πολιτικές και μη καταγγελίες.

Γιατί κάποτε πρέπει, ναι, να απαντήσουν όλοι, όλα τα κόμματα, θεσμικά. Να τοποθετηθούν καθαρά και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ αν συμφωνούν με τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όχι με «ήξεις, αφίξεις», όχι με «ναι μεν αλλά..»

Γιατί το δικό μας «όχι» έπρεπε και πρέπει να είναι το «όχι» στον παλαιοκοματισμό, στην προσωπική φιλοδοξία μπροστά στο δημοσίο συμφέρον. Αυτό το «όχι» που συνιστά «ναι» στη λογική, στη συναίνεση σε θέματα που αφορούν όλους τους Έλληνες ανεξαρτήτα από την πολιτική γεωγραφία.

Το «όχι» που είπαν πράγματι οι Σκωτσέζοι και δεν είπαν οι Έλληνες.
Ένα «όχι» που διδάσκει πολλά. Διδάσκει για τον πολιτικό πολιτισμό, τη θεσμική παιδεία των Σκωτσέζων και των Βρετανών ευρύτερα αλλά και για τη δική μας παιδεία ή ίσως καλύτερα για την απουσία της.

Όπως διδάσκει επίσης πολλά για μας και η ασυμφωνία του πολιτικού κόσμου, παλαιότερα στο σχέδιο Ανάν, η πλειοδοσία «πατριωτισμού» αλλά και ο πρόσφατος, ίσως δικαιολογημένος σε ένα βαθμό φόβος της δημοκρατίας. Ο φόβος, της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία από ένα τυχόν αρνητικό αποτέλεσμα που θα ήταν όμως απόρροια της στρεβλής πολιτικής εκπαίδευσης του λαού μας από τα κομματικό σύστημα ως τώρα.

Εν αντιθέσει με μας οι Βρετανοί, αντιπρoσωπεύοντας συλλογικά μια ένωση 307 ετών και την 6η μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, δεν φοβήθηκαν ούτε τη Δημοκρατία, ούτε την Αλήθεια.

Γι αυτό, η επόμενη μέρα, η μέρα μετά το δημοψήφισμα που έγινε, βρίσκει το Ηνωμένο Βασίλειο, πιο Ενωμένο, πιο σίγουρο και αισιόδοξο για το μέλλον του. Βρίσκει τους θεσμούς να λειτουργούν στην εντέλεια. Βρίσκει έναν ως χτες ηττημένο πρωθυπουργό αλλά και την αντιπολίτευση με κοινή θέση υπέρ της παραμονής, πιο αξιόπιστους, πιο υπεύθυνους τόσο απέναντι στους πολίτες όσο και διεθνώς.
Μια μέρα μέτα, το «brand name», UK, ειναι ακόμη εδώ και μάλιστα πιο δυνατό από ότι ήταν χτες.

Η επόμενη μέρα στην Ελλάδα, η μέρα μετά το δημοψήφισμα που δεν έγινε, βρήκε τη χώρας μας, τραυματισμένη και ακόμη πιο αποδυναμωμένη.
Αποδυναμωμένη θεσμικά, απένατι στους πολίτες, με την παρασκηνιακή αποπομπή ενός εκλεγμένου πρωθυπουργού.
Αποδυναμωμένη πολιτικά, αφού παρέτεινε την «αντιμνημονιακή μυθολογία», την ανέξοδη όσο και αδιέξοδη εξαγγελία παροχών.

«Κέρδισε» λοιπόν η πατρίδα μας σε ραστώνη, καθυστερήσεις και μικροδιευθετήσεις αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Κέρδισαν σίγουρα οι κομματικοί εγωισμοί, όσοι αγόραζαν χρόνο για τη σταδιακή πολιτική τους μεταμόρφωση, όσοι προσδοκούσαν στην αλλαγή θώκων όχι στην αλλαγή της χώρας.
Αυτοί, μάλιστα, κέρδισαν.

Έχασε όμως η Ελλάδα.
Έχασε σε επίπεδο συναίνεσης, στη βάση του λαού αλλά και του πολιτικού κόσμου. Έχασε από την άρνηση αυτή, μια ευκαιρία για την ανανέωση μιας εθνικής, πολιτικής και κοινωνικής συμφωνίας για τη θέση της χώρας στον παγκόσμιο χάρτη.
Κυρίως όμως έχασε μακροπρόθεσμα, από την έλλειψη αυτοσυγκράτησης, τη μικροκομματική τύφλωση και από το ότι επιτέλους η ανάγκη «να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά» δεν υπερβαίνει δυστυχώς την ανάγκη της προσωπικής αναπαραγωγής. Η άρνηση αυτή είναι που καταδεικνύει ίσως και το μεγαλύτερο μας έλλειμα, αυτό που μας λείπει για τη βελτίωση της ποιότητας της Δημοκρατίας μας.

Είναι η θεσμική παιδεία που μας δίδαξαν ως χτες, οι Βρετανοί.
Η θεσμική παιδεία που δεν έχουμε αποκτήσει ακόμη.

– See more at: http://marketnews.gr/article/16952/h_skwtia_kai_to_dhmopsifisma_poy_den_egine#sthash.IUA7xPU7.dpuf

ΕΝΑΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΛΕΠΤΗ ΟΜΙΛΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ………

Του Δημήτρη Νικητόπουλου,
επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης του Δήμου Άργους – Μυκηνών

Έγινε χτες το βράδυ η τελετή ορκωμοσίας του νέου Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Άργους – Μυκηνών.
Δυστυχώς, στραβά ξεκινήσαμε… Με αποκλειστική ευθύνη του δημάρχου Κου Καμπόσου δεν επετράπη – παρότι του ζητήθηκε – στον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης να απευθύνει ένα χαιρετισμό και να δώσει τις καθιερωμένες ευχές, όπως άλλωστε έγινε σχεδόν σε όλους τους δήμους της Ελλάδας.
Εξηγούμε στον Κο Δήμαρχο το προφανές.
Εχθές το βράδυ ορκιζόμενοι να υπηρετήσουμε την πόλη, είμασταν υποχρεωμένοι να τοποθετηθούμε επ’αυτού, να μάθει ο κόσμος τι αφορά ο όρκος που δώσαμε.
Ο Κος Καμπόσος «αποφάσισε» να διατηρήσει αυτός το μονοπώλιο του λόγου επιδεικνύοντας δυστυχώς για άλλη μια φορά όχι μόνο πλήρως αντιδημοκρατική και αυταρχική νοοτροπία αλλά και στοιχειώδη έλλειψη καλών τρόπων και συμπεριφοράς.
Μπορεί ο Κος δήμαρχος να μην υπολήπτεται τους συνεργάτες του αλλά το θεσμό του Δημοτικού Συμβουλίου και τους Δημότες του Δήμου Άργους – Μυκηνών, οφείλει να τους σέβεται. Τελικά να γνωρίζει ότι στο τέλος θα υποχρεωθεί να το κάνει.
Είμαστε ΠΑΡΟΝΤΕΣ με αίσθημα ευθύνης και ανιδιοτέλεια για να συμβάλλουμε στις θετικές και δημιουργικές δράσεις για το Άργος και τους πολίτες του.
Η διαχείριση των δημοτικών υποθέσεων δε μπορεί να είναι προσωπικό στοίχημα κανενός. Είναι βαριά ευθύνη όλων μας.
Αν στον Κο Καμπόσο προκαλεί δυσανεξία η Δημοκρατία, αυτό είναι σοβαρό προσωπικό του πρόβλημα που οφείλει να το διαχειριστεί ψύχραιμα και γρήγορα πριν αποβεί βλαπτικό για την πόλη και τους κατοίκους της…
Εμείς, στον ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ, παραμένουμε ψύχραιμοι, μετριοπαθείς και αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με τη δέουσα σοβαρότητα.

Υ.Γ. Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο του χαιρετισμού του επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης Κου Δημήτρη Νικητόπουλου που δεν έγινε ποτέ γιατί άλλες ήταν οι επιθυμίες του Κου Δημάρχου. Κάθε καλοπροαίρετος πολίτης ας το αντιπαραβάλλει με την εκφωνηθείσα ομιλία του Κου Καμπόσου.

«Κύριε Δήμαρχε,
Αγαπητοί συνάδελφοι, δημοτικοί και τοπικοί σύμβουλοι,
Εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη σε όλους και γόνιμη και δημιουργική θητεία στα δημοτικά πράγματα για το καλό του Δήμου Άργους – Μυκηνών και των συμπολιτών μας.
Η δημοτική μας παράταξη, ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, οι συνεργάτες μου κι εγώ, είμαστε έτοιμοι να συμπαραταχθούμε, να στηρίξουμε και να συμβάλλουμε σε κάθε μέτρο, κάθε απόφαση, κάθε πρωτοβουλία που θα υπηρετεί τους δημότες και θα προωθεί την ανάπτυξη, την πρόοδο και την προκοπή του τόπου μας.
Η άποψή μας είναι ξεκάθαρη. Δε θα βρισκόμαστε στο Δημοτικό Συμβούλιο για ανέξοδες σκιαμαχίες, για πολιτικαντισμούς και άγονες αντιπαραθέσεις…
Επιδιώκουμε τη συναίνεση, θα εργαστούμε συστηματικά και υπεύθυνα, με φιλοδοξία τη συλλογική προσπάθεια και την ενότητα για το καλό της πόλης και των δημοτικών μας διαμερισμάτων.
Εμείς, στον ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ, δεν αρνούμαστε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Δεσμευόμαστε ότι θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για την επιτυχία των συλλογικών μας αποφάσεων.
Είμαστε ανυποχώρητοι –το τονίζω ιδιαίτερα- σε ζητήματα που αφορούν την πιστή τήρηση της νομιμότητας, της διαφάνειας και της αξιοκρατίας στη διαχείριση των δημοτικών υποθέσεων. Στα ζητήματα αυτά δε χωρούν συμβιβασμοί και δεν κάνουμε εκπτώσεις!!!
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς.
Έχουμε σαφείς και συγκεκριμένους κοινωνικούς στόχους.
Έχουμε πλήρη συνείδηση ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση οφείλει και μπορεί στη δύσκολη σημερινή συγκυρία να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, στην ΥΓΕΙΑ, στην ΠΑΙΔΕΙΑ, στην ΑΣΦΑΛΕΙΑ, στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ και προπάντων στο ηράκλειο έργο της παραγωγικής ανασυγκρότησης του Άργους και της ευρύτερης περιοχής.

Για όλα αυτά θα εργαστούμε, για όλα αυτά θα αγωνιστούμε.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ σε όλες και όλους!»

Ανοικτή επιστολή Κατερίνας Διαμαντοπούλου προς Βενιζέλο

 

Ανοιχτή επιστολή παρέμβαση του μέλους της ΚΠΕ Κατερίνας Διαμαντοπούλου αναδημοσιεύει σήμερα το epikairo, μια επιστολή που συνοψίζει στις γραμμές της όλους τους κατά καιρούς προβληματισμούς, καθώς και τις αγωνίες της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, κατά τρόπο ξεκάθαρο, σαφή και περιεκτικό. Και φυσικά μέσω αυτής της επιστολής διατυπώνεται δημόσια για πρώτη φορά ένα τολμηρό αίτημα: Η παραίτηση πριν από το Συνέδριο της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ..
Η επιστολή, με ημερομηνία 13/08/2014 έχει ως εξής:

Στην τελευταία σας ομιλία στις 30 Ιουλίου στο Κάραβελ μιλήσατε εκτενώς για τις πολιτικές εξελίξεις στο άμεσο μέλλον.

Επειδή δεν υπήρξε η δυνατότητα διαλόγου αναγκάζομαι να εκφράσω τις απορίες και τις προτάσεις μου μέσα από την παρούσα ανοιχτή επιστολή.
Καθημερινά συναντώ συμπολίτες μου που δηλώνουν πολιτικά άστεγοι. Που στήριξαν παλιότερα το Πασοκ αλλά σήμερα του γυρίζουν την πλάτη.

Δεν είναι όλοι αυτοί πρώην βολεμένοι που ξεβολεύτηκαν.

Είναι πολλοί συνειδητοποιημένοι πολίτες που δεν φοβούνται την κρίση αλλά θέλουν να την περάσουμε με κοινωνική δικαιοσύνη, με πραγματική αλλαγή στο κράτος και τους θεσμούς, με την στήριξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου.

Και ρίχνουν στο Πασοκ το ανάθεμα γιατί περίμεναν από αυτό περισσότερα.

Αναγνωρίζουν ότι η χώρα πάσχει από ΕΠΙΜΟΝΗ ΘΕΣΜΙΚΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ. Θεσμική αστάθεια που προκαλείται και αναπαράγεται και από την παρούσα Συγκυβέρνηση.

Καμιά μεταρρύθμιση δεν ολοκληρώνεται, καμιά υγιής αλλαγή δεν μακροημερεύει.

Και αυτοί που παίζουν το σάπιο σύστημα στα δάχτυλα, το ξέρουν καλά αυτό το παιγνίδι.

Το Ασεπ μια ισχύει, μια δεν ισχύει.

Η Διαύγεια εφαρμόστηκε για λίγο, τώρα συνεχώς «ψαλιδίζεται». Άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι απολύονται και άλλοι απολύονται για να επαναπροσληφθούν.

Δύο μέτρα και δεκαπέντε σταθμά !

Δεν δεσμευτήκαμε να τελειώσει η βιομηχανία των ύποπτων τροπολογιών σε άσχετα νομοσχέδια ? Μα αυτή μέσα στη ραστώνη του καλοκαιριού θέριεψε ξανά.

Αναγγείλατε ότι η Τρόικα φεύγει.

Πρέπει να πούμε την αλήθεια στους πολίτες αντί να κρυβόμαστε πίσω από την τρόικα.

Χωρίς Τρόικα δεν σταματάει η επιτήρηση, απλά αλλάζει ο επιτηρητής.

Ο νέος επιτηρητής θα είναι μια ομάδα της Ευρωπαικής επιτροπής και οι αγορές.

Αυτές που χρεοκόπησαν και την Αργεντινή, που κερδοσκόπησαν στην Ασία και που για να προστατευτούμε μπήκαμε στο σκληρό κουστούμι του ευρώ.

Έξυπνο το σχέδιο, κουτοπόνηρη η εφαρμογή του. Θέλαμε να δανειζόμαστε με τα επιτόκια που απολάμβανε η Γερμανία αλλά τα δανεικά αντί να τα επενδύουμε στην παραγωγική οικονομία τα χαρίζαμε στους πελάτες του πολιτικού συστήματος, στην παρασιτική οικονομία.

Είπατε στην ομιλία σας ότι «το κύριο θέμα είναι να νιώσουν ασφάλεια οι τράπεζες».

Θα περιμένα από τον Πρόεδρο του Σοσιαλιστικού κόμματος να πει ότι «το κύριο θέμα είναι να νιώσουν ασφάλεια τα νοικοκυριά».

Ποιες ακριβώς τράπεζες ; Αυτές που πυρπόλησαν την οικονομία, χρεοκόπησαν και αναστήθηκαν με τα χρήματα των φορολογούμενων; Πότε ακριβώς θα νιώσουν ασφάλεια; Όταν θα έχουν ρυθμίσει όλα τα δάνεια με εξασφαλίσεις και εξωφρενικά επιτόκια ; Και επομένως θα πληρωθούν διπλά – μία με τα χρήματα των φορολογούμενων και μια με την πραγματική αποπληρωμή των ρυθμισμένων δανείων.

Ορίσατε στην ομιλία σας το ποσοστό της Ελιάς στις Ευρωεκλογές ως «αναγκαστικό ποσοστό». Τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο όρος ?

Επίσης είπατε ότι «το αποτέλεσμα της Ελιάς δεν είναι ικανοποιητικό αλλά πυκνό» !

Πέρα από το γεγονός ότι η ταπεινή μου σκέψη δεν αντιλαμβάνεται τον όρο «πυκνό αποτέλεσμα» ,

Αφού δεν είναι ικανοποιητικό γιατί βιαζόμαστε να ανακηρύξουμε την Ελιά πρωταγωνιστή των εξελίξεων ;

Μήπως γιατί πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή με καθετί που θυμίζει «σοσιαλιστικό» ;

Τότε σωστά θέλετε να αλλάξετε τον τίτλο Πρόεδρε.

Ενοχλεί η λέξη Σοσιαλιστικό στον τίτλο.

Λειτουργεί σαν φωτεινός συναγερμός που αναβοσβήνει και υπενθυμίζει ότι το σκάφος έχει πάρει διαφορετική πορεία.

Είναι λογικό λοιπόν να επιχειρείται να αλλάξει.

Αυτό που ασκείται εξάλλου δεν είναι σοσιαλιστική πολιτική, ούτε καν μακρινός απόγονος της.
Είναι μια ad hoc διαχείριση. Χωρίς τις βασικές αρχές μας, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο.
Δεν θέσαμε όρους Πρόεδρε για να μπούμε στην Κυβέρνηση και αυτό το πληρώνουμε και θα το πληρώσουμε.
Δεν δεσμευτήκαμε απέναντι στους πολίτες που μας ψήφισαν για τις προϋποθέσεις της συνύπαρξης μας με την Κυβέρνηση των Ζαππείων. Στηρίζουμε περιστασιακά θέσεις. Δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής για δευτερεύοντα ζητήματα ενώ τα μεγάλα και σημαντικά τα καταπίνουμε «αμάσητα».

Θα παραδεχτούμε ότι πολλά από τα μέτρα ήταν εντελώς λανθασμένα; Θα ζητήσουμε να υπάρχει και να λειτουργεί μια Αρχή Αξιολόγησης της Απόδοσης των φόρων σε σύγκριση με το κοινωνικό κόστος που αυτοί προκάλεσαν. Είναι πια φανερό ότι πολλά από τα μέτρα ήταν χωρίς μελέτη , χωρίς να υπηρετούν ένα συνολικό σχέδιο.

Απλά όταν ρίχνει κατακλυσμό φόρων θα γεμίσουν και μερικοί κουβάδες νερό για το έλλειμμα. Το πόσο ακριβά πληρώθηκαν αυτοί οι κουβάδες φοβάμαι ότι δεν το συνειδητοποιείτε.

Είμαστε σύμφωνοι Πρόεδρε με την ΜΗ αξιοποίηση της λίστας με τα εμβάσματα που έφυγαν στο εξωτερικό το 2009-2012 και που έχει η Τράπεζα της Ελλάδος στα αρχεία της;

Η΄ θα συνεχίσουμε να παίζουμε το παιχνίδι «εμείς θέλουμε να φορολογήσουμε το χρήμα που έφυγε, οι ξένες τράπεζες δεν μας δίνουν στοιχεία».

Είμαστε σύμφωνοι Πρόεδρε με την ανάληψη χρεών συγκεκριμένων επιχειρήσεων από το Κράτος;

Είμαστε σύμφωνοι Πρόεδρε με το επιλεκτικό κούρεμα δανείων μόνο συγκεκριμένων μεγάλων επιχειρήσεων;

Ταυτόχρονα,

Δεν θυμάμαι να διαφωνήσαμε με την καταγραφή κάθε οικονομικού στοιχείου για τους πτωχευμένους μικρομεσαίους σε λευκούς και μαύρους Τειρεσίες.

Δεν θυμάμαι να διαφωνήσαμε με την ύπαρξη τεράστιων εισπρακτικών εταιριών που ανήκουν σε πολιτικές οικογένειες υπουργών της κυβέρνησης Καραμανλή.

Δεν θυμάμαι να βάλαμε υποχρέωση ρευστότητας προς την αγορά, όταν διασώζονταν οι τράπεζες με χρήματα των φορολογούμενων.

Δεν θυμάμαι να καταγγείλαμε ότι δεν μπορεί να διώκεται ποινικά ο μικρομεσαίος που αδυνατεί, μέσα στην ιστορική κρίση, να πληρώσει για τη δική του ασφάλιση και μένει χωρίς βιβλιάριο υγείας!

Μια βόλτα στα δημόσια νοσοκομεία θα πείσει και τον πιο δύσπιστο για την εξαθλίωση μεγάλης μερίδας των πολιτών.

Από την επανάσταση του αυτονόητου καταλήξαμε στην πραγματοποίηση του αδιανόητου.

Που είναι όλες εκείνες οι αξίες που δίνουν σε ένα σοσιαλιστικό ή σοσιαλδημοκρατικό κόμμα την ταυτότητα του ;

Πόσο στηρίξαμε το κοινωνικό κράτος ως δίχτυ ασφαλείας για τα θύματα της κρίσης ;

Πόσο αγωνιστήκαμε για ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ώστε να μην μείνει κανείς χωρίς στέγη και τροφή ;

Πόσο δουλέψαμε πραγματικά για την παραγωγική μεταστροφή της οικονομίας μας ;

Βασικές αρχές του σοσιαλισμού τις εξοβελίσαμε πατώντας στην αναγκαιότητα διάσωσης της χώρας.

Ως πότε θα συμβαίνει αυτό;

Έως ότου διασωθεί η χώρα απαντάτε.

Μόνο που φαίνεται πως το μόνο που θα διασωθεί είναι η χρεοκοπημένη πολιτική, τραπεζική και επιχειρηματική ελίτ που μας έφερε ως εδώ.

Όλοι εκείνοι που σιτίζονταν από τη διαπλοκή τους με τον κρατικό κορβανά και που σήμερα διασώζονται με προκλητικό τρόπο.

Μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο οι πολιτικές αξίες μας θα είναι στην κατάψυξη ;

Υπάρχουμε όμως και εμείς που πιστεύουμε ότι ακριβώς μέσα στην δίνη της κρίσης ήταν και είναι αναγκαίες οι σοσιαλιστικές πολιτικές.

Όχι βέβαια με το στρεβλό περιεχόμενο που τους έδωσαν κάποιοι στο παρελθόν.

Αλλά με το περιεχόμενο της πίστης στον άνθρωπο και της διάσωσης των ανθρώπων και των οικογενειών , των δημιουργών και των παραγωγών αντί της διάσωσης του παρασιτισμού.

Δεν σώζεται η Ελλάδα, όπως τόσο διαφημίστηκε. Σώθηκαν οι ένοχοι της κατάρρευσης. Σώθηκαν οι επιμέρους ελίτ που οδήγησαν τη χώρα στα βράχια.

Οι συνεπείς πολίτες και οι άνθρωποι της δημιουργίας είναι τα μεγάλα θύματα ενώ οι κλέφτες και οι φοροφυγάδες οι μεγάλοι κερδισμένοι.

Οι τελευταίοι θα καταφέρουν να βγουν από την κρίση αλώβητοι, θα σπουδάσουν τα παιδιά τους και θα εξασφαλίσουν τα γηρατειά τους.

Οι πρώτοι κατρακυλούν στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο.

Αντιλαμβάνεστε πόση δυστυχία και οργή συσσωρεύονται?
Μιλήσατε για το επικείμενο συνέδριο χωρίς σαφές πλάνο.

Για άλλη μια φορά οι διαδικασίες είναι θολές και άγνωστες.

Πρέπει να γνωρίζετε όμως ότι η βάση δεν θα ανεχθεί άλλο ένα συνέδριο-παρωδία όπως το προηγούμενο.
Υπάρχει μια επίμονη ασάφεια που προϊδεάζει για επανάληψη των γνωστών πρακτικών και μεθοδεύσεων.

Όμως η σημερινή κατάσταση της χώρας αντιμετωπίζεται μόνο με νέες πολιτικές και εργαλεία βασισμένα στις αρχές του σοσιαλισμού που θα χτυπήσουν στη ρίζα τις πηγές της ανισότητας και της αδικίας και θα προσδιορίσουν ένα νέο κοινωνικό και παραγωγικό μοντέλο.

Για να στηρίξουμε τους αδύναμους και να δώσουμε φτερά στους δημιουργούς.

Αξίες, πολιτικές και νέα εργαλεία που δεν τα έχουμε ούτε περιγράψει. Που θα πρέπει να τα προσδιορίσουμε σε ένα ουσιαστικό συνέδριο πριν πάμε σαν γαμπροί χωρίς προίκα στο συνοικέσιο της Δημοκρατικής Παράταξης.

Σε ένα Ανοικτό Συνέδριο αναγέννησης του Πασοκ. Σε ένα εργαστήριο πολιτικών θέσεων και προτάσεων.

Ένα συνέδριο που θα καταλήξει σε μία «Νέα Δέσμευση προς τους Πολίτες».

Δέσμευση απέναντι στο έλλειμμα αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.

Δέσμευση για μια Νέα Πορεία.

Όλα από την αρχή. Όχι όμως από το μηδέν.

Πρέπει μια άλλη γενιά να πάρει στα χέρια της την τύχη της χώρας.

Αλλά αυτή την γενιά δεν θα την καθορίσει κανείς στέλνοντας «κατασκευασμένους» πολιτικούς σε θέσεις κλειδιά. Δεν θα είναι οι εκλεκτοί , που μιλούν χωρίς να λένε τίποτα αλλά παίζουν τον υπαγορευόμενο ρόλο την κρίσιμη στιγμή. Δεν θα είναι ούτε οι τρόφιμοι των πολιτικών γραφείων, ούτε φωστήρες με χίλια πτυχία αλλά ατσαλάκωτα πουκάμισα.

Θα είναι εκείνοι που δεν φοβούνται τη δουλειά, που έχουν λιώσει σόλες στην πραγματική ελληνική οικονομία. Που δεν θα λιποψυχήσουν μπροστά στο «θεριό» γιατί ξέρουν ότι το «θεριό» τους τρώει το μέλλον. Με την φλόγα της δημιουργίας και της αλλαγής να καίει μέσα τους…

Αυτή η νέα γενιά θα βγει από διαδικασίες που δεν θα τις χειραγωγεί κανείς! Και εάν ξανά της κλείσουν το δρόμο, αυτή θα προλάβει το ραντεβού της με την ιστορία.

Γιατί; Γιατί η κοινωνία την περιμένει με ανυπομονησία…..

Ένα τέτοιο συνέδριο δεν μπορεί να το εγγυηθεί η σημερινή ηγετική ομάδα του κόμματος.
Η σημερινή ηγετική ομάδα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να παραιτηθεί , να πάει το Πασοκ στο συνέδριο με Οργανωτική Επιτροπή την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή και κύριο καθήκον αυτής να εξασφαλίσει τη συμμετοχή όλων όσων επιθυμούν ισότιμα, χωρίς προαπαιτούμενα και χωρίς αποκλεισμούς .
Με διάφανες ψηφοφορίες για τα μεγάλα θέματα, θέματα που θα τα επιλέξει η ίδια η βάση στο πρότυπο της ηλεκτρονικής διαβούλευσης.

Με βάση τη «Νέα Δέσμευση προς τους Πολίτες» θα εκλεγεί και η νέα ηγεσία που θα αναλάβει να την εκφράσει.

Κάτω οι μηχανισμοί, Ψηλά η πολιτική.

Όλοι και όλα από την αρχή.

Συντροφικά,
Κατερίνα Διαμαντοπούλου
Μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής Πασοκ

– See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/apopsi/item/8533-anoikti-epistoli-katerinas-diamantopoylou-pros-venizelo#sthash.u35W3KHj.dpuf

Προοπτική ή ταφόπλακα

http://www.alphabeta.gr/prooptiki-h-tafoplaka/

Tο 2014 είναι αναμφισβήτητα η ώρα μηδέν για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η ώρα που θα σηματοδοτήσει ένα νέο ξεκίνημα με διαδικασίες ανοιχτού κόμματος, δημιουργώντας παράλληλα νέο πολιτικό ρεύμα ή που θα αποτελέσει το οριστικό πέρασμα στην απραξία και την τελική διάλυση.

Αυτές οι διαδικασίες, δεν θα είναι κάτι πρωτόγνωρο για την ιστορία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έξι χρόνια πριν, την άνοιξη το 2008, το ΠΑ.ΣΟ.Κ διοργάνωσε το πιο ανοιχτό συνέδριο που έχει διεξαχθεί μέχρι σήμερα στην χώρα από όλους τους πολιτικούς χώρους. Το συνέδριο αυτό, αποτέλεσε την πεμπτουσία της πολιτικής παραγωγής, καθώς μέσω εργαστηρίων, στα οποία είχαν χώρο όλες οι τάσεις (από τις πιο φιλελεύθερες μέχρι τις πιο ριζοσπαστικά αριστερές), άλλα και ουσιαστικών προσυνεδριακών εργασιών των οργάνων της βάσης, κατέστη δυνατή μια σύγχρονη πολιτική στοχοθεσία και έγινε βάσει αυτής η πρώτη απόπειρα ενός πολιτικού και ιδεολογικού επαναπροσδιορισμού.

Σήμερα, και χωρίς να είναι γνωστή επίσημα η φύση και οι διαδικασίες συμμετοχής στο συνέδριο που πρόκειται να πραγματοποιηθεί (;), ακόμα και μετά τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, αντί για ανοιχτές διαδικασίες και πραγματικό εσωκομματικό διάλογο διαφαίνεται η διάθεση για μια αδιαφανή διαδικασία οργάνωσης και διεξαγωγής , για άκριτη αξιοποιήση “συμμάχων” που προέκυψαν τυχοδιωκτικά αλλά και για μία θολή πρόσκληση επανένωσης της κεντροαριστεράς, χωρίς αρχή και τέλος.

Είναι, όμως, προφανές, πως η οποιαδήποτε συνεδριακή συζήτηση καθώς και η στρατολόγηση μελών από μηχανισμούς και ομάδες με σκοπό την υπερίσχυση αυτών στο συνέδριο, ειδικά όταν αυτές δεν έχουν δώσει κανένα ιδεολογικό ή πολιτικό στίγμα, στερείται πάσης σοβαρότητας χωρίς τον προαπαιτούμενο – ουσιαστικό και οργανωμένο συλλογικά – προσυνεδριακό διάλογο και φυσικά χωρίς τη διαφύλαξη της πολιτικής πολυφωνίας.

Όσοι ακόμα βρίσκονται στον χώρο, καλούνται σήμερα, πιο επιτακτικά από ποτέ, να διαφυλάξουν τις διαδικασίες του συνεδρίου, ώστε να παραχθούν και πάλι πολιτικό περιεχόμενο και φρέσκιες ιδέες. Να αναδειχθούν νέα πρόσωπα. Πρόσωπα που δεν θα καθοριστούν – ακόμα μια φορά – από την μοιρασιά μεταξύ των, πάλαι ποτέ, κεντρικών στελεχών του αλλά που θα αποτελέσουν τη “μαγιά” για να μπολιαστεί η πολιτική ζωή που παραμένει λιμνάζουσα από τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα, εξαιτίας κυρίως της απαξίωσης της από τις νεότερες γενιές.

Η πολιτική οφείλει να επανέλθει στο επίκεντρο της συζήτησης. Τα ζητήματα που απασχολούν σήμερα την κοινωνία καθώς και οι παθογένειες της θα πρέπει να αποτελέσουν προτεραιότητα. Οι κοινωνικοί και πολιτικοί στόχοι θα πρέπει να οριστούν εκ νέου. Όλα αυτά να οριστούν όχι βάσει κάποιου εκλογικού ποσοστού, αλλά βάσει της επαναλειτουργίας των πολιτικών αντανακλαστικών των πολιτών.

Το επόμενο διάστημα της προσυνεδριακής συζήτησης δε θα πρέπει να λάβει a priori αποφάσεις τελεσίδικες που θα αφορούν α) την εκπροσώπηση του κινήματος χωρίς ιδεολογικό πλαίσιο και β) τις συμμαχίες του κινήματος με άλλους χώρους χωρίς πολιτικό πλαίσιο αρχών και συγκλίσεων.

Όχι άλλες επιλογές μίσους, φιλίας, αγάπης, ανοχής όχι άλλοι οπαδοί και κλακαδόροι. Μόνο ενεργοί πολίτες με φαρέτρα πολιτικών επιλογών.

Είναι η τελευταία ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ πριν ακόμα και αυτοί οι λίγοι που του έμειναν του γυρίσουν την πλάτη. Αν το κόμμα δεν αλλάξει τότε θα αλλάξουμε εμείς. Και θα μας βρεί απέναντι του. Χωρίς καμία νοσταλγία για το παρελθόν.

Το #αβ θα καταθέσει τις επόμενες μέρες κείμενο προτάσεων για τη διεξαγωγή του συνεδρίου, καθώς και των αιτημάτων και του περιεχομένου που θα έπρεπε αυτό να θέσει, και παραμένει μια πολιτική συλλογικότητα ανοιχτή στο διάλογο και τη διαφανή συνεργασία

Πώς φτάσαμε στο μνημόνιο- μέρος 6ο

Στο 6ο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος (http://folders.skai.gr/main/theme?id=305&locale=el) του epikairo για το πώς φτάσαμε στο μνημόνιο, μεταφερόμαστε το διάστημα Μαρτίου-Απριλίου 2010. Σ’ αυτό το μέρος μπορείτε να δείτε το πόσο σκληρά ή όχι διαπραγματεύθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου κατά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, ενώ δίδεται οριστική και τεκμηριωμένη απάντηση για το πόσο απορριπτέα φάνταζε από τους εταίρους μας η οποιαδήποτε αναδιάρθρωση χρέους.
Ο Παπαχελάς αρχικά απευθύνεται προς τον Προβόπουλο, ρωτώντας τον (1.26): «δηλαδή υπήρχε πραγματικά ο κίνδυνος να μείνει άδειο το ταμείο, να μην πληρώσουμε μισθούς – συντάξεις και να μην πληρώσουμε κάποια ομόλογα που λήγουν;» με τον πρώην πια πρόεδρο της ΤτΕ να απαντά: «Απολύτως. Δε θα πληρώναμε τις υποχρεώσεις μας και αυτομάτως η χώρα θα πτώχευε εκείνη τη στιγμή. Με ο,τι αυτό σημαίνει από εκεί και μετά.»

Είναι γνωστό ότι ως υποχρέωση ο Προβόπουλος εννοούσε το ομόλογο των 8,5 δις το ομόλογο των 8,5 δισ. που θα έληγε στις 9 Μαϊου. Αν η Ελλάδα δεν κατάφερνε να το πληρώσει, χρεοκοπούσε, και μια μέρα πριν από την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης, οι τιμές του σπρεντ βρίσκονταν στις 600 μονάδες, κάνοντας τον δανεισμό από τις αγορές άπιαστο όνειρο, όπως βλέπετε και την πορεία των spreads από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 2010 στο παρακάτω screenshot:

spread_25062014.png

Λίγο αργότερα Ο Παπαχελάς (από 10.00 -10.17) ρωτάει τον Γιούνκερ για ποιο λόγο δεν έγινε αναδιάρθρωση του χρέους στην αρχή, και αυτός απαντάει: «Εκείνη τη στιγμή δεν πίστευα ότι αυτό θα ήταν σωστό, επειδή δεν γνωρίζαμε τις συνολικές συνέπειες ενός τέτοιου βήματος και αποφασίσαμε να πάρουμε τον άλλο δρόμο»

Ως epikairo έχουμε κατ’ επάναληψη τοποθετηθεί για το ανέφικτο αναδιάρθρωσης χρέους το 2010 (http://epikairo.gr/index.php/apopsi/item/7512-i-anadiarthrosi-tou-xreous-tou-2010-kai-alla-paramythia) ως απάντηση στις δήθεν πληροφορίες του Ιγνατίου ότι το 2010 προσφέρθηκε στην κυβέρνηση Παπανδρέου αναδιάρθρωση χρέους και εκείνος δεν την αποδέχτηκε για να μας αλυσσοδέσει στα δεσμά του μνημονίου. Γράφαμε τότε χαρ/κα: «..ΚΑΝΕΙΣ στην Ευρώπη το 2010 πριν το μνημόνιο δεν ήταν διατεθειμένος να μιλήσει για αναδιάρθρωση χρέους, πόσο μάλλον να συναινέσει. Ούτε τα κράτη, ούτε η ΕΚΤ».

Τρανταχτή απόδειξη αποτελεί και η ιστορική συνέντευξη που έδωσε ο πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ Ζαν-Κλόντ Τρισέ στο Mega και την Μαρία Σαράφογλου, όπου τοποθετούμενος σε στημένη ερώτηση για το εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου απέρριψε μια αναδιάρθρωση του χρέους, εκείνος απάντησε αποστωμοτικά: «Αν είχε μειωθεί πολύ πιο νωρίς, η αξιοπιστία της χώρας θα είχε καταρρεύσει εντελώς. Ελήφθη η απόφαση σε μια στιγμή όπου η Ελλάδα έδειχνε ότι πάει στη σωστή κατεύθυνση. Η αξιοπιστία της Ελλάδας είναι το κλειδί για όλα. Δεν είναι επειδή εγκαταλείψαμε αυτό ή εκείνο το 2010 ή το 2011. Το πρόβλημα παραμένει. Το θέμα είναι αν μπορούμε ή όχι να εμπιστευόμαστε την Ελλάδα. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα» (http://epikairo.gr/index.php/politiki/item/7623-istoriki-synentefksi-trise-stin-opoia-apodomei-tis-theories-synomosias-tou-mega-kai-apokathista-tin-alitheia-ton-gegonoton)

Ενδεικτικό επίσης το πόσο η ΕΚΤ δεν ήθελε την αναδιάρθρωση χρέους είναι η απόρρητη επιστολή που απέστειλε, έναν χρόνο μετά, στις 7 Απρίλιου 2011, ο πρώην επικεφαλής της Ζαν-Κλώντ Τρισέ στην κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία ανέφερε χαρ/κα: «Γράφω για να σας ενημερώσω περί των σοβαρών κινδύνων που θα αναλάμβανε η ελληνική κυβέρνηση αν στην τρέχουσα συγκυρία επεδίωκε την αναπροσαρμογή του χρέους της, ακόμα και σε εθελοντική βάση. (…) Η επιδίωξη αυτής της στρατηγικής θα έθετε την αναχρηματοδότηση της Ελλάδας σε ευρώ σε μείζονα κίνδυνο», απειλεί ευθέως ο Γάλλος κεντρικός τραπεζίτης. Στη συνέχεια, γίνεται πιο συγκεκριμένος. Οπως γράφει: «Η απόφαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ να αναστείλει τα κριτήρια αξιολόγησης για χρεόγραφα που εκδίδει ή που εγγυάται η ελληνική κυβέρνηση βασιζόταν στο τρέχον πρόγραμμα, και στην τήρησή του. Καμία αναπροσαρμογή του χρέους δεν είναι συμβατή με το τρέχον πρόγραμμα. Συνεπώς η αναστολή δεν θα ίσχυε πλέον». Επιπλέον, «ακόμα και μία εθελοντική αναπροσαρμογή» θα οδηγούσε σε «σημαντικές υποβαθμίσεις όλων των χρεογράφων στην Ελλάδα», με αποτέλεσμα η χώρα «να κινδυνεύει άμεσα να χάσει το μεγαλύτερο μέρος των ενεχύρων που διαθέτει για πράξεις νομισματικής πολιτικής», ενώ η επιστολή συνεχίζει στο ίδιο οφύ ύφος λέγοντας: «μια αναπροσαρμογή του χρέους «θα μπορούσε να πυροδοτήσει μεγάλες ζημίες για τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες, απόντων επαρκών κεφαλαίων για την ανακεφαλαιοποίησή τους, ενδεχομένως να χρειαστεί να αποκλειστούν από πράξεις νομισματικής πολιτικής». Για να μπορεί μία τράπεζα να χρηματοδοτηθεί από την ΕΚΤ, πέρα από επαρκή ενέχυρα, πρέπει να διαθέτει και επαρκή κεφάλαια. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ προειδοποιεί ότι το πλήγμα που θα υπόκειντο οι ελληνικές τράπεζες, ως βασικοί κάτοχοι ελληνικών κρατικών ομολόγων, από μία ενδεχόμενη αναπροσαρμογή, θα τις απέκλειε ακόμα και από τη δυνατότητα έκτακτης χρηματοδότησης από το ευρωσύστημα» (βλ. http://epikairo.gr/index.php/politiki/item/7791-apokalyptiki-epistoli-trise-pros-papandreou-04-2011-tha-sas-petaksoume-ekso-apo-to-evro)
– See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8389-pos-ftasame-sto-mnimonio-meros-6o#sthash.mMfd4MLv.dpuf

Πώς φτάσαμε στο μνημόνιο-μέρος 5ο

Το μέρος αυτό των «Φακέλων» (http://folders.skai.gr/main/theme?id=303&locale=el) ασχολείται με τις αγορές και την αντιμετώπιση που αυτές επεφύλαξαν στην κυβέρνηση Παπανδρέου στις αρχές του 2010, μέχρι και τον μήνα Μάρτιο του 2010, την ανετοιμότητα της ευρωζώνης να αντιμετωπίσει τη συστημική κρίση του ευρώ, αλλά και την απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να τραβήξει μια για πάντα το χαλί της εθνικής προσπάθειας.
Όλοι θυμόμαστε το κυνήγι στον Παπανδρέου από δημοσιογράφο των FT στον διαδρομο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός (06.03): «θα κάνουμε ο,τι χρειαστεί για να ενδυναμώσουμε την οικονομία μας….. έχουμε ήδη περικόψει θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα

Eννοώντας φυσικά τα αμαρτωλά stage, ένα πρωτοφανές πάρτυ υποσχέσεων γαλάζιων διορισμών που είχε κόψει από τις πρώτες του μέρες στο Υπουργείο Εσωτερικών ο Γιάννης Ραγκούσης)….

Και ο Παπανδρέου συνεχίζει: «έχουμε ήδη περικόψει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα, διακόψαμε συμβάσεις και είμαστε σε διαπραγματεύσεις για τους μισθούς. Θα κάνουμε περικοπές μισθών. Αυτά είναι μόνο δυο από τα μέτρα. Κάνουμε μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό, στο συνταξιοδοτικό, τους επόμενους μήνες θα έχουμε νόμους για τα ακίνητα. Θα στείλουμε ένα σημαντικό μήνυμα στις αγορές αλλά και στον ελληνικό λαό ότι δημιουργούμε ένα σύστημα όπου τα ευρώ τους δε θα πηγαίνουν σε μαύρη τρύπα, σε διαφθορά, σε πελατειακές σχέσεις αλλά θα χρησιμοποιούνται για να ενδυναμωθούν οι προσπάθειες ενίσχυσης των επενδύσεων, σε τομείς ανάπτυξης και βεβαίως με κοινωνική δικαιοσύνη.»

Αυτή η δήλωση θεωρήθηκε από τους ντόπιους μουτζαχεντίν ότι εξέθετε τη χώρα, όμως διαβάζοντας γραμμή παρά γραμμή τα όσα είπε ο πρώην πρωθυπουργός ήταν στην κατεύθυνση να καθησυχάσει τις αγορές ή να τις ηρεμήσει; Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με τα λεγόμενα Παπανδρέου; Τι έπρεπε να πει ένας υπεύθυνος πρωθυπουργός. Αλλά στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, αυτά μοιάζουν με μικρά γράμματα..
– See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8388-pos-ftasame-sto-mnimonio-meros-5o#sthash.NQBk0Xyc.dpuf

Στ. Τσακυράκης: Υπάρχει κανένα Σύνταγμα στο κόσμο που να δίνει την εξουσία στους δικαστές να καθορίζουν το ύψος των αποδοχών των Δ.Υ;

Οι περικοπές στους μισθούς των δικαστών είναι αντισυνταγματικές. Η μη πρόβλεψη αφορολόγητου στις αποδοχές τους είναι αντισυνταγματική. Οι περικοπές στις συντάξεις των δικαστικών λειτουργών είναι επίσης αντισυνταγματικές. Οι περικοπές σε όλα τα ειδικά μισθολόγια και αυτές είναι αντισυνταγματικές. Υπάρχει κανένα Σύνταγμα στο κόσμο που να δίνει την εξουσία στους δικαστές να καθορίζουν το ύψος των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων; Να λένε π.χ.ότι στους δάσκαλους μπορείτε να κόψετε μισθούς και συντάξεις, στους αστυνομικούς όχι; – See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8393-st-tsakyrakis-yparxei-kanena-syntagma-sto-kosmo-pou-na-dinei-tin-eksousia-stous-dikastes-na-kathorizoun-to-ypsos-ton-apodoxon-ton-d-y#sthash.7pLe0exO.dpuf

Σφοδρή επίθεση Μιχάλη Καρχιμάκη στη ΝΔ . Η Ιστορία Κύριοι της ΝΔ δεν άρχισε να γράφεται το 2009

Κλείσατε το2009 την βουλή,για να μας κληρονόμησετε την καταστροφή που προξενησατε,στην οικονομία ,και να απαλλαξετε απο τις ποινικές ευθύνες κάποιους απο τους υπουργούς σας.

Κύριοι της Δεξιάς πρέπει να σας υπενθυμίσουμε.
Τις εκλογές το 2009 δεν τις προκαλέσαμε εμείς …τις προκηρύξατε εσείς .

1)γιατί γνωρίζατε την τραγική εικόνα της οικονομίας που προξενησατε εσείς οπως αποκαλύφθηκε στην συνέχεια ..
Παραλάβατε το 2004 έλλειμμα 4% δηλαδή περίπου 10 δις ευρω με το 2003 να καταγράφεται και πρωτογενές πλεόνασμα,και παραδώσατε,το 2009 16% δηλαδή 36,5 δις.ευρω.
Παραλάβατε,το 2004, 170 δις ευρω χρέος,και παραδώσατε το 2009 ,340 δις.ευρω.

2)γιατί έπρεπε να παραγράψετε με το κλείσιμο της βουλής και την πορεία στις κάλπες ,
Τις ποινικές ευθύνες κάποιων απο τους υπουργούς σας για σκάνδαλα και παράνομες πράξεις που συγκλόνησαν την ελληνική κοινωνία ..ομόλογα ,βατοπεδι,κ.λ.π.

Αυτά πληρώσαμε κύριοι της Δεξιάς και όχι τις υποχρεώσεις του δημοσίου παρελθόντων ετών

Την Βουλή την κλείσατε εσεις ως έχοντες την πολιτική και συνταγματική ευθύνη στα δυο χρόνια της θητείας της ,ενώ η συνταγματική προθεσμία έληγε μετα απο δυο ολόκληρα χρόνια .
Η θητεία της βουλής οπως ορίζει το Σύνταγμα ανεξαρτήτως συνθηκών διαρκεί τέσσερα χρόνια ,και όχι δυο.

Τραπήκατε σε φυγή για να αφήσετε την απασφαλισμένη χειροβομβίδα της καταστροφής στην οικονομία που επιφέρατε στα 6 χρόνια περίπου διακυβέρνησης σας στα χέρια του ΠΑΣΟΚ .
Η ιστορία κύριοι της Δεξιάς δεν άρχισε να γράφεται το 2009..

Έχει αφετηρία κυριως το 2004 που αριθμοί και τα στοιχεία ειναι συντριπτικά και αμείλικτα .

Όχι, δεν είναι ντεμοντέ να θυμάσαι τον Ανδρέα Παπανδρέου…

Σαν σήμερα, 23 Ιουνίου 1996, ο Ανδρέας Παπανδρέου απεβίωσε, ως φυσική συνέπεια της πολύμηνης νοσηλείας του στο Ωνάσειο, αφήνοντας πίσω του ένα κόμμα και μια παράταξη κραταιά στην εξουσία, όπου 18 χρόνια μετά είναι και πάλι στην εξουσία, δίχως ωστόσο να είναι και τόσο κραταιά.
Στόχος του παρόντος post δεν είναι να ψάλλουμε την πολιτική νεκρολογία του Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε να πούμε πόσο ανυπέρβλητος ηγέτης ήταν, ούτε βέβαια να ισχυριστούμε ότι αυτός κατέστρεψε την Ελλάδα, όπως πάνε να μας πείσουν οι απανταχού Βορίδηδες (επ’ αυτού έχουμε τοποθετηθεί με πρόσφατο post με τίτλο «Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κατέστρεφε την Ελλάδα [προς γνώσιν και συμμόρφωσιν].

Έχοντας υπόψη το σημερινό άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη στο protagon, όπου ο δημοσιογράφος θέτει την απορία τι θα γινόταν αν επέστρεφε ο Ανδρέας, θέλουμε να θέσουμε ως ερευνητικό ερώτημα τι ήταν εντέλει ο Παπανδρεϊσμός και αν υπήρξε, πώς μπορεί σήμερα να υπάρξει, αν είναι απαραίτητο να υπάρξει. Σ’ αυτό το ερώτημα υπάρχουν δύο κυρίαρχες αφηγήσεις, εντός της λεγόμενης «σοσιαλιστικής» οικογένειας:

Η μια τοποθετείται με όρους νοσταλγίας, με την Μελίνα, τον Γεννηματά και τον Τρίτση στο κάδρο, η οποία αποθεώνει τον Ανδρέα Παπανδρέου και πιστεύει ότι η σημερινή ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ περνά μέσα από τις επιστροφές στις ρίζες. Αυτό το ρεύμα προσπαθεί απ’ ότι φαίνεται να το οικειοποιηθεί η Φώφη Γεννηματά, που λόγω του ένδοξου ονόματός της, θέλει να εκφράσει το «κοινωνικό» ΠΑΣΟΚ, εκείνο που διαμορφώθηκε την δεκαετία του ’80.

Η άλλη είναι εκείνη που βλέπει τον Ανδρέα Παπανδρέου κριτικά, καταλογίζοντάς του στοιχεία λαϊκισμού, πελατειασμού, που απορρίπτει τον τρόπο ζωής και τα ήθη που έφερε ο Ανδρέας στην πολιτική σκηνή, ενώ αυτή η άποψη δεν παύει να βλέπει το φαινόμενο Παπανδρέου κάπως με ζήλια ή και μνησικακία, επειδή ποτέ δεν μπόρεσε να εκφραστεί με όρους πλειοψηφίας στο ΠΑΣΟΚ.

Αν υπήρχε διαδίκτυο και epikairo το 1996, θα λέγαμε ότι οι παραπάνω απόψεις αντιπροσωπεύονταν από τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τον Κώστα Σημίτη στο ιστορικό Συνέδριο του 1996, το οποίο διεξήχθη λίγες μόλις ημέρες μετά τον θάνατο του ιδρυτή, όπου ο Πρωθυπουργός από τον Ιανουάριο Σημίτης εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εκβιάζοντας τους Συνέδρους ότι αν δεν εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα παραιτηθεί. Τότε το να είναι κορυφαίο στέλεχος ή πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σήμαινε πολλά περισσότερα από το να είσαι στην κυβέρνηση. Σήμερα, επί ημερών Βενιζέλου, το παν είναι να είσαι πρώτα στην κυβέρνηση και μετά «κάτι» στο κόμμα.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και σήμερα, 18 χρόνια μετά τον θάνατο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν υπήρχε ποτέ παπανδρεϊσμός και αν ναι ποια ήταν τα χαρακτηριστικά του, τα οποία μάλιστα μπορούν να του προσδώσουν κι ένα αίσθημα ιδεολογικού ρεύματος. Χωρίς τα πορίσματα που θα βγoυν να είναι οριστικά ή απολύτως σωστά και ολοκληρωμένα, αυτά τα πορίσματα θα προσπαθήσουν να αποτελέσουν ένα πρόκριμα για την απάντηση ενός επόμενου ερωτήματος: Αν μπορεί να υπάρξει νεοπαπανδρεϊσμός, ως ένα νέο ιδεολογικό ρεύμα που μπορεί να εκφράσει την ολότητα της δημοκρατικής παράταξης.

– See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/apopsi/item/8386-oxi-den-einai-demonte-na-thymasai-ton-andrea-papandreou#sthash.F6ejHxIR.dpuf

Αυτό που θύμισε ο Παπανδρέου για τον Καραμανλή (και είχαν ξεχάσει σχεδόν όλοι)

Στις παρακάτω γραμμές, μπορείτε να διαβάσετε τη χθεσινή ανακοίνωση του γραφείου του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου με αφορμή ένα δημοσίευμα σχετικά με το πως φτάσαμε στο Μνημόνιο.

Αν κάποιος δεν μου έλεγε ότι πρόκειται για ανακοίνωση πολιτικού προσώπου, θα πίστευα ότι πρόκειται για μια εξαιρετική δημοσιογραφική δουλειά, για ένα άρθρο που προσπαθεί μάταια να θυμίσει στους Έλληνες γιατί φτάσαμε στο Μνημόνιο.

Το να θέλει να ξεχάσει η Νέα Δημοκρατία τα έργα και τις ημέρες του Νέρωνα Καραμανλή μπορώ να το καταλάβω. Το να συγκυβερνά μαζί όμως της δίχως όρους η πολυχρονεμένη Κεντροαριστερά και να πιστεύει μάλιστα ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάτι που με ξεπερνά!

Συνεχεια εδω   www.parapolitiki.com/2014/06/ayto-pou-thymise-o-papandreou-gia-ton-karamali-kai-eixan-ksexasei-sxedon-oloi.html

Πώς φτάσαμε στο μνημόνιο- μέρος 4ο

Το σημερινό δημοσίευμα της Real News του Νίκου Χατζηνικολάου, για το πώς δήθεν Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου φούσκωσαν το έλλειμμα του 2009, δικαιώνει την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει εδώ και μια εβδομάδα από το epikairo, δηλαδή να δημοσιεύσουμε σε συνέχειες για το πώς φτάσαμε στο μνημόνιο. Δημοσιεύματα όπως αυτά του Χατζηνικολάου αποδεικνύουν την διαρκή ανάγκη υπενθύμισης της αλήθειας, ώστε να μην εμπεδωθούν στην συλλογική μνήμη τα σημεία και τα τέρατα της καθεμιάς Γεωργαντά, αλλά και η βολική αλήθεια της ΝΔ, όπως διαφαίνεται και στην ανακοίνωση της για την ΕΛΣΤΑΤ, που καταπίνει την καμήλα την διπλοκάμπουρη (ελλείμματος και χρέους) της Ραφήνας. Επιμένοντας λοιπόν να μιλάμε με στοιχεία, σας παραθέτουμε το τέταρτο μέρος του αφιερώματός μας, που εκτείνεται το διάστημα από τον Οκτώβριο του 2009, μέχρι τον Ιανουάριο του 2010, τους τρεις πρώτους μήνες της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Ο Παπαχελάς στην 4η εκπομπή (http://folders.skai.gr/main/theme?id=301&locale=el), ασχολείται με το διάστημα Οκτώβριος 2009- Ιανουάριος 2010, με την αίσθηση ότι, αυτό που θέλει ο Παπαχελάς είναι να μείνει στον κόσμο η υποψία πως για όλα τα στραβά και το κακό που μας βρήκε, φταίνε οι 2-3 πρώτοι μήνες του ΠΑΣΟΚ. Ασχολείται με έναν δανεισμό μας (ο οποίος, όπως λέει ο Παπαχελάς, δεν έγινε και πολύ επιτυχημένα) και παρουσιάζει ένα γράφημα με το ύψος των spreads των 10ετων ομολόγων το οποίο δεν αντιστοιχεί με αυτό που παρουσίασε ο Παπακωνσταντίνου στην εξεταστική επιτροπή (πρώτο screenshot του Παπακωνσταντίνου, δεύτερο του Παπαχελά).

Σε αυτό το επεισόδιο , βλέπουμε ότι το υπουργικό συμβούλιο, σχετικά με το θέμα για τη λήψη δημοσιονομικών μέτρων, ήταν χωρισμένο σε δύο απόψεις, όπου αυτή η διχογνωμία και η αναβλητικότητα επηρέασε τις εντυπώσεις , τη διεθνή αγορά, τα spreads, την αξιοπιστία μας στα μάτια των ευρωπαίων. Είναι από τις πιο βασικές κατηγορίες κατά της τότε κυβέρνησης αλλά και του Παπανδρέου. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση είχε εγκλωβιστεί ανάμεσα στις προεκλογικές δεσμεύσεις με αυτό που τελικά αντίκρισε λίγες μέρες μετά τις εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ είχε βγάλει το προεκλογικό του πρόγραμμα, με τα δεδομένα που είχε από τους προηγούμενους, και πιστεύοντας πως θα έχει 4 χρόνια μπροστά του με ΑΝΟΙΧΤΕΣ τις αγορές.
– See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8385-pos-ftasame-sto-mnimonio-meros-4o#sthash.NhV8pu76.dpuf

Επί της ουσίας….Χατζηνικολακι από 25ετίας κολλητέ των φεουδαρχών Πετρέλαιο-διυλιστών ..

Η Ελλάδα το 2009 είχε έλλεμμα 15,8% του ΑΕΠ, 36,5 δις ευρώ, όπως ανακοίνωσε η Eurostat τον Απρίλιο του 2010 [eurostat]. Πρόκειται για ένα θηριώδες ποσοστό, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή στον π/υ είχε προβλέψει ότι θα είναι μόλις 1,8%, αλλά επανειλλημμένα αναθεώρησε:

6/10/2008 Ο Γιώργος Αλογοσκούφης καταθέτει προσχέδιο Π/Υ με πρόβλεψη ελλείμματος για το 2009 στο 1,8%
21/12/2008 Η Βουλή ψηφίζει το τελικό σχέδιο Προϋπολογισμού με πρόβλεψη για το έλλειμμα στο 2%
5/2/2009 Γίνεται αναθεώρηση του στόχου του ελλείμματος και ο Γιάννης Παπαθανασίου που έχει αντικαστήσει τον καρατομημένο Αλογοσκούφη καταθέτει Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης με πρόβλεψη ελλείμματος για το 2009 στο 3,7%
18 Μαΐου 2009 ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει «Το δημοσιονομικό μας έλλειμμα υπολογίζεται στο 4-4,5% για το 2009, ενώ στις περισσότερες άλλες χώρες κυμαίνεται από 5 έως 13%». (από ομιλία στο ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής)
2/7/2009 σε κείμενο στο Eurogroup προβλέπεται ότι το έλλειμμα του 2009 θα ξεπεράσει το 10% (κρατήθηκε κρυφό και δεν δημοσιοποιήθηκε από την ΝΔ).
Σεπτέμβριος 2009, η Τράπεζα της Ελλάδος δημοσιοποιεί στο μηνιαίο στατιστικό της δελτίο το ταμειακό έλλειμμα για την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2009: 20 δις Ευρώ ή 8,3 % του ΑΕΠ
2/10/2009, δύο μέρες πριν τις εκλογές, η κυβέρνηση της ΝΔ στέλνει πρόβλεψη για το 2009 με έλλειμμα 6%.
22/5/2010 στις ανακοινώσεις του Απριλίου η Eurostat αναφέρει ότι το έλλειμμα του 2009 της Ελλάδας αναμένεται να είναι 13.6% (σε αναμονή των οριστικών ανακοινώσεων του Οκτωβρίο του 2010).
Οκτώβριος 2010: Η Eurostat ανακοινώνει το οριστικό έλλειμα της χώρας μας, το οποίο ήταν 15,8%.

Η Eurostat, η οποία έστειλε και στην Ελλάδα όπως κάνει για κάθε χώρα εμπειρογνώμονες, χρησιμοποίησε την ίδια μεθοδολογία που χρησιμοποιεί για όλα τα κράτη μέλη, τον περίφημο κανόνα ESA 95 ( link), πάνω από 600 σελίδες.

Την αποτύπωση του ελλείμματος αναγνώρισε ως μόνο πραγματικό μέγεθος ο π/υ (προϋπολογισμός) του 2012 που συνέταξε τον Δεκέμβριο του 2011 το Υπουργείο Οικονομικών με Υπουργό το Βαγγέλη Βενιζέλο και πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο. Όπως επίσης και ο π/υ του 2013 που συντάχθηκε τον Νοέμβριο του 2012 με Υπουργό Οικονομικών τον Γιάννη Στουρνάρα και πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο ψήφισε η Νέα Δημοκρατία, αλλά και ο Κώστας Καραμανλής, η Σοφία Βούλτεψη και ο Προκόπης Παυλόπουλος.

Να θυμίσουμε ότι τα στατιστικά που ανακοινώθηκαν από το 2010 κι έπειτα ήταν τα πρώτα που δεν είχαν αστερίσκους από τη Eurostat, για τα οποία μέχρι τότε η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία διατηρούσε επιφυλάξεις για την πραγματική αποτύπωσή τους. Για να γίνει αυτό, το ΠΑΣΟΚ με Υπουργό Οικονομικών τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου συνέταξε το νόμο για την ανεξαρτητοποίηση της Στατιστικής Υπηρεσίας της χώρας, ώστε να σταματήσουν οι πολιτικές παρεμβάσεις που εξέθεσαν σε προηγούμενες περιόδους την Ελλάδα και τους Έλληνες.

– See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8383-o-xatzinikolaou-vrike-tin-trompa-me-tin-opoia-foyskosan-to-elleimma-oi-papandreou-papakonstantinou#sthash.IMo3tI2x.dpuf

ΟΧΙ, δεν θα παρουμε Τσιπρακο….

Τάσος Βαΐτσης

ψηφιζω Γιωργο Παπανδρεου το 2009 εγω και το 43% επισης του εκλογικου σωματος..,εγω βαζω πλατη επωδυνα και στηριζω τις δυσκολες αλλα απαραιτητες αλλαγες και μεταρρυθμισεις,τα σκληρα αλλα αναποφευκτα μετρα προκειμενου να σταθει ορθια η χωρα,προκειμενου να πληρωθουν οι δημοσιοι υπαλληλοι,οι συνταξιουχοι και να καλυφθουν οι υποχρεωσεις της χωρας…κι εσυ αχαρακτηριστε ΣΥΡΙΖΑΙΕ…,στεκεσαι απεναντι,αρνεισαι να αναλαβεις την ευθυνη που σου αναλογει,ευχεσαι ΨΟΦΟ και ΚΑΡΚΙΝΟ σε αυτους που προσπαθουν εστω και με λαθος τροπο καποιες φορες εξαιτιας της ταχυτητας και της σκληροτητας της κρισης,μου κλεινεις δρομους,λιμανια,αεροδρομια,διοδια,πλακωνεις στο ξυλο βουλευτες,βριζεις,συκοφαντεις,σπερνεις μισος και διχασμο..αν και γνωριζεις πως ολα αυτα ειναι μονοδρομος…,προκειμενου να αποκομισεις κομματικα οφέλη δεν σε νοιαζει τιποτα..,υποκρινεσαι,μιλας για ρωσιες,κινες,αργεντινες και παραμυθιαζεις τους γκαου πολιτες..,μιλας για εκτελεσεις,γουδια και ελικοπτερα,πινοσετ,τσολακογλου και χουντες που δεν τελειωσαν το `73…και σημερα…,σημερα ερχεσαι και με φωναζεις,κανοντας δηθεν προσκλητηριο,να ενωθουμε,να συνεργαστουμε,να ομονοησουμε και να συμπορευτουμε…ε ΟΧΙ ΡΕ ΤΣΙΠΡΑ…δεν ξεχναμε,δεν χασαμε τα λογικα μας,μαλακες δεν ειμαστε…και θα σε πολεμαμε μεχρι να εξαφανιστεις…διοτι εισαι ο,τι χειροτερο εβγαλε η αριστερα και η πολιτικη ζωη του τοπου….εισαι απεναντι μας και θα εισαι παντα…‪#‎ΤΕΛΟΣ‬

Πώς φτάσαμε στο μνημόνιο-μέρος 3ο

Στο τρίτο κατά σειρά μέρος του αφιερώματός μας, επικεντρωνόμαστε στο διάστημα Σεπτεμβρίου 2009 και των πρώτων μηνών διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου στη δύση του 2009. Αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο διάστημα αποκαλύπτουμε τα πλαστά στοιχεία του Παπαθανασίου, τον άνευρο ρόλο του Προβόπουλου, τις μισές «αλήθειες» που είπε ο Καραμανλής κατά την προεκλογική περίοδο του Σεπτεμβρίου του 2009, ενώ το αφιέρωμα κλείνει με την τεκμηριωμένη κατάρρευση του μύθου περί του «λεφτά υπάρχουν», αλλά και τους σκελετούς που βρήκαν στα ντουλάπια της εθνικής μας οικονομίας το δίδυμο Παπακωνσταντίνου-Σαχινίδη.
Προτού όμως μεταβούμε χρονικά στο διάστημα που εξετάζει αυτό το post, οφείλουμε να αποκρυσταλλώσουμε τους λόγους για τους οποίους ο Καραμανλής αποφάσισε να πάει την χώρα σε εκλογές το 2009 (σ΄αυτό μας βοηθά και το δεύτερο μέρος της εκπομπής «Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά -http://folders.skai.gr/main/theme?id=298&locale=el) Ως προς τον μύθο μη παροχής συναίνεσης από τον Παπανδρέου Ο Παύλος Γερουλάνος, εκ των στενών συνεργατών του Γιώργου Παπανδρεύο όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στην αντιπολίτευση (28.19- 28.33): «Δεν νομίζω ότι ήταν ένα θέμα συναίνεσης πλέον. Ο κύριος Καραμανλής είχε διαχειριστεί την οικονομία 6 αν θυμάμαι καλά χρόνια ήδη. Η πραγματικότητα είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο έγινε η διαχείριση της οικονομίας ήταν καταστροφικός» και συνεχίζει στο (30.14- 30.26): «Είναι πολύ αργά πια για να ζητήσεις να αλλάξει τα πράγματα. Έχεις ήδη διαχειριστεί την οικονομία, έχεις ήδη αποτύχει στη διαχείριση της, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να φύγεις από τη μέση και να το διαχειριστεί πολύ καλύτερα από εσένα». – See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8375-pos-ftasame-sto-mnimonio-meros-3o#sthash.M0zvYBvE.dpuf

Πώς φτάσαμε στο μνημόνιο- μέρος 2ο

Συνεχίζοντας το αφιέρωμά μας στο πώς φτάσαμε στο μνημόνιο, η αφήγηση του 2ου μέρους ξεκινά από τα περίφημα Δεκεμβριανά το 2008 και καταλήγουν παραμονές των εκλογών του 2009. Ο ΥΠΟΙΚ έχει πλέον αλλάξει, με τον Γιάννη Παπαθανασίου να έχει αντικαταστήσει τον Ιανουάριο του 2009 τον Γιώργο Αλογοσκούφη, έναν ανασχηματισμός που έγινε στη σκιά της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου και του χάους που προκλήθηκε στην Αθήνα.
Οδηγός και στο 2ο μέρος η εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά, την οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε στο παρακάτω link: http://folders.skai.gr/main/theme?id=298&locale=el

Αναφορικά με την κρίση των Δεκεμβριανών:

Ο Γιάννης Λούλης, στενός συνεργάτης του Πρωθυπουργού δήλωσε χαρ/κα για τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης από τον Υπουργό Εσωτερικών τότε Προκόπη Παυλόπουλο (1.10-1.17): «Ήταν καταστροφικός ο τρόπος που χειρίστηκε την κρίση εκείνο το βράδυ ο αρμόδιος υπουργός. Καταστροφικός», με την τότε ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη να συμπληρώνει (1.39-1.53): «ομολογώ, το βράδυ που έφυγα από το Μαξίμου κατά της 3-4 το πρωί και γύρισα στον άντρα μου, του είπα «δεν έχω καμία πλέον θέση σε αυτήν την κυβέρνηση. Έχω πρόβλημα επαφής». Λίγο παρακάτω (06.10-06.20) η Μπακογιάννη θα εξομολογηθεί στον Αλέξη Παπαχελά: «η κυβέρνηση ήταν μια παράλληλη πάπια, όπου δεν μπορούσαν να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις»
– See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8371-pos-ftasame-sto-mnimonio-meros-2o#sthash.UMmZWdjL.dpuf

Πώς φτάσαμε στο μνημόνιο- μέρος 1ο

Αφορμή για το παρόν αφιέρωμα με τίτλο «πώς φτάσαμε στο μνημόνιο», αποτέλεσε το σημερινό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη με τίτλο (Μετά το Μνημόνιο τι;), ένα άρθρο που προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τις βασικές προτεραιότητες της μεταμνημονιακής εποχής. Την ίδια ώρα, Πολλές συζητήσεις και σχόλια έχει προκαλέσει το ενδεχόμενο ο Κώστας Καραμανλής, ο πρωθυπουργός που οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία και στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου, να αναλάβει πρωτοβουλίες για την επανένωση της κεντροδεξιάς («Ηρθε η ώρα σας κύριε Καραμανλή»), ακόμα και να προταθεί από τη ΝΔ (άραγε και από το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου) για την προεδρία της Δημοκρατίας, όπου ο Σαμαράς σήμερα με συνέντευξή του στο Βήμα διαβεβαιώνει ότι διαθέτει την πλειοψηφία των 180 βουλευτών για την εκλογή ΠτΔ από την παρούσα Βουλή (βλέπε εδώ).
Επειδή ως epikairo δεν είμαστε λωτοφάγοι και επειδή δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα που χρεοκόπησε χάρις στη διακυβέρνηση Καραμανλή, θεωρούμε ότι χρωστάμε μια ολοκληρωμένη αποτίμηση της περιόδου Καραμανλή, ως εκείνη που μας οδήγησε στο παρά ένα της χρεοκοπίας και εντέλει στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου, δημοσιεύοντάς στο σε συνέχειες.
– See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8359-pos-ftasame-sto-mnimonio-meros-1o#sthash.gqsp35Ha.dpuf

Απάτη στην απάτη

Αγγελική Σπανού

Η έκθεση του ευρωκοινοβουλίου για την Τρόικα είχε διαφημιστεί υπερβολικά τόσο από τη ΝΔ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεν ήθελαν να στηρίξουν τη θεωρία ότι η καταστροφή ήρθε όταν έφυγε από την κυβέρνηση το κόμμα τους, οι δε αναζητούσαν επιχειρήματα για να πουν ότι χρεοκοπία δεν υπήρξε ποτέ και το κακό μας βρήκε εξαιτίας της συμπαιγνίας των εγχώριων και των ξένων μνημονιακών. Αλλά η έκθεση δεν γράφει αυτά που θα ήθελαν στη Συγγρού και στην Κουμουνδούρου και γι αυτό οι ευρωβουλευτές τους την καταψήφισαν. Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναφέρονται πια στην έκθεση, δεν θυμούνται το όνομα του Κάρας, που για κάποιο διάστημα τον αντιμετώπιζαν ως εμβληματική φυσιογνωμία της ευρωπαϊκής πολιτικής και φυσικά δεν έχουν καμία διάθεση να τη διαβάσουν προσεκτικά και να την προτείνουν προς ανάγνωση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάψει να τρέφει προσδοκίες νωρίς, από τη στιγμή που ο Αυστριακός ευρωβουλευτής Ότμαρ Κάρας αποκάλυψε ότι στη συνάντηση που είχε τον περασμένο Δεκέμβριο στο Στρασβούργο με τον Α. Τσίπρα επί μια και πλέον ώρα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέθεσε προτάσεις ούτε είπε κάτι για τους στόχους του. Η ΝΔ, όμως, που εμφανίζεται ως το κόμμα-εγγυητής του ευρωπαϊκού μας μέλλοντος μάλλον αιφνιδιάστηκε από το περιεχόμενο της έκθεσης που εκθέτει την κυβέρνηση Καραμανλή, για την απόκρυψη του δημοσιονομικού εκτροχιασμού.

Οι ευρωβουλευτές της ΝΔ καταψήφισαν την προηγούμενη εβδομάδα την έκθεση Κάρας – Νγκονγκ αναφορικά με το ρόλο της Τρόικας στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης που βρέθηκαν με μνημόνιο. Η είδηση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη για τους προφανείς λόγους. Το επιχείρημά τους ήταν ότι η έκθεση «δεν παρουσιάζει με σαφή και αντικειμενικό τρόπο τόσο τη δημοσιονομική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, όσο και τα πραγματικά αίτια της ελληνικής κρίσης». Ενίστανται επειδή «στην έκθεση δεν αναφέρονται τα επιτεύγματα του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2013, της εξάλειψης του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών και της σταδιακής ανάκαμψης από το 2014, όπως αυτά αποτυπώνονται σε εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Διεθνών Οργανισμών». Και το πιο βαρύ, υποστηρίζουν ότι «παραποιείται η κατάσταση ως προς το πραγματικό έλλειμμα της χώρας και τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν στο πρόγραμμα προσαρμογής με την επιτήρηση της τρόικα».

Τι εννοούν και δεν λένε; Ότι δεν μπορούσαν να υπερψηφίσουν μία έκθεση στην οποία καταγγέλλεται η κυβέρνηση Καραμανλή για «στατιστική απάτη»;. Στην παράγραφο 5 αναφέρονται συγκεκριμένα τα εξής; «…. is of the opinion that the problematic situation of Greece was also due to statistical fraud in the years preceding the setting-up of the programme; welcomes the decisive action by the Greek government to urgently and effectively address these problems, including by establishing the independent Hellenic Statistical Authority in March 2010; notes that the gradual uncovering of statistical fraud in Greece had an impact on the need to readjust multipliers, forecasts and proposed measures» (…είναι της γνώμης ότι η προβληματική κατάσταση της Ελλάδας οφειλόταν και στη στατιστική λαθροχειρία κατά τα έτη που προηγήθηκαν της κατάρτισης του προγράμματος· χαιρετίζει την αποφασιστική δράση της ελληνικής κυβέρνησης για επείγουσα και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης της ανεξάρτητης Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τον Μάρτιο του 2010• σημειώνει ότι η βαθμιαία αποκάλυψη της στατιστικής λαθροχειρίας στην Ελλάδα είχε αντίκτυπο στην ανάγκη αναπροσαρμογής των πολλαπλασιαστών, των προγνώσεων και των προτεινόμενων μέτρων).

Στην παράγραφο 37 οι συνεισηγητές της έκθεσης επανέρχονται στο ίδιο θέμα, σημειώνοντας ότι adequate statistics and information have not always been available(επαρκή στατιστικά στοιχεία δεν ήταν πάντα διαθέσιμα).

Η έκθεση έχει και άλλα ενδιαφέροντα σημεία, τα οποία διαλύουν μύθους, όπως η επισήμανση της κατηγορηματικής εναντίωσης της ΕΚΤ σε οποιαδήποτε μορφή αναδιάρθρωσης χρέους το 2010 και το 2011.

Αλλά όλα αυτά, η αληθινή ιστορία, έχουν ίσως δευτερεύουσα σημασία σε σχέση με την άρνηση του πολιτικού συστήματος να κοιτάξει τον καθρέφτη. Κάθε πλευρά έχει διαλέξει ένα παραμύθι για το πώς φτάσαμε ως εδώ και αυτό εμπορεύεται στο εκλογικό παζάρι. Κανείς δεν έχει διάθεση αυτοκριτικής, κανένα κόμμα δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν και κανένας από τους πρωταγωνιστές της πορείας προς τη χρεοκοπία δεν χαμηλώνει το βλέμμα, αλλά δείχνει τον απέναντι και τον δίπλα ως περισσότερο υπαίτιο.

Το πιο φοβερό είναι ότι πίσω από τη διάθεση μετάθεσης των ευθυνών υπάρχει το πάθος για τη συντήρηση των δομών λειτουργίας του κράτους και της δημόσιας σφαίρας ως έχουν, να μείνουν όλα όπως ήταν έστω και με μικρότερες δημοσιονομικές δυνατότητες. Αρκεί να μοιράζεται το πλεόνασμα πελατειακά και οι καλές θέσεις στη διοίκηση μεταξύ φίλων. Με αυτή την έννοια ο Γ. Παπαθανασίου δεν θα έπρεπε να τοποθετηθεί στα ΕΛΠΕ αλλά ξανά στο υπουργείο Οικονομικών. Γιατί όχι;

Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος

 

ΠΗΓΗ www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=28531&sw=1440

Οι επίδοξοι Φρανκεστάιν πειραματίζονται στο πτώμα του ΠΑΣΟΚ

Aτύπως της Μαίρης Φώτη :

Τρίτη, 18 Μαρτίου 2014 16:00

-Με ποιους είσαστε εσείς, με εμάς ή με τους άλλους;

-Με εσάς!

-Την πατήσατε, εμείς είμαστε οι άλλοι!

Αυτό το ευφυολόγημα μου ήρθε στο μυαλό, παρακολουθώντας τις «μεταγραφές» στο τοπικό, και όχι μόνο, πολιτικό σκηνικό. Βλέπω με απορία, την αγωνία πολλών να «ξεπλύνουν» από πάνω τους την «ντροπή» του ΠΑΣΟΚ τρέχοντας να προσχωρήσουν σε άλλους πολιτικούς συνδυασμούς μόνο για να αποτινάξουν από πάνω τους την κομματική τους ταυτότητα, με όποιο κόστος!

Έμεινε μόνο ένας Βαγγέλης Βενιζέλος να παριστάνει τον αρχηγό, σε ένα κόμμα που έγινε απόκομμα ως εταίρος μιας κυβέρνησης που μοιάζει περισσότερο με ξεκούρδιστη μπάντα μουσικών που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά προκειμένου να παραμείνουν στη σκηνή, υπακούουν στον μαέστρο έστω κι αν δεν υπάρχουν πλέον θεατές.

Λησμονούν όμως, όλοι εκείνοι που έσπευσαν να απαρνηθούν το (κάποτε) ΠΑΣΟΚ ότι το κόμμα πνέει μεν τα λοίσθια, αλλά ο κόσμος που ανήκει στην ευρύτερη αριστερά είναι εδώ.

Δεν είναι «προίκα» κανενός, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ. Είναι εκείνοι που αποτυπώνονται ως αναποφάσιστοι στις δημοσκοπήσεις, είναι εκείνοι που δεν ακολούθησαν όσους εγκατέλειψαν το κόμμα το οποίο «άρμεγαν» κανονικά και όταν πια δεν είχε να τους δώσει τίποτα άλλο με περισσή ευκολία άλλαξαν κομματική ταυτότητα. Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, είναι εκείνοι που απογοητεύτηκαν, προδόθηκαν από τους «σωτήρες» του κόμματος, αλλά οι ίδιοι δεν πρόδωσαν ούτε τις ιδέες, ούτε τις αρχές τους. Είναι εκείνοι που παραβρέθηκαν στο μνημόσυνο του κινήματος, αλλά στις 9 του μακαρίτη δεν έβαλαν άλλον μέσα στο σπίτι.

Παρακολουθούν τις εξελίξεις, προβληματίζονται, δεν βρίσκουν πολιτική στέγη, απορρίπτουν τα γιαλαντζί ΠΑΣΟΚ που δημιουργήθηκαν από όσους εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ πριν τον επιθανάτιο ρόγχο. Το έκαναν θρύψαλα, για να προσπαθήσουν σήμερα να ενώσουν ξανά τα κομμάτια του μέσα από μια άλλη κίνηση και να κάνουν ένα νέο ΠΑΣΟΚ, στη θέση του παλιού, με άλλο όνομα. Οσοι συνέβαλαν στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και φεύγοντας έδιναν κι από μια κλωτσιά στο ετοιμοθάνατο κόμμα που ψυχορραγούσε, είναι οι ίδιοι που σήμερα κάνουν μαζώξεις για να δημιουργήσουν ένα άλλο ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που οι θύτες, παίζουν το ρόλο του θύματος. Ολοι αυτοί οι επίδοξοι Φράνκενστάιν, επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα κίνημα-τέρας ενώνοντας σάπια απομεινάρια πάνω σε ελάχιστα υγιή κύτταρα.

Ηρθε η ώρα, όσοι ευθύνονται για το χάλι της κεντροαριστεράς, να κάνουν στην άκρη αφήνοντας όσα υγιή κύτταρα απέμειναν σε αυτό το χώρο να αναπαραχθούν χωρίς προσμίξεις. Η κεντροαριστερά μπορεί να βρει το δρόμο της και χωρίς του «σωτήρες» της καταστροφής.

Για όσους προσβλέπουν στα «ορφανά» του ΠΑΣΟΚ μόνο και μόνο για να ενισχύσουν τα ποσοστά τους στις εκλογές, ένα στέλεχος του κόμματος μου διεμήνυσε πρόσφατα: «Γράψε ότι τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ, δεν προσφέρονται για υιοθεσία από “πατερούληδες”. Κι αν κάποιοι νομίζουν ότι επειδή το ΠΑΣΟΚ τέλειωσε, ξεμπέρδεψαν και με την κεντροαριστερά είναι γελασμένοι».

Κι έχει δίκιο. Μπορεί να έκλεισε ο κύκλος του ΠΑΣΟΚ, όμως η κεντροαριστερά υπάρχει, ανησυχεί, αγωνιά, βράζει… Ο κόσμος της περιμένει εκείνον που θα ενώσει τα κομμάτια της. Και η ανάγκη γεννά προσδοκίες… Και οι προσδοκίες βρίσκουν εκφραστή… Ας έχουν υπόψη τους όσοι βιάζονται να ρίξουν την ταφόπλακα, ότι η κεντροαριστερά έκανε το ΠΑΣΟΚ και όχι το ΠΑΣΟΚ την κεντροαριστερά.

ΠΗΓΗ http://www.proodos.net/journalist-ideas/item/17723-atypos-tis-mairis-foti-oi-epidoksoi-frankestain-peiramatizontai-sto-ptoma-tou-pasok

Ο πρωθυπουργός που έφερε το Μνημόνιο λέγεται Καραμανλής

Μιχάλης Κορδαλής

Τα τελευταία χρόνια έχουμε ζήσει ένα συστηματικό «κυνήγι μαγισσών» με αναφορά στην ιδεολογική και εκλογική κυριαρχία της ευρύτερης αριστεράς και της δημοκρατικής παράταξης.

Ένα κυνήγι, που προσπάθησε να λειτουργήσει ως πολιτικό πλυντήριο για τις «αμαρτίες», τις στρεβλώσεις και τις αστοχίες συνολικά της μεταπολίτευσης αλλά και να συγκαλύψει τις βαρύτατες ευθύνες για τον εκτροχιασμό της χώρας.

Σ’ αυτήν, την εκστρατεία δημαγωγίας, μοναδικοί χαμένοι υπήρξαν οι Έλληνες πολίτες. Οι πολίτες που πλήρωσαν και πληρώνουν, με την απουσία συναίνεσης έστω στα πλέον στοιχειώδη όπως είναι το νομισματικό και διεθνές status της χώρας. Οι πολίτες που πληρώνουν με την ανοιχτή πληγή των περιφερόμενων στο κοινοβούλιο νεοναζί, με την κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς, την καθυστέρηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και κυρίως με κοινωνική διαίρεση και συνομωσιολογία.

Προεξάρχοντες βέβαια σ’ αυτό το γαϊτανάκι συκοφαντίας ήταν οι εμπνευστές των «Ζαππείων», οι χαμένοι στη «μετάφραση» ανάμεσα στην ανεύθυνη συνθηματολογία της Αθήνας και των δεσμεύσεων στο Τέξας, αυτοί που εναγκαλισμένοι με τα golden boys του παλαιοκομματισμού επιχείρησαν να κρύψουν τα προβλήματα της χώρας κάτω απ΄το χαλί που λέγεται «Μνημόνιο».

Εύκολος στόχος για εκείνους υπήρξε η τελευταία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η κοινοβουλευτική του ομάδα, που έθεσε κατ’ αυτούς τη χώρα στο «γύψο» της λιτότητας..

Κι όμως, η αλήθεια είναι άλλη.

Αυτή την αλήθεια, έρχεται να αποκαταστήσει το πόρισμα της έκθεσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα πεπραγμένα της τρόικα στις χώρες που εντάχθηκαν στον μηχανισμό στήριξης απαντώντας στους εύκολους αφορισμούς.

Κατέληξε λοιπόν, η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι η άθλια οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα οφειλόταν μεταξύ άλλων και στη «στατιστική απάτη»(sic) στα χρόνια πριν από την έναρξη του προγράμματος φωτογραφίζοντας τη διακυβέρνηση Καραμανλή.

Ένας εκ των εισηγητών της έκθεσης ήταν και ο γνωστός μας Ότμαρ Κάρας, ευρωβουλευτής και ένας εκ των αντιπροέδρων του της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς στην οποία ανήκει τουλάχιστον στα λόγια η παράταξη του κύριου Σαμαρά.

Μα και ο κύριος Κάρας ψεύδεται?

Όπως ψεύδεται και η επίσης κεντροδεξιά, Κριστίν Λαγκάρντ για την προχειρότητα, την ευκολία των οικονομικών της «λαδόκολλας» του κύριου Παπαθανασίου που έχοντας τη συνταγή της «επιτυχίας» στον Υπουργείο Οικονομικών επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον ελληνικό λαό στα ΕΛΠΕ.

Στο ίδιο μοτίβο θα πρέπει να κινούνται και οι καταγγελίες όποιου ισχυριστεί πως ο αρμόδιος υπουργός Οικονομικών καθώς και ο τότε πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης στις 5/9/2009 διαβεβαίωναν πως το έλλειμμα του προυπολογισμού δεν ξεπερνά κατά βάση τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, δηλαδή το 6%.

Είναι άραγε ψέμα και το γεγονός ότι στις 2/9/2009, δύο μόλις ημέρες πριν τις εκλογές, η κυβέρνηση της ΝΔ απέστειλε επίσημη πρόβλεψη στην Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με το έλλειμμα εμμένοντας στις διακηρύξεις για το τελικό στατιστικό του ύψους στα προλεχθέντα απ΄τον πρωθυπουργό?

Συνεπώς, για τον τριπλασιασμό χρέους και ελλείμματος, την κατασπατάληση με την πελατειακή κατάχρηση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων stage, τη μη αποστολή των στατιστικών στοιχείων στη Eurostat, την απογραφή του 2004 που έθεσε τότε, για 1η φορά από τη Μεταπολίτευση, τη χώρα μας σε «ξένη», ευρωπαϊκή, επιτήρηση και αποτέλεσε το πρώτο πλήγμα στη δημοσιονομική κυριαρχία της πατρίδας μας, για όσα συνέβησαν κατά την καραμανλική 6ετία δεν υπάρχει κανένας να απολογηθεί.

Κανείς δεν θα απολογηθεί ούτε για το γεγονός ότι τα περιώνυμα “greek statistics” έγιναν το πιο σύντομο ανέκδοτο στις Βρυξέλλες ούτε για την ανεπανόρθωτη βλάβη που υπέστη η αξιοπιστία της χώρας μας, δηλαδή η «λυδία λίθος» της πιστοληπτικής ικανότητας του ελληνικού κράτους εν μέσω κρίσης.

Άλλωστε τη στιγμή, που στο εξωτερικό καθομολογείται η πολιτική ανεπάρκεια, η μεταρρυθμιστική ραστώνη και η δημιουργική λογιστική της γαλάζιας διακυβέρνησης όχι από πολιτικούς της αντιπάλους αλλά από φίλα προσκείμενες σ’ αυτήν ευρωπαϊκές δυνάμεις κάποιοι στο εσωτερικό επενδύουν σε θεωρίες συνομωσίας, σε αστεία σενάρια.

Γιατί, η αλήθεια, η αλήθεια της έκθεσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι μια αλήθεια που δεν βολεύει κανένα. Κανέναν, από όσους στοιχημάτισαν στο λαϊκισμό, στη συλλογική αμνησία του ελληνικού λαού ως παρεπόμενο σύμπτωμα της κατάθλιψης για την αποτυχία.

Δεν βολεύει τις ηγεσίες του τυχοδιωκτικού, μικρού διπολισμού, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ που άλλωστε συναντήθηκαν τότε στις πάνω και κάτω πλατείες.

Δεν τους βολεύει γιατί και οι δύο κατά καιρούς, ενστερνίστηκαν τη δημαγωγική ευκολία, τα αντιευρωπαϊκά και αντιμνημονιακά αφηγήματα πως για όλα φταίνε οι «άλλοι», οι «κακοί» Ευρωπαϊοι, δίνοντας άφεση αμαρτιών στις διαχρονικές μας αστοχίες. Τσουβαλιάσαν έτσι, αυτούς που προκάλεσαν την κρίση τουλάχιστον σε αυτό το μέγεθος με εκείνους που προσπάθησαν με τα όποια λάθη να την επιλύσουν με σκοπό την πολιτική και ηθική λεηλασία της Δημοκρατικής Παράταξης.

Όμως κάπως έτσι δεν ξεκίνησαν και τα ναζιστικά ιδεολογήματα στη Γερμανία του μεσοπολέμου?

Το επάρατο Μνημόνιο ως Συνθήκη των Βερσαλλιών, η δημοσιονομική ασφυξία ως «ζωτικός» χώρος που στέρησαν οι νικητές του πολέμου, η χιτλερική «μαχαιριά στα νώτα» και το δήθεν αήττητο του γερμανικού στρατού που έπληξαν οι απεργίες των συνδικάτων, η αντιπολεμική αριστερά, οι εβραίοι, υπήρξαν οι «άλλοι» της γερμανικής ακροδεξιάς.

Γι’ αυτό και η αποκατάσταση της αλήθειας σήμερα, σημαίνει συνηγορία υπέρ της Δημοκρατίας, σημαίνει αποκατάσταση της ωριμότητας του πολιτικού διαλόγου με την επιστροφή στον ορθολογισμό, στο δύσπεπτο του πολιτικού επιχειρήματος αντί των άναρθρων μεν, εύπεπτων δε «αντιμνημονιακών» κραυγών.

Η αλήθεια λοιπόν είναι, πως ο πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα ένα βήμα πριν την καταστροφή λέγεται Κώστας Καραμανλής όσο κι αυτό δε συμφέρει κάποιους.

Στο φαιδρό επιχείρημα πως ο Κώστας Καραμανλής επιχείρησε να περιγράψει την κατάσταση που θα επικρατούσε μετά τις εκλογές του 2009 υπάρχουν πολλές απαντήσεις και άλλα τόσα ερωτήματα.

Εκείνοι βέβαια που θέτουν το ερώτημα, δεν απαντούν όμως στο ποιος φέρει την ευθύνη ώστε μετά από 6 ολόκληρα χρόνια να χρειαστούν έκτακτα μέτρα περιστολής δαπανών καθώς ο προεκλογικός λόγος της ΝΔ στηρίχθηκε στο περίφημο «πάγωμα μισθών».

Νομίζω ωστόσο, πως 4 χρόνια τώρα, ο καθένας μας μπορεί να καταλάβει πως η χώρα ήθελε πολύ περισσότερα από ένα απλό «πάγωμα». Συνεπώς, ακόμα και εκείνη την έσχατη ώρα ο κύριος Καραμανλής δεχόμενος έστω ότι ήθελε να μας προϊδεάσει, επέλεξε την αποποίηση ευθυνών, επέλεξε να μας πει τη μισή αλήθεια.

Και η μισή αλήθεια είναι πάντα ένα ολόκληρο ψέμα, το ψέμα της «στατιστικής απάτης» κατά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ένα ψέμα για το οποίο φέρει στο ακέραιο την πολιτική ευθύνη.

 *Ο Μιχάλης Κορδαλής είναι φοιτητής Νομικής, Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας ΠΑΣΟΚ

ΠΗΓΗ http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=28445&sw=1440

οι ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΣΟΚΟΓΕΝΝΗ ΧΩΡΟ!

        

Ρεπορτάζ του Ανδρέα Ηλιατορα

1. τι θελει η ΝΔ
2. Γιατι αντιδρα η αντιπολιτευση
3. ποιους λεγεται οτι ”στηνει” η ομαδα βενιζελου για ελεγχομενους διαδοχους
4. πως αντιδρουν τα στελεχη που ζητουν αλλαγη πολιτικης και ηγετικης ομαδας στον πασοκικο χωρο!

Η ανακοίνωση δυνάμεων της αντιπολίτευσης μεταξύ αυτών και του ΣΥΡΙΖΑ , πουπροειδοποιούν  την κυβέρνηση να μην εμπλέκει την «παραίτηση του προέδρου της δημοκρατίας» στα κόλπα πολιτικού εκβιασμού προκειμένου να αποφύγει την λαϊκή κρίση,  για  να συνεχιστεί  η  διχαστική πολιτική της , η τουλάχιστον   να «σωθεί» η συντηρητική παράταξη ΝΔ με ένα υποφερτό εκλογικό  ποσοστό σε περίπτωση προώρων εθνικών εκλογών ,  δεν είναι τυχαία!
Μέρες τώρα στα «πολιτικά παρασκήνια» συζητά το γεγονός ότι το στενό επιτελείο ΣΑΜΑΡΑ και με την ανοχή του παραπαίοντος Βενιζέλου , βλέπουν ,  ότι δεν υπάρχει φως για έξοδο από την  κρίση !

 

Ότι οι δανειστές- ιδιαίτερα μετά τις εκλογές- θα πιέσουν για νέα μέτρα που μάλλον θα  γενικεύουν  τον χαρακτήρα “πλιάτσικου μια αποικία χρέους»!

Γι αυτό  επεξεργάζονται τα εξής σενάρια προκειμένου η να κερδίσουν «2 κυβερνητικά χρονια» ελπίζοντας στο…  «μετά 2 χρόνια βλέπουμε» , η τουλαχιστον , να φορτώσουν  τις αναπόφευκτες εκλογές στην άρνηση της αντιπολίτευσης!

Συγκεκριμένα:

–  Με το ενδεχόμενο των προώρων εκλογών ελπίζουν  ότι , «τώρα μόνο μπορούν» να συγκρατήσουν για λογαριασμό της συντηρητικής  παράταξης , στη  ΝΔ , ένα ποσοστό συσπείρωσης που θα κινείται ανάμεσα στο 15% και το 20% , γεγονός που θα τους δώσει  τη δύναμη να αποφύγουν την διάλυση, την κοινωνική απόρριψη ! Εμπειρία που είχε το “κόμμα του Βενιζέλου” λόγω της αποκήρυξης της ιδεολογικής ταυτότητας και της ταύτισης του Βενιζέλου με τις σκληρά νεοφιλελεύθερες πολιτικές !
Στα πολιτικά λοιπόν παρασκήνια αναφέρεται , πως διαμηνύεται στον πρόεδρο της δημοκρατίας- λεγεται οτι δεν συμφωνεί- να συναινέσει για πρόωρη  εκλογή προέδρου της δημοκρατίας , με στόχο να πιεστούν οι δυνάμεις που διεκδικούν αλλαγή πολιτικής μεταξύ αυτών και ο ΣΥΡΙΖΑ ,

— να  συμφωνήσει σ ένα πρόεδρο κοινής αποδοχής ακόμη και αριστερης πολιτικής ταυτότητας , με  αντάλλαγμα η ΝΔ να  κερδίσει μια παραταση 2ετους  διακυβέρνησης οπότε …έχει ο θεός…!

το σενάριο αυτό στηρίζεται στο γεγονός ότι ο συντηρητικός χώρος θα έχει τα στηρίγματα να κρατηθει-άλλοθι για να  εφαρμόσει την πολιτική που υπαγορεύουν οι δανειστές! και σ αυτα υπολογιζουν στη γνωστή βοήθεια Βενιζέλου , Χρυσοχοΐδη , Μοσιαλου , 58 , ακομα και Θεοδωράκη , Μπιστη κτλ

—Αν πάλι  οδηγηθούν τα πράγματα  σε εκλογές , εκτιμούν ότι ο τωρινός χρόνος ακόμα προσφέρει  τη δυνατότητα να  διασφαλίσει στη ΝΔ πλεονέκτημα να είναι ο μειοψηφικός κορμός του συντηρητικού πόλου που εν δυνάμει στο μελλον θα μπορεί να επιβιωσει!.Προβλεψη που στην προοπτική μπορεί να σώσει δηλαδή να  αποτρέψει την πολυδιάσπαση της συντηρητικής παράταξης!

«Το αντίθετο από αυτό που έκανε ο Βενιζέλος στο πασοκ του Ανδρέα».τόνιζε χαρακτηριστικά πολιτικός σχολιαστής
Σ αυτά τα σενάρια αντιδρά κοινωνική βάση που ζητά αλλαγή πολίτικης ,και τα κόμματα που διεκδικούν  μια άλλη πλειοψηφικά διακυβέρνησης ως μόνη ελπίδα!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ,ως αξιωματική αντιπολίτευση  πίσω από τις λέξεις διατύπωσε με  καθαρό τρόπο ότι δεν συναινεί  ότι προέχει η αλλαγή πολιτικής και αυτή δεν μπορεί να γίνει χωρίς εκλογές και αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών! Αλλά χωρίς την κοινωνία και την αντιπολίτευση καίγεται  το χαρτί της συγκυβέρνησης για παράταση του ολέθριου βίου της τόνιζε παλιό έμπειρο στέλεχος της χ ΤΡΙΚΟΥΠΗ και του πασοκογεννους χώρου!   

Σ αυτούς τους εμφανείς πλέον σχεδιασμούς η «ελιά  Βενιζέλου»  δείχνει «ξεραμένη και αμήχανη» να παρακολουθεί τις εξελίξεις με το μοναδικό ενδιαφέρον να περιορίζεται ώστε να διασφαλίσει τους όρους ατομικής επιβίωσης όσων έσπρωξαν το καράβι στα βράχια της νεοφιλελεύθερης επέλασης! Άλλωστε τόνιζαν στελέχη του πασοκ,  «τόσο η συμμετοχή όσο και τα πρόσωπα που συμμετείχαν έδειξαν ότι το πασοκδεν ήταν εκεί!»

Γιατί γνώριζαν ότι η συμπληρωματική στήριξη για την ευόδωση των επιδιώξεων της τρόικα και των εγχώριων συνομιλητών μεταπρατών αφορά το γεγονός  ότι στον «κυβερνητικό εναγκαλισμό» βιάζονται να τακτοποιήσουν όλες τις απαιτήσεις τους –συνέχισε το έμπειρο στέλεχος του πάσοκ-!Μοναδική  απαίτηση-αντάλλαγμα των «διαχειριστών της ελιάς και του πασοκ Βενιζέλου» φαίνεται να γίνονται οι  εγγυήσεις μιας βελούδινης και ασφαλούς διαδοχής που δεν θα θιγεί την διαδρομή τους!

Σ αυτή την κατεύθυνση ενισχύονται πολύπλευρα πληροφορίες που φέρουν τον Β Βενιζέλο να έχει πυκνώσει τις συναντήσεις του σε σπίτι ιδιοκτήτη περιφερειακής δυναμικής, καναλιού , και όχι μόνο , με Λόβερδο Μοσιαλο, εκδότες ,αξιωματούχους της κυβέρνησης για να συζητά θέματα που σχετίζονται:

Α) με σενάρια ενδεχομένης παράτασης του βίου της κυβέρνησης , αν το μήνυμα των ευρωεκλογών είναι καθαρό για αλλαγή πολιτικής! Πολύ περισσότερο τους χειρισμούς κοινωνικής εκτόνωσης που πρέπει να γίνουν , αν το κοινωνικό αίτημα είναι πιο καθαρό για αλλαγή και όχι μόνο !Δηλαδη της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ αλλά και του Βενιζέλου με την ομάδα του

Και…

Β)πως , αναίμακτα και ελεγχόμενα θα μπορούσε να  διασφαλίσει μια «βελούδινη» διαδοχή , ώστε ο μεν Βενιζέλος και το σύστημα του  να «φύγει», αλλά «να τεθεί όχι μόνο σε γυάλα προστασίας αλλά και ανάθεσης παραπλεύρου ρόλου»!

Όσον αφορά το εναπομείναν «κόμμα» ελιάς , να εξασφαλισθεί το κλίμα κοινωνικής ενημέρωσης ότι θα  ανταγωνιστούν στη  διαδοχή , πρόσωπα «ελεγχόμενα από το σύστημα» και τον ίδιο, προκειμένου να  συνεχίσουν την ιδία πολιτική και να «υπηρετούν» με τις επιδιώξεις του «συστήματος»!

Μετά τα προηγούμενα η συζήτηση πάγωσε το μικρό και πολιτικοποιημένο ακροατήριο που έχε χαμηλόφωνα σχηματισθεί κοντά στην Τρικούπη !

—δηλαδή; Ρώτησε ο μικρότερος της παρέας που συμμετέχει και στα υπολείμματα οργάνων της ελιάς Βενιζέλου –Έμπιστη-Σιμητη!

n       «Δεν υπάρχει δηλαδή»,απάντησε!» «Από τη στιγμή που η αντιπολίτευση δεν συναινεί στην εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας με τους συσχετισμούς του παρελθόντος,

n       Από τη στιγμή που η αντιπολίτευση θέτει θέμα ο νέος πρόεδρος δημοκρατίας να εκλεγεί από νωπή λαϊκή εντολή που θα εκλέξει τη νέα βουλή , ο Βενιζέλος και οι παλαιοί πολέμιοι του ΠΑσοκ και του Ανδρέα έχουν επιταχύνει τις συζητήσεις για τις εξόδους ασφαλούς διαφυγής και της πίστωσης αναγκαίου χρόνου , προκειμένου η κυβέρνηση να υπηρετήσει τους στόχους ξένων και εγχωρίων δανειστών!»

n       «Είναι άραγε άσχετη η διαρροή ότι ο Βενιζέλος συζητά την μετακίνηση του Βενιζέλου σε ρόλο επίτροπου της ΕΕ μετά τις ευρωεκλογές;;»έθεσε το ερώτημα ,και βεβαία ,συνέχισε,»γιατί να μη το κάνει αυτό ο Σαμαράς αν του δίνει πίστωση χρόνου στη στήριξη της κυβέρνησης με αλλά πρόσωπα που θα διαχειρίζονται την ελιά τους με ανοχή από την κοινωνία»;

n       « Γι αυτό ,συνέχισε, πυκνώνουν και οι συναντήσεις ,και εγχώριοι και ξένοι δανειστές ,ευλογούν δηλαδή συμφωνούν να στηρίξουν  μια ελεγχόμενη γΙ αυτούς  διάδοχη σε πρόσωπα κατάσταση !Μονά ζυγά δικά τους ,είπε .Δηλαδή με πρόσωπα που αποδεδειγμένα συνομιλούν και αποδέχονται τις επιδιώξεις τους!κατεληξε

Είναι προφανές ότι η συζήτηση απέκτησε πολύ μεγάλο ενδιαφερον,και σ αυτό δεν μας άφησε να πάρουμε ανάσα το στέλεχος με ρίζες διαδρομή και πολυετή εμπειρία στο πασοκ !

«Προσέξτε ,τόνισε, ότι τις επόμενες μέρες θα παρουσιάσουν ως διαδόχους του Βενιζέλου τον Λοβερδο σε αντιπαράθεση με τον Χρυσοχοιδη!

θα αφιερώσουν ικανή ποσότητα τηλεοπτικού χρόνου-ότι κάνουν και με το Θεοδωράκη –για να επιβάλλουν ότι οι δυο δικοί τους άνθρωποι θα συγκρουσθούν για την διαδοχη,Μονο που όπως θα δείτε και οι δυο συμφωνούν με τον κορμό των κυβερνητικών πολιτικών ως μονόδρομο!»Και συνέχισε «αυτό όμως δεν θα το δεχθούν τα πασοκογεννη στελέχη που διεκδικούν αλλαγή πολιτικής και ηγετικής ομάδας για την ανασύσταση του σοσιαλιστικού χώρου!

Η απουσία του μέλους του πολιτικού γραφείου Μωραΐτη θανου,πολλων βουλευτών όπως ο Σαχινιδης, Σηφουνακης κτλ

στελεχών όπως ο Ρεππας ,η Βάσω Παπανδρέου ,Παπαιωαννου,Πεταλωτής. Πετσαλνικος ο Νιωτής η Παπαθανασιου Λαζαρη Παπαηλιου  κτλ

Η από καιρου διαφοροποίηση αριστερών ρευμάτων του ΠΑΣΟΚ σε σχεση  με το εγχείρημα της διάλυσης του πασοκ από  Βενιζέλου , όπως των 75,των νέων σοσιαλιστών του Οικονομου,της αριστερής πρωτοβουλίας του Παναγιωτακοπουλου,της πρωτοβουλίας 101 νέων με τους Τζημα Ζαροτιαδη,των κοινωνικών στελεχών με τους Σπιρτζη .Παπασπυρου ,της Λίγκας του βορρά με στελεχη της βόρειας Ελλάδας, των αγροτικών στελεχών κτλ

όλα τα προηγούμενα δείχνουν ότι δεν πρόκειται η αλλαγή να είναι μια αναμέτρηση προσώπων αλλά πολιτικών για την αυτόνομη πορεία και την επαναφορά των συνεργασιών στον φυσικό αριστερό χώρο προκειμένου να ξαναμιλήσουν οι διάσπαρτες προοδευτικές δυνάμεις σε μια πρόταση ενναλακτικης διακυβέρνησης!

Στο σενάριο αυτό παρενεβη και άλλο στέλεχος που έδειχνε πληροφορημένο!

«πρέπει να συμπεριλάβετε στους αντιδρώντες και την ομάδα Γεννήματα»!τονισε.Δεν είναι τυχαίο το δεν επιθυμεί τη συμμετοχή η Φωφης Γεννηματα στο ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών που οδηγεί στη διαλυση.επειδη λέγεται ότι πρώτον βλέπει την ήττα Βενιζέλου που έρχεται ως μήνυμα αλλαγης,δευτερον γιατί στο δίπολο βελούδινης διαδοχής το σύστημα εξαιρεί το πρόσωπο της ,δεν την περιλαμβανει,τριτον το περιβάλλον Γεννηματα, Παπαιωαννου Τσουραςκτλ κρατάνε αποστάσεις από την πολιτική Βενιζέλου και τετάρτων στο ΠΑΣΟΚ όσοι απέμειναν θέλουν αλλαγή σ ότι εξέφρασε ο Βενιζέλος και όχι συνέχιση του εναγκαλισμού με Σαμαρά!

Το ρεπορτάζ έγινε πλέον ενδιαφέρον, και αν κανείς προσθέσει ότι ο Γ Παπανδρέου ήδη έχει εκφράσει ισχυρές διαφωνίες , είναι προφανές ότι το σκηνικό για ελεγχόμενη διαδοχή ανάμεσα σε δικά τους παιδιά…δηλαδή Χρυσοχοϊδή η Λόρδο , δεν θα γίνει αποδεκτό από τον πασοκογεννη σοσιαλιστικό χώρο!

Ρεππας,Β παπανδρεου,Κακλαμανης, Σκανδαλιδης,Παπαιωναννου,Μωραιτης ,διαμαντοπουλου,είναι ενδεικτικά πρόσωπα που εκ των πραγμάτων θα κληθούν μαζί με τα κοινωνικά και ριζοσπαστικά ρεύματα να εγγυηθούν την πορεία για άλλη πολιτική με άλλη ηγετική ομάδα.

«Το σενάριο Βενιζέλου να ελέγξει τις ραγδαίες εξελίξεις μέσω …της σιωπής  άλλων επωνύμων στελεχών που παραβρεθήκαν στην φυλοροουσα ελιά δείχνει να μη βγαίνει…

«Η Προοδευτική παράταξη και ο σοσιαλιστικός χώρος ξεπερνά την ξεραμένη ελιά τους και αναζητά δρόμο με αυτοτελή ταυτότητα» συμπύκνωσε το έμπειρο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ

ΠΗΓΗ  http://politikiautonomia.wordpress.com/

Τόσο πολύ τους ‘’ΕΤΣΟΥΞΕ’’ που δεν πτωχεύσαμε ….????

• ΓΡΑΦΕΙ Ο Ν. Βράχος

  Τόσο πολύ τους ‘’ΕΤΣΟΥΞΕ’’ που δεν πτωχεύσαμε ….????

  Πόσα έχασαν που δεν πτωχεύσαμε?

  Μια αλήθεια χωρίς ψεγάδια και χωρίς ..σοφάδες

  Είναι μέσα του 2008. Ο υφυπουργός οικονομικών, αρμόδιος για τα οικονομικά της χώρας προσπαθεί να επισκεφθεί τον πρωθυπουργό, αλλά μάταια. Η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο, και οι δείκτες τρελαίνονται. Ανήσυχοι και ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ , Αλογοσκούφης και Δούκας, και βλέποντας στο βάθος τη φιγούρα του εισαγγελέα να πλησιάζει, στέλνουν στον πρωθυπουργό τέσσερες(4) επιστολές επισήμως, ώστε να τις έχουν για το μέλλον, όπου με λεπτομέρειες περιγράφουν την ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΗ κατάσταση της οικονομίας. ‘’Κύριε πρωθυπουργέ ΠΤΩΧΕΥΟΥΜΕ !’’

  • Κι όμως, ο ευτραφής αλλά αργόστροφος πρωθυπουργεύων απαντά: ‘’αφήστε τα για αργότερα!!!
    Οι υπουργοί κοιτάζονται μεταξύ τους τρομοκρατημένοι. Δεν ξέρουν τι να κάνουν. Η χώρα βουλιάζει και ο πρωθυπουργός ‘’απουσιάζει’’ ! Η χώρα βουλιάζει και ο Σαμαράς ‘’δηλώνει ότι δεν…άκουσε’’ ! Δεν μπορώ τα εσωτερικά μέτωπα, πάω για αρχηγός λέει στους δικούς του.
    Η απάντηση, αυτή τουλάχιστον που κυκλοφορεί, είναι ‘’τρελή’’. Μη με ανακατεύετε εμένα, εγώ κοιτώ το ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ !!! Και προς επίρρωση της προσωπικότητας του ανδρός, προβαίνει σε 250 παράνομους διορισμούς στο υπουργείο Πολιτισμού.

    Ο Παυλόπουλος, ο Στυλιανίδης και κάθε τυχάρπαστος πολιτικάντης υπουργεύων και μη , διορίζει αφειδώς ‘’ψήφους’’ και ο ράθυμος ‘’εκτελεστής’’ των αμνών υπογράφει χωρίς δισταγμό, χωρίς περίσκεψη, χωρίς φιλότιμο και χωρίς εθνική συνείδηση για το που θα βρούμε λεφτά να τους πληρώσουμε, για το που πάει η χώρα ?.

    • Πτωχεύαμε, ΤΟ ΞΕΡΑΝΕ!! και αδιαφορούσαν σαν να περίμεναν(ήθελαν?) τη χρεοκοπία???
      Είναι να τρελαίνεται κανείς διαβάζοντας και ζώντας τα γεγονότα εκείνης της εποχής.
      Ο Πρωθυπουργός αδιαφορεί στην χρεοκοπία που έρχεται,
      ο Σαμαράς ‘’κάνει’’ πως δεν άκουσε και όλοι τους σχεδόν οι ομοϊδεάτες, ‘’βγάζουν’’ τα μαύρα βρώμικα λεφτά τους στο εξωτερικό και κανείς από την κυβέρνηση δεν λέει μια κουβέντα στο λαό.
      Τι περιμένουν όλοι?
      Να γίνουν εκλογές, να κερδίσει ο Παπανδρέου, να του χρεώσουνε τη χρεοκοπία της χώρας και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να διπλασιάσουν αυτοί τα ΜΑΥΡΑ ΄Η ΚΑΙ ΑΣΠΡΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ???
      Δηλαδή όλοι αυτοί που φώναζαν εναντίον του Παπανδρέου, που ‘’οργίζονταν’’ που ‘’έκλαιγαν’’ το έκαναν από στενοχώρια επειδή δεν πτωχεύσαμε?

      • ΔΙΠΛΟ το βρώμικο παιχνίδι:
        1. Είτε πτωχεύουμε και ‘’θησαυρίζουμε’’ , είτε τα ‘’ρίχνουμε’’ όλα στον Παπανδρέου και τον ρίχνουμε.

        2. Και αφού δεν πτωχεύσαμε, έριξαν τον Παπανδρέου, ήλθαν πάλι στην εξουσία και εξακολουθούν ούτε να πληρώνουν, ούτε να τιμωρούνται για όσες παρανομίες έκαναν, ούτε να φέρνουν τα λεφτά τους πάλι και να εξηγούν που τα βρήκαν.

        ΠΗΓΗ http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/7577-ta-nea-epistratefsan-kai-ton-lakopoulo-na-stiriksei-ton-ignatiou-kai-to-synafi-tou

ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ;

ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΣΤΑΜΟΥ

Όσο περνάει ο καιρός πυκνώνουν οι φίλοι, σύντροφοι από το ΠΑΣΟΚ αλλά και από χώρους αριστερά του ΠΑΣΟΚ, που με ρωτάνε:

«Γιατί τόσο πάθος στα όρια του φανατισμού με τον Γιώργο Παπανδρέου; Γιατί θεωρείς προσωπική σου υπόθεση την υπεράσπισή του, γιατί τα χρεώνεσαι όλα αυτά δημόσια, γιατί δεν κρατάς αποστάσεις, γιατί δεν κρατάς ισορροπίες, γιατί μπαίνεις στο κάδρο, γιατί υπερασπίζεσαι χαμένες υποθέσεις; Άλλαξαν οι καιροί, μου ψιθυρίζουν, άλλαξε το τοπίο, γνωριζόμαστε, έλα να συμπορευτούμε, στον ίδιο χώρο με μας ανήκεις.»

Η αλήθεια είναι όμως ότι κι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν με καταλαβαίνουν. Είναι οι πρώτοι που θα έπρεπε να καταλάβουν πρώτα γιατί με ξέρουν και έπειτα γιατί μιλάνε στο όνομα της αριστεράς…

Έχω ομολογήσει σε ανύποπτο χρόνο ότι οι άνθρωποι που με σημάδεψαν πολιτικά σε καθοριστικό βαθμό από τα μαθητικά μου χρόνια μέχρι σήμερα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Λαλιώτης και ο Αντώνης Καρράς. Δεν έχω μετανιώσει γι αυτό, αντιθέτως αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για  την δυνατότητα που είχα στη ζωή μου  να συμπορευτώ μαζί τους σε δύσκολες στιγμές. Γιατί είναι οι δύσκολες, οι κρίσιμες στιγμές που σφυρηλατούν σχέσεις και αναδεικνύουν ποιότητες και αξίες. Κοινός τόπος αυτών των τριών πολλαπλά διαφορετικών προσωπικοτήτων ήταν η απόλυτη πίστη και εμμονή να υπηρετούν τις αρχές και τις αξίες τους. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις ακόμα κι όταν ξεσπούσε θύελλα εναντίον τους, ακόμα κι όταν  ήταν σχεδόν μόνοι τους απέναντι  στα γνωστά διαχρονικά συμφέροντα που επιχείρησαν με διάφορους τρόπους να τους ισοπεδώσουν ηθικά και πολιτικά. Και είναι αυτός ο κοινός τόπος μαγνήτης ακατάλυτος για όποιον βέβαια θέλει να μαγνητίζεται  από τέτοιες συμπεριφορές και στάσεις ζωής.

Ο χρόνος αποτελεί την ασφαλέστερη και την πλέον αδιαμφισβήτητη πιστοποίηση της αλήθειας. Δεκαετίες πέρασαν και έζησα σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο πολλά. Άλλα ήταν μικρά και ασήμαντα, κάποια συγκλονιστικά και καθοριστικά. Είχα διαφωνίες πολιτικές κατά καιρούς με τον Κώστα Λαλιώτη και τον Αντώνη Καρρά, έχω συμμετάσχει σε φράξιες  στην νομαρχιακή της Αθήνας εναντίον της απόφασης  του Ανδρέα Παπανδρέου για τον υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας. Ποτέ όμως όλα αυτά τα χρόνια  δεν υπήρξε απόπειρα από τον Κώστα Λαλιώτη ή τον Αντώνη να  επηρεάσουν την άποψή μου, να περάσουν «γραμμή», να ζητήσουν κάτι. Σεβάστηκαν απόλυτα το δικαίωμα στην αυτόνομη σκέψη, έκφραση και δράση. Κι αυτό είναι ο δεύτερος σημαντικός μαγνήτης που με μαγνήτισε για πάντα. Γιατί οι σχέσεις μας δεν ήταν «δημόσιες σχέσεις» αλλά σχέσεις ζωής. Δεν έτρεξα ποτέ να φωτογραφηθώ μαζί τους για να έχω προίκα για δημοσιεύσεις βιογραφικών γιατί οι σημαντικότερες φωτογραφίες είναι οι φωτογραφίες ψυχής, και τέτοιες έχω πολλές μαζί τους.

Με τον Γιώργο Παπανδρέου δεν έχω προσωπικές σχέσεις κι ας είναι εκείνος που μαζί με τον Μπασαγιάννη υπέγραψαν την αίτησή  ένταξης μου στο ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του 70. Τον έχω συναντήσει μαζί με πολλούς άλλους σε κομματικές εκδηλώσεις  7 ή 8 φορές τα τελευταία 30 χρόνια. Ο προσωπικός μας διάλογος  ποτέ δεν ξεπέρασε τα 10 δευτερόλεπτα. Δεν με γνωρίζει προσωπικά, δεν αλληλογραφούμε, δεν μιλήσαμε ποτέ στο τηλέφωνο, δεν μου ζήτησε ποτέ τίποτα, δεν  ζήτησα ποτέ κάτι από το γραφείο του ή τον ίδιο. Με τον Γιώργο Παπανδρέου όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο ΠΑΣΟΚ έχω πολλές φορές διαφωνήσει για τις πολιτικές επιλογές του.  Κάποιες φορές είχα δίκιο κάποιες άλλες όχι.

Με τον Γιώργο Παπανδρέου σήμερα έχω την απόλυτη πολιτική ταύτιση και μάλιστα ερήμην του. Γιατί δεν τον ρώτησα, δεν ζήτησα την άδεια ή την έγκρισή του και δεν προτίθεμαι να το κάνω.  Γιατί ο πυρήνας της πολιτικής του για τη δημοκρατία, τη χώρα, την κοινωνική δικαιοσύνη, την Ευρώπη με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Γιατί  πολύ περισσότερο  αυτή η πολιτική τοποθέτηση του έχει μεταβληθεί πια σε σύγκρουση. Σύγκρουση με όλα αυτά και όλους εκείνους που με μικρά διαλλείματα  κρατάνε σε ομηρία και  οπισθοδρόμηση την πατρίδα.  Και η σύγκρουση  έχει πάρει πια χαρακτηριστικά ολοκληρωτικά.

Οι συσχετισμοί είναι δεδομένοι, ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε την επιλογή του και συγκρούεται με δυνάμεις και μέσα που μοιάζουν και είναι παντοδύναμα. Το κάνει με κόστος, κόστος πολιτικό, προσωπικό, οικογενειακό. Παρακολουθούμε όλοι και όλες τι γίνεται καθημερινά, βρίζουν και απειλούν και χλευάζουν και διασύρουν τον ίδιο, τους συνεργάτες του, τα παιδιά του, την οικογένειά του. Θέλουν να τον δουν στα γόνατα, αιχμάλωτο και παραδομένο οριστικά.

Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί που μέσα στην σύγχυση που φέρνει πάντα η κρίση και τα αποτελέσματά της, ανεργία, φτώχεια, αδιέξοδα προσωπικά και οικογενειακά αδυνατούν να δουν την κύρια αντίθεση της συγκυρίας. Το κατανοώ και το σέβομαι απόλυτα.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι  που ενώ και ξέρουν και βλέπουν παριστάνουν τις παρθενογεννημένες νεράιδες που ανακαλύπτουν την Αμερική. Τηρούν αποστάσεις, ανακαλύπτουν ξαφνικά τον «ορθό πολιτικό λόγο», προτάσσουν την «ευπρέπεια», τον ευνουχισμένο πολιτικό λόγο των τηλεοπτικών παραθύρων. Ζητάνε χρόνο για να δουν που θα κάτσει η μπίλια για να πάρουν θέση. Πιστοί αντιγραφείς της πολιτικής του Βατικανού απέναντι στους ναζί. Παρουσιάζονται ως «ουδέτεροι» ενώ ξέρουν ότι  η στάση τους εξυπηρετεί απόλυτα τους νταβατζήδες της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής της πατρίδας. Κι αυτό είναι το χειρότερο είδος Νενεκων διαχρονικά και διαπαραταξιακά. Αποτελούν οι τύποι αυτοί ότι πιο σάπιο και οπισθοδρομικό μπορεί να γεννήσει μια κοινωνία. Κι αυτούς τους έχω αδιαπραγμάτευτα απέναντί μου. Πάντα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου με  πίστη και εμμονή   υπηρετεί τις αρχές και τις αξίες του. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις παρά τη θύελλα που έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό  εναντίον του, παρά το γεγονός ότι είναι σχεδόν μόνος του απέναντι  στα γνωστά διαχρονικά συμφέροντα που επιχειρούν με διάφορους τρόπους και πρωτοφανές μίσος να τον ισοπεδώσουν ηθικά και πολιτικά. Και είναι αυτή η στάση του μαγνήτης ακατάλυτος για όποιον βέβαια θέλει να μαγνητίζεται  από τέτοιες συμπεριφορές και στάσεις ζωής.

Στην σύγκρουση αυτή παίρνω θέση, καθαρή και αδιαπραγμάτευτη. Μαγνητίστηκα. Και μετά τους «βαρεμένους», τους «ψεκασμένους», τους «αλήτες», τους «φανατικούς», προσθέστε ακόμα μια κατηγορία τους μαγνητισμένους. Δεν ξέρετε πόσο αδιαφορώ για τους χαρακτηρισμούς.

Αυτόνομος,  χωρίς επικοινωνία με στρατηγεία που δεν υπάρχουν, αντάρτης στις γραμμές του εχθρού της δημοκρατίας, της ζωής της δικής μας και των παιδιών μας  θα δώσω τη μάχη για να μην πέσει η σημαία της ελπίδας για την δημοκρατία και την αλήθεια.

Και τη μάχη  τη δίνω όπως πάντα με όρους κανονικού ανθρώπου, δηλαδή  σε σχέση με αυτό που πραγματικά είμαι χωρίς φτιασιδώματα και εξωραϊσμούς. Θέλω να πω για να είμαι καθαρός ότι στις αλήτικες συμπεριφορές  απαντάω αναλόγως.

Οι συσχετισμοί είναι  σε βάρος μας  το ξέρω. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά.

Άλλωστε στη ζωή μου τίποτα άλλο δεν επιζήτησα παρά τη δυνατότητα να κοιτάω τον κόσμο και το παιδί μου στα μάτια.

ΠΗΓΗ

http://alekos.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html

Ο «παραλογισμός» των οπαδών της πτώχευσης.

Η επιλογή «πτωχεύω» «δεν πτωχεύω» είναι πρωτίστως λογική, φιλοσοφική και πολιτική και δευτερευόντως οικονομική δεδομένου ότι είμαστε μέλη μιάς ένωσης η οποία μέσα στα επόμενα χρόνια θα γίνει ομοσπονδία. Η παραπομπή του σημερινού μας χρέους στις καλένδες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ισοδυναμεί επί της ουσίας με την παραγραφή του αν η ένωση ολοκληρωθεί (που θα ολοκληρωθεί).

Οι φωνές λοιπόν υπέρ της ηρωικής εξόδου, της πτώχευσης, του αντάρτικου, της ανατροπής του καπιταλισμού κλπ είναι πεπονόφλουδες που πετούν οι προνομιούχοι (που σκοπεύουν πραγματικά να αγοράσουν τη χώρα τζάμπα) στους αφελείς που νομίζουν ότι θα διατηρήσουν έστω και δια της καταστροφής τα κεκτημένα τους. Είναι φωνές αυτών που θα τους βολέψει η επιστροφή σε ένα εξευτελισμένο νόμισμα γιατί χρωστούν, κρύβουν περιουσίες σε παραδείσους και μετά θα «ξεχρεώνουν» με ψίχουλα. Είναι φωνές ανθρώπων που έχουν ήδη ποντάρει στην καταστροφή της χώρας και με την επίτευξή της θα κερδίσουν.

Τα συμφέροντά μας κύριοι δεν ταυτίζονται.

Αν πιστεύεις ότι «όλοι χωράνε», δεν έχεις καταλάβει γιατί σκόρπισε το ΠΑΣΟΚ

 

Η διαπίστωση του πολιτικού τέλους του παταγωδώς αποτυχημένου Ευάγγελου Βενιζέλου δεν είναι το μόνο θέμα που έχει καταντήσει πλέον κλισέ στη συζήτηση για την Κεντροαριστερά.

Μια άλλη φράση που επαναλαμβάνεται συνεχώς, χωρίς καθόλου να μπορώ να την καταλάβω είναι αυτό το περίφημο «όλοι χωράνε», το οποίο το ακούω συνεχώς κι από παντού. Αναρωτιέμαι πραγματικά τι πιστεύουν αυτοί που το εκφράζουν.

Το 2009 το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου στο οποίο όλοι χωρούσαν, αν και μάλλον κακώς όλοι χωρούσαν, έλαβε 43,9% και τον Ιούνιο του 2013 το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, στο οποίο επίσης πάλι όλοι χώρεσαν έλαβε 12,28%.

Την επόμενη μέρα της συντριβής, το ΠΑΣΟΚ σκόρπισε στους 5 ανέμους και έγινε μόδα η ίδρυση κόμματος ή κίνησης, όπως αναλύθηκε πριν και εδώ, από ανθρώπους που ακόμα κι αν διέθεταν κάποιο πολιτικό κεφάλαιο, κατάφεραν να σκορπίσουν το μεγαλύτερο μέρος του, μεθυσμένοι από τα χειροκροτήματα που ίδιοι χάριζαν στους εαυτούς τους, όταν κοιτάζονταν στον καθρέφτη.

Το 2012 λοιπόν το ΠΑΣΟΚ έχασε, εξαιτίας πολλών λόγων, πάνω από 30 μονάδες από την εκλογική του δύναμη. Με λίγα λόγια, ο ελληνικός λαός έδειξε σε κάποιους την πόρτα της εξόδου από την πολιτική ζωή του τόπου, δεν έδειξε με την ψήφο του ότι «όλοι χωράνε».

Το «όλοι χωράνε» που διατυπώνεται κυρίως για να μην διαταραχθούν οι κοινωνικές σχέσεις των διαφόρων στελεχών είναι εντελώς ανακόλουθο από τη λαϊκή ετυμηγορία. Πώς γίνεται να χωράνε στο ΠΑΣΟΚ κι αυτοί που ζήτησαν «συγγνώμη» από τον ελληνικό λαό για το Μνημόνιο αλλά και αυτοί που έφτυσαν αίμα για να σώσουν τη χώρα με το Μνημόνιο;

Πώς γίνεται να χωράνε και αυτοί που θυσιάστηκαν για την πολιτική ατζέντα του 2009-2011 μαζί με αυτούς που παραχώρησαν αυτή την ατζέντα στον τυχοδιώκτη Σαμαρά και του επέτρεψαν να κερδίσει τις εκλογές με βάση αυτήν;

Πώς γίνεται να χωράνε σε ένα κοινό εγχείρημα και εκείνοι που δεν προλάβαιναν να κοιμηθούν το 2009-2011 μαζί με αυτούς που τους έκαναν υψηλή κριτική από τα καφέ του Κολωνάκιου εκείνη την περίοδο και έχουν σήμερα καταλάβει ότι τη χώρα την έσωσε ο Σαμαράς;

Πώς γίνεται να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι οι άνθρωποι που τους έπνιξαν αδίκως τα σκατά της Μεταπολίτευσης μαζί με αυτούς που πάνε να ανασύρουν από το περιθώριο της πολιτικής ζωής τον Κώστα Σημίτη, το Νίκο Χριστοδουλάκη και το Νίκο Μπίστη ως «δικαιωμένους»; Δικαιωμένους για τι; Για το ότι δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν ξέρουν τίποτα για τον Τσοχατζόπουλο και τον Κάντα για τους οποίους βρέθηκαν να απολογούνται άνθρωποι που εκλέχθηκαν πρώτη φορά το 2007 και το 2009;

Πώς είναι δυνατόν να χωράνε όλοι, θύτες και θύματα;

ΠΗΓΗ  http://www.parapolitiki.com/2014/01/an-pisteyeis-oti-oloi-xorane-den-exeis-katalabei-giati-skorpise-to-pasok.html

 

 

Kανείς δεν δικαιούται να καταργεί κόμματα, πόσο δε μάλλον ένα ιστορικό κίνημα όπως το ΠΑΣΟΚ.

 

Στα μέσα Δεκεμβρίου τα μέλη της Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ -και όχι μόνο- έλαβαν ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στο οποίο καλούνταν από την κίνηση των 58 να εκφράσουν τις σκέψεις τους για το πώς πρέπει να είναι η νέα κεντροαριστερά και πως πρέπει να ονομαστεί η νέα διάδοχος παράταξη.
Τότε εύλογα δημιουργήθηκαν από αρκετούς – μεταξύ των οποίων και της Κίνησης75- αρκετές ενστάσεις.
Ενστάσεις που εκφράστηκαν στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρική Πολιτική Επιτροπή από εντυπωσιακό αριθμό ομιλητών.
Πρόσφατα λάβαμε ένα νέο ε-μαιλ από τους 58 που μας λέει ότι οι 58 βρέθηκαν, συζήτησαν και αποφάσισαν το όνομα της νέας παράταξης για τις Ευρωεκλογές του Μαΐου.
Επειδή δεν πήραμε ποτέ και σε κανένα όργανο την απόφαση για διάλυση του ΠΑΣΟΚ.
Επειδή τα κόμματα δεν αντικαθίστανται από ανομιμοποίητες παρέες με επισπεύδοντες συγκεκριμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης που έχουν αναλάβει εργολαβικά τον πολιτικό εξευτελισμό του ΠΑΣΟΚ και την αντικατάσταση του από τους 58.
Επειδή  «αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους»  οι Βουλευτές και υποψήφιοι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έδωσαν τη μάχη των εκλογών του 2012 μέσα σε εξαιρετικά αρνητικές συνθήκες, συνειδητά και με βαρύ προσωπικό κόστος.

Επειδή τα εκατοντάδες στελέχη μας έδωσαν τον αγώνα τους για να συμμετέχουν στις προσυνεδριακές διαδικασίες χιλιάδες συμπολιτών μας, μόλις πριν από λίγους μήνες.
Επειδή η πολιτική για μας δεν γίνεται με όρους παρέας, κολλητών, διαπλοκής και ύβρεων εναντίον του ιστορικού ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου.
Επειδή ουδείς σχηματισμός μπορεί να ισχυριστεί ότι  αποτελεί τη Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη!
Ποιοι και πως μπορούν να οικειοποιούνται την Δημοκρατική Παράταξη που διαχρονικά έδωσε αγώνες σε αυτή τη χώρα.
Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ των αυτοδυναμιών δεν ισχυρίστηκε ότι είχε το μονοπώλιο της Δημοκρατικής Παράταξης! 
Και τώρα έρχονται 58 άτομα  να «κατοχυρώσουν» για τους εαυτούς τους τη Δημοκρατική Παράταξη, με τη λογική του εμπορικού σήματος προϊόντος…;
Θεωρούμε άκρως ατυχείς και λανθασμένες τις κινήσεις των 58.
Αλλά πιο ατυχείς τις αποκρίσεις της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ σε αυτές.
Βεβαίως κάθε δημοκρατικός πολίτης έχει κάθε δικαίωμα να απευθύνει κάλεσμα για τη συσπείρωση του χώρου, για την ενεργοποίηση του διαλόγου, την ένταξη όλων των δυνάμεων σε ένα κοινό στόχο, αλλά κανείς δεν δικαιούται να καταργεί κόμματα, πόσο δε μάλλον ένα ιστορικό κίνημα όπως το ΠΑΣΟΚ.

Σε σχέση με την σχετική ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ έχουμε ορισμένα ερωτήματα:

· Με ποιο τρόπο διασφαλίζει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ την θεσμική αυτοτέλεια και αυτονομία του κινήματος, όπως αποφάσισε η κεντρική επιτροπή;

· Πότε και πως θα εκπροσωπηθεί το ΠΑΣΟΚ στο νέο σχήμα συνεργασίας με τις άλλες κινήσεις, όπως αποφάσισε η κεντρική επιτροπή;

· Τελικά στις ευρωεκλογές το κοινό ψηφοδέλτιο θα είναι  η «Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη ή «Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα» με τα σύμβολα τα ΠΑΣΟΚ όπως αποφάσισε η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή»;

· Θα υπάρχουν τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ;

· Τι σημαίνει και τι σηματοδοτεί ως προς τις πολιτικές προθέσεις «των 58» η διατύπωση «η παράταξη είναι οι πολίτες, που θα θελήσουν να τη στηρίξουν και όχι άθροισμα κομματικών αντιπροσωπειών»;

· Δηλαδή ζητούν το ΠΑΣΟΚ να αυτοδιαλυθεί για να μετέχει στην «Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη»;

· Τις πρωτοβουλίες τις έχουμε παραχωρήσει «στους 58» και μόνο;

· Το ΠΑΣΟΚ θα πάρει τις δικές του πρωτοβουλίες και πότε;

Ζητούμε εδώ και τώρα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τα όργανα του να αναλάβουν τις πρωτοβουλίες που απαιτούνται ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στα μέλη του και στην ιστορία του.
Ζητάμε άμεσα ένα «πραγματικά πολιτικό» συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που θα ασχοληθεί με τα παραπάνω θέματα.
Έχουμε μέγιστη ευθύνη απέναντι στους πολίτες που μας στήριξαν και στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας, να μείνουμε σταθεροί στις αρχές μας. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τους «εκποιήσουμε  πολιτικά» ,  κρυπτόμενοι πίσω από σχήματα.

ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΉ !…

Ως «ξέμπαρκοι» ΠΑΣΟΚοι, αρνούμενοι να συμμετάσχουμε στη δραστηριότητα του βενιζελικού μορφώματος, που προέκυψε μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του εκλεγμένου έλληνα πρωθυπουργού, , αλλά και να συνοδοιπορήσουμε με το συνοθύλλευμα του ΣΥΡΙΖΑ, παρακολουθούμε τα γεγονότα και τις εξελίξεις, όχι, όμως, απαθείς, ούτε αδιάφοροι.

Αρνούμαστε, φυσικά, να νομιμοποιήσουμε τους προδότες, που, σε συνεργασία με την ευρωπαϊκή και ντόπια Δεξιούρα, έριξαν το Γ. Παπανδρέου, προκειμένου να υλοποιηθεί, μεν, η δική του ιδέα και επιδίωξη, για συναίνεση και συνεργασία στην εθνική προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης, αλλά με μπροστάρη και οδηγό το Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ στο ρόλο του κομπάρσου !

Η ακλόνητη ιδεολογία μας, μας δεσμεύει στην ακατάπαυστη δίψα, για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς, για τη δημιουργία των όρων και των προϋποθέσεων, που θα ξαναφέρουν τη Δημοκρατική Παράταξη, στο προσκήνιο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με δυνατή, ενιαία έκφραση, με επεξεργασμένες απόψεις και προτάσεις, για το μέλλον της χώρας και του λαού της.

Η διαχρονική στράτευσή μας στην πολιτική δράση, μας υποχρεώνει σε συνεχείς παρεμβάσεις στα τεκταινόμενα και ειδικά σε κείνα, που εξελίσσονται στο χώρο «μας», δηλαδή, στην Κεντροαριστερά, με υπευθυνότητα, σύνεση και ενωτικό πνεύμα.

Η προσπάθεια αυτή, δεν είναι και δεν θάναι εύκολη, αλλά πολύπλοκη και, εν πολλοίς, επώδυνη, καθώς απαιτούνται, αφ΄ ενός η ειλικρινής αυτοκριτική και αφ΄ ετέρου ο παραμερισμός αρκετών διαχωριστικών καταστάσεων.

Δυστυχώς τα περιθώρια που έχουν διαμορφωθεί είναι πολύ στενά, πράγμα που σημαίνει, πως οι σκέψεις θα πρέπει να ωριμάσουν τάχιστα και οι πράξεις να εκδηλωθούν γρήγορα. Όσοι μάθαμε, μια ζωή, στη δράση και τη συμμετοχή, δεν μπορούμε, τώρα, στην πιο κρίσιμη στιγμή, να παραμείνουμε αδρανείς και απόμακροι θεατές των εξελίξεων !…
—————–

Υ.Γ. Ακόμα ψάχνω να βρω την ορθότερη απάντηση στο ερώτημα, που μου έθεσε σεβαστός σύντροφος, για το πως είναι δυνατόν να συνυπάρχουν, από τη μια η, έστω και κριτική, συμμετοχή, στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και από την άλλη η απόρριψη της κίνησης των «58» ?

ΠΗΓΗ   http://logoplokies.blogspot.gr/2014/01/blog-post_15.html

Το μεγάλο φαγοπότι

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Τα ξέραμε ή δεν τα ξέραμε; Ας πούμε, ότι χωρίς επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, απλώς τα υποψιαζόμασταν. Κι, όμως, τα λουζόμασταν. Πανάκριβα υποβρύχια, αντιαεροπορικά συστήματα, άρματα μάχης, τηλεπικοινωνιακές εφαρμογές.

Και ακόμα φορτωνόμασταν με πολυδάπανα τρόλεϊ, ντιζελομηχανές, βαγόνια, στρατιωτικά φορτηγά, απορριμματοφόρα, πυροσβεστικά οχήματα καθώς και πολυέξοδα νοσηλευτικά εργαλεία, εποπτικά τεχνολογικά προγράμματα, τερατώδη συντονιστικά συστήματα και μηχανήματα.

Όλα αυτά με υπέρογκο κόστος δισεκατομμυρίων. Χρήματα αποσπασμένα από τις θυσίες και τις στερήσεις του ελληνικού λαού για να μετατραπούν σε χρυσοφόρα συμβόλαια πολυεθνικών εταιριών με δεσπόζουσα θέση στις στρατηγικές προμήθειες του κράτους.

Η αλήθεια είναι ότι κάπου εκεί τη μυριζόμασταν τη δουλειά. Δεν πέφταμε δα και από τον Άρη. Η συνήθης πρακτική, ανέκαθεν, πρόβλεπε διευκολύνσεις των προμηθευτικών εταιρειών μέσω της εξαγοράς κομμάτων, πολιτικού προσωπικού και κρατικών λειτουργών.

Αλλά επειδή δεν μοιραζόμασταν μαζί τους τις μίζες, ούτε κρυβόμασταν μέσα σε βαλιτσάκια και εξωχώριους τραπεζικούς λογαριασμούς, άλλοτε σαρκάζαμε και άλλοτε σιχτιρίζαμε. Στο φινάλε, όμως, συμβιβαζόμασταν είτε εξαιτίας ιδεολογημάτων, είτε λόγω προσωπικής αδυναμίας ελέγχου.

Απέμεναν μόνο οι εύκολες επικρίσεις και τα μισόλογα που άφηναν ανέπαφο το κατ’ εξακολούθηση έγκλημα το οποίο διαπερνούσε κομματικούς σχηματισμούς, διαπότιζε αλλεπάλληλες κυβερνήσεις και διέβρωνε σταθερά τους θεσμούς. Εξάλλου, και εμείς, τα θύματα, στο ίδιο ξεκούρδιστο και αποσυναρμολογημένο κράτος συμμετείχαμε.

Με τα φακελάκια και τα γρηγορόσημα μας, τις ψιλοανακρίβειες στις φορολογικές μας δηλώσεις, τις μικρολαμογιές στις συντάξεις, τις ψευτοκοροϊδίες στα τετραγωνικά. Χώρια τα φτωχολαδώματα σε επίορκους υπαλλήλους καθώς και τα πελατειακά μας νταραβέρια με φαύλους συνδικαλιστές και παρασιτικά κομματικά στελέχη.

Πώς να αντισταθεί, άλλωστε, στο κάθε λογής πειρασμό, αν όχι εκβιασμό, ο μέσος ζορισμένος πολίτης όταν κολυμπάει μέσα στη διάχυτη αίσθηση ότι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της χώρας έχουν απλώσει τραχανά διαφθοράς ικανό να καλύψει έναν ολόκληρο ωκεανό;

Με μια δόση ενοχής για την απρόσμενη αποπλάνησή του και μια σταγόνα εγκράτειας προς απόδειξη της αρετής του στο αόρατο μέλλον, κάθε πολίτης που είτε ως θύμα είτε ως θύτης εμπλεκόταν σε παράνομη συναλλαγή έθετε μερικώς και την ελαστικότητα στα όρια ανεκτικότητας της διαφθοράς. Κυρίως, με γαρνιτούρα το άλλοθι «όταν γίνονται στο ρετιρέ όργια, θα τσακώσουν εμένα τώρα στο υπόγειο για διατάραξη κοινής ησυχίας;»

Σύμφωνοι ,είναι υπερβολή να θεωρηθεί ότι στην πλειονότητά τους οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας είναι μπλεγμένοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη διαφθορά. Όπως ακριβώς δεν συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι και όλοι οι υπουργοποιημένοι πολιτικοί, οι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί, οι πρωτοκλασάτοι γιατροί, οι μεγαλοδιευθυντές κρατικών νοσοκομείων, οι ανώτατοι διοικητές οργανισμών, οι εξέχοντες δικαστικοί, οι εκλεγμένοι δήμαρχοι.

Κάποιοι ναι, έκαναν χλιδάτα πάρτι με τις σκανδαλωδώς άφθονες δωροδοκίας. Ορισμένοι αποχαλινώθηκαν τόσο ώστε τα ξεχείλωσαν ως εκεί που δεν έπαιρνε άλλο. Και τα κορόιδα οι φορολογούμενοι καταληστεύονταν για θησαυρίζουν οι προμηθευτές, από τα υπερτιμημένα κελεπούρια που μας φόρτωναν.

Ωστόσο, οι βεβιασμένες γενικεύσεις και τα αδιάκριτα τσουβαλιάσματα δεν υπόσχονται καν την αλήθεια ή την λύτρωση της κοινωνίας από την ηθική εξαχρείωση των κλεπτοκρατικών ελίτ.

Και φυσικά το πακέτο συγκάλυψης, ατιμωρησίας, παραγραφής δεν εξαλείφεται με τις δαιμονοποιήσεις ούτε τους χλευασμούς μιας αντισυστημικής, και κατά βάση αντικοινοβουλευτικής, ρητορείας, αλλά με τις ταχύτατες έρευνες της ήδη κινητοποιημένης δικαιοσύνης

Δυστυχώς ,όμως, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι μιζα-δότες και οι μιζο-λήπτες δεν έπεσαν από τον ουρανό, ούτε έδρασαν εν κενώ. Είχαν την ανοχή μιας, παρασυρμένης και μικρής έστω, μερίδας της κοινωνίας. Με επικεφαλή μια ανάλγητη και κυνική κάστα, εθισμένη στην αδιαφάνεια, το μαύρο χρήμα, τους φορολογικούς παράδεισους και τις ύποπτες χρυσοφόρες προμήθειες για δόλιες αναθέσεις και αμαρτωλές συμβάσεις.

Ένα συνονθύλευμα ηθικά επιλήψιμων προσώπων συνεργών αλλά και μαστροπών της διαφθοράς που πλασάρονται, από πάνω, ως ανιδιοτελείς και πατριώτες. Είναι αυτοί που πρωτοστάτησαν στις λοιδορίες κατά ΓΑΠ χαρακτηρίζοντας ως ανεκδιήγητη, ανθελληνική και ηττοπαθή την ατάκα του περί «διεφθαρμένης χώρας». Είναι εκείνοι που πρωταγωνιστούν υπέρ της εκχώρησης εξουσίας σε, εκτός δημοκρατικού ελέγχου, εξωθεσμικά κέντρα.

Και είναι οι ίδιοι που συντονίζονται αυθορμήτως με το κούνημα του δάκτυλου από άμβωνας της «αδέκαστης» Μέρκελ σε μαθήματα ηθικής προς τους γονατισμένους Έλληνες. Προφανώς, παραβλέποντας ότι στη πλειονότητα τους οι δωροδότες είναι οι αντιπρόσωποι Γερμανικών εταιρειών. Διαρκώς, όμως, ενθυμούμενοι ότι οι δωροδοκούμενοι είναι πρωτίστως δικοί τους όμηροί, άρα και αντικείμενο εκβιασμού. .

ΠΗΓΗ  www.matrix24.gr/2014/01/το-μεγάλο-φαγοπότι/

Ας σκεφτόταν τις συνέπειες …..

Η Μελίνα Λ. έγραψε ΣΤΟ protagon ΣΕ σχολιο της στο αρθρο του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ  <<Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ψευδαισθήσεις>>

Ωχ, για να γράψετε κ. υφυπουργέ της ΝΕΡΙΤ αυτό το άρθρο με όλες τις λεπτομέρειες της πιθανής καταστροφής, φαίνεται ότι τα μαντάτα απο τις εταιρείες δημοσκοπήσεων δεν είναι καθόλου καλά.
Με κάνετε και ανησυχώ πραγματικά, γιατί φαίνεται ότι στο τέλος παρά τις γκάφες που κάνουν οι συριζαίοι με τα διάφορα αλαμπουρνέζικα που λένε, οι ψηφοφόροι θα κάνουν άλλη «μια σωστή επιλογή» μετά την επιλογή Σαμαρά και θα τους κάνουν και αυτούς κυβέρνηση.
Καλές οι προειδοποιήσεις σας, αλλά μην τις λέτε σε μας, να τις πείτε στον πρωθυπουργό σας, που ήταν αρχηγός του αντιμνημονιακού αγώνα τότε που έπρεπε να βάλει πλάτη για τη σωτηρία της χώρας, τότε που κατηγορούσε αυτά ακριβώς που κάνει σήμερα και ήταν συνοδοιπόρος με τον Τσίπρα στην αντίσταση κατά της τότε κυβέρνησης.
Να του υπενθυμίσετε όσα επαναστατικά έλεγε τότε στους πολίτες για λάθος συνταγές , όσα τους έταζε για επαναδιαπραγμάτευση και ισοδύναμα μέτρα και τις εκλογές που ζητούσε με πείσμα για να ακολουθήσει διαφορετική πολιτική.
Έχει τεράστια ευθύνη ο ίδιος και όλοι οι δημοσιογράφοι, που τον στήριξαν στα ψέματά του, για τη σημερινή πολιτική κατάσταση, την άνοδο των λαϊκιστών του Σύριζα, των ψεκασμένων αλλά και της Χ.Α.
Όσο και αν τον υποστηρίζουν τα διαπλεκόμενα συγκροτήματα των ΜΜΕ για τα θαλασσοδάνεια και τις ψηφιακές συχνότητες που τους χάρισε, έχει πια φανεί ότι είναι ένας αδίστακτος πολιτικάντης που οδήγησε τη χώρα σε διπλές εκλογές μόνο και μόνο για να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός και να κάνει την μεγάλη κωλοτούμπα από αντιμνημονιακός σε μνημονιακό και να πανηγυρίζει θρασύτατα για το πρωτογενές πλεόνασμα, που είναι αποτέλεσμα της πολιτικής τόλμης της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και των θυσιών του ελληνικού λαού.
Μην προσπαθείτε να μας φοβίσετε με τον μπαμπούλα Σύριζα ούτε με τη Χ.Α. ούτε να δείχνετε αγωνία για την παράταξη της κεντροαριστεράς.
Ας σκεφτόταν  τις συνέπειες αυτών που έκαναν τα τρια προηγούμενα χρόνια ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και όσοι τους βοήθησαν να ρίξουν την κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου.

Ας κάνουμε το παρελθόν μας οδηγό στο μέλλον μας

 

Καλημέρα και Χρόνια πολλά σε όλους. Νομίζω οτι για μια ακόμα φορά πέφτουμε στην παγίδα που μας στήνουν χρόνια τώρα,και η οποία σε μεγάλο βαθμό είναι συνέχεια του Εμφύλιου σπαραγμού που στιγματισε τον τόπο μας.Η χώρα το πρωτο πράγμα που χρειάζεται είναι ανακωχή ομόνοια και συνοδοιπόρευση.Είναι καταστροφικό για όλους μας να συνεχίσουμε να αλληλοκατηγορούμαστε για αυτά που έγιναν.Υπάρχει στην κοινωνία πόνος φτώχεια δυστηχία πίκρα θυμός,και για αυτό είμαστε υπεύθυνοι όλοι μας.Αλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο.ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχοντας μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης και άλλα κομματα λιγότερο.Το μύνημα της κοινωνίας με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς οδηγεί τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας σε μια σύμπραξη,σε μία ανακωχή σε μια κοινή πορεία και συμφωνία στα βασικά για το καλό όλων μας.Η ίδια η κοινωνία ωριμάζει πιό γρήγορα απο τα κόμματα και τους πολιτικούς και στέλνει τα μυνήματα της.Αλήθεια ποιός φανταζότανε πριν απο λίγα χρόνια συγκυβέρνηση ΠΆΣΟΚ ΝΔ.Δεν μπορώ να πιστέψω πλέον ότι αποφάσεις που αφορούν την παιδεία,την άμυνα ,την προστασία των συνόρων απο λαθρομετανάστες,την υγεία τον τουρισμό τις υποδομές στο οδικό δίκτυο την λειτουργία της Δημόσιας διοίκησης την φορολογία πρέπει κάθε κυβέρνηση να την αλλάζει ριζικά κάθε 2 ή 4 χρόνια.Κύριοι καθίστε και βρείτε τα.Σίγουρα αυτή η κατάσταση σε αρκετούς ξενίζει και γι αυτό την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια,όμως είναι η αργή αλλά σταθερά εξελλισόμενη πραγματικότητα.Δεν θα αργήσει λοιπόν να έρθει εκείνη η ώρα μιας άλλης μεγάλης συγκυβέρνησης για το καλό όλων μας.Οταν θα φτάσουμε λοιπόν σε αυτο το επίπεδο κοινωνικής και πολιτικής ωριμότητας τότε και οι ίδιοι οι πολιτικοί θα αντιληφθούν γιατί εκλέγονται και θα υπερασπίζονται τα συμφέροντα της κοινωνίας και της χώρας.Η ιδια η κοινωνία ξεκαθαρίζει το τοπίο στέλνωντας αρκετούς πολίτες και πολιτικούς στον κάδο της κοινωνικής κατακραυγής του κοινωνικού αποκλεισμού και στην φυλακή.Εμείς πρέπει συνεχώς αυτό να το διεκδικούμε,και γιατί όχι να συμμετέχουμε καταγγέλοντας τον διπλανό μας,όταν αυτός είναι υπότροπος και παραβάτης.Αυτό κάποτε μπορεί να ήταν ρουφιανιά.Είμαστε υπόλογοι για όλα εκείνα τα περιστατικά που πέσανε στην αντίληψη μας και δεν τα καταγγείλαμε,και ακόμα χειρότερα,συμβάλλαμε σε κάποιο απο αυτά για να κάνουμε την δουλίτσα μας.Ας γίνουμε λοιπόν πρώτα εμείς υγειής πολίτες αυτού του τόπου,και μετά θα έχουμε αυτό που πραγματικά μας αξίζει.Ζούμε σε μια χώρα διαμάντι,με άριστες κλιματικές συνθήκες,που μας προσφέρει καθημερινά απλώχερα ιδανικές συνθήκες διαβίωσης.Χαμόγελο θάλλασσα,ήλιο,πολιτισμό κουλτούρα.Σκεφτείται,είχαμε το λιμάνι του Πειραιά αλλά και της Θεσσαλονίκης και περιμέναμε να έρθουν οι Κινέζοι και να κάνουν αυτά που εμείς δεν μπορέσαμε να κάνουμε χρόνια τώρα.Γιατί άραγε; Ας αφήσουμε λοιπόν στο ντουλάπι του χρόνου όλους όσους μας καταδίκασαν τα τελευταία 30 χρόνια σε αυτή την κατάσταση ας κάνουμε το παρελθόν μας οδηγό στο μέλλον μας προς αποφυγή,και η ιστορία ήδη όλους αυτούς έχει αρχισει να τους κρίνει και να τους τοποθετεί εκεί που τους αξίζει. Και πάλι χρόνια πολλά με υγεία και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους. KOSMPAN

«τοσο χρήμα κυκλοφορουσε, εγώ μαλακας ήμουν?»

Ολο το ελληνικό πολιτικό συστημα χρειάζεται ένα βαθύ «κόντρα ξύρισμα».
Αυτη η αισχρή νοοτροπία του, δεν φτιάχτηκε σε μια μερα.

Χτίστηκε κανοντας μια λίγο μεγαλύτερη παρανομία μετά την απόκρυψη, την αβλεψία την αδιαφορία και την ανοχή απο το νόμο και την κοινωνία της αμέσως προηγουμενης, καπως μικρότερης.

Σταδιακά οι παρανομίες έφτασαν να είναι τόσο μεγάλες και τόσο πολλές, και η απόκρυψη- αβλεψία-ανοχή-αδιαφορία τόσο μεσα στο «πετσί» όλων μας που να απειλήσουν την ευστάθεια του συστήματος και τελικά να προκαλέσουν την κατάρρευσή του, γιατί έχουμε ΗΔΗ καταρρεύσει. Δεν περιμένουμε την κατάρρευση, προσπαθουμε (ματαια μάλλον) να ξανασηκωθούμε.

Αυτό που λέει ο Τομπουλόγλου, ότι «τοσο χρήμα κυκλοφορουσε, εγώ μ..ακας ήμουν?» είναι η επιβεβαίωση αυτών που λέω.

Το ανεξέλεγκτο δημόσιο χρήμα του οποίου η αποκτηση δεν ήταν αποτελεσμα εργασίας (θα είναι όμως η απαπληρωμή του, μεχρι και του τελευταίου ευρώ απο όλους μας) αυξησε και το πλήθος και τις ορέξεις των άχρηστων και ανεπάγγελτων απατεώνων που μαθαν να ζουν με χλιδή σε βάρος μας.

Κατα τον ίδιο τρόπο και ακολουθώντας το παράδειγμα του κάθε Τομπουλογλου, οι ελ. επαγγελματίες δεν κόβαν αποδείξεις (γιατί να κόψουν? για να ταίζουν τον κάθε Τομπούλογλου, Καντα, Ακη?)

Οι μισθωτοι δεν ζητουσαν αποδείξεις, για να αγοράζουν υπηρεσίες φθηνότερα, (γιατί να τις αγοράσουν ακριοβότερα? για να ταίζουν τον κάθε Τομπούλογλου, Καντα, Ακη?),

Όποιος έκανε δουλειες με το κράτος υπερτιμολογουσε (γιατί να μην το κάνει? Αν μείνουν λεφτά θα τα φάει ο Τομπουλογλου, ο Καντας, ο Ακης),

Ο καθένας προσπαθουσε να τρυπώσει (= μπει αναξιοκρατικά) στο Δημόσιο (γιατί να μην το κάνει? στον ιδ. τομέα τα πράγματα είναι σκουρα, τα λεφτά τα έχουν φάει οι Κάντες, οι Ακηδες οι Τομπούλογλου, γιατί να πάνε στο λάκο μετα λιοντάρια (μην πω τιποτε πιο άσεμνο) που είναι στην Ελλάδα ο ιδ. τομέας?

Αντίθετα, αν μπεις στον δημόσιο τομέα μπορεί να συναντήσεις τον ίδιο τον Τομπούλογλου, και αν αποφυγεις μάλιστα το δεύτερο συνθετικό του ονόματός του, μπορείς να πάρεις και μερίδιο απο τις μιζες αν είσαι τυχερός.

Φταιμε κι εμεις, αλλα ΑΥΤΟΙ μας καταστρεψαν, γιατί κατάστρεψαν τη στοιχειώδη ηθική του πως να ζεις σε μια κοινωνία που μπορεί να ευημερήσει..

panost

ΞΥΝΙΔΗΣ: ΤΡΕΙΣ ΑΡΧΗΓΟΙ ΔΥΟ ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ

Τώρα που απομακρυνθήκαμε χρονικά από τα επετειακά της 3ης Σεπτέμβρη μια μικρή παρατήρηση για τις τρεις ομιλίες των Σημίτη, Βενιζέλου, Παπανδρέου. Αναδύθηκαν δύο νοοτροπίες. Η μια της αυθεντίας, αυτής που γνωρίσαμε και αντιπαθήσαμε στα Πανεπιστήμια, η άλλη όψη της παλιάς καθηγητικής έδρας, που έκρυβε την ανασφάλεια και τον ελιτισμό πίσω από την δήθεν αυθεντία με βερμπαλισμούς και ειρωνεία. Που θεωρεί ότι δεν έχει κάνει κανένα λάθος αλλά και ποτέ δεν επρόκειτο να κάνει, εφόρου ζωής. Σημίτης και Βενιζέλος σύμφωνα με τις ομιλίες τους, δεν έκαναν κανένα λάθος. Τα πρόβλεψαν όλα. Τα έχουν πει επανειλημμένα όλα. Και βέβαια δεν φέρουν καμιά ευθύνη. Την φέρουν μόνο … άλλοι (ο επόμενος, ο προηγούμενος, ο Καραμανλής, ο οποιοσδήποτε).

Και από την άλλη η νοοτροπία του δημοκρατικού δικαιώματος της έκφρασης. Της αυτοκριτικής που προηγείται της κριτικής. Ο Παπανδρέου οριοθέτησε τα λάθη μας. Είπε ότι γι’ άλλα ξεκινήσαμε. Σ’ άλλα, αχαρτογράφητα, νερά βρεθήκαμε. Άλλες μάχες νομίζαμε ότι θα δίναμε και άλλες αναγκαστήκαμε να δώσουμε. Αποτέλεσμα να μην καταφέρουμε τον κύριο στόχο μας. Να αλλάξουμε την πολιτική και την Ελλάδα.Ξέρουμε τι δεν καταφέραμε. Ξέρουμε γιατί δεν το καταφέραμε. Αλλά δεν πρόκειται να αλλάξουμε την πίστη μας για την αλλαγή της πολιτικής που θα αλλάξει και τη χώρα.Αυτή η προσήλωση δεν έχει να κάνει με ψήφους, με ποσοστά, με εξουσία, με θέσεις, με συμφέροντα. Έχει να κάνει με τον ίδιο μας τον εαυτό.

http://xinidis.blogspot.gr/

Οκτώβριος του 2009 θα μείνει στην ιστορία

Ο Γράφει ο Ν.Βράχος

Είναι φανερό και κατανοητό σήμερα γιατί έγιναν όλα…

Ο Οκτώβριος του 2009, θα μείνει στην ιστορία , σαν ο μήνας της αποκάλυψης. Ο μήνας που φανέρωσε το πόσο άθλιο, πρόστυχο και αιμοβόρο είναι το παρακράτος του δοσιλογισμού και της…εθνικοφροσύνης . [[3% έλλειμμα]], ψέλλιζε την παραμονή των εκλογών ο ευτραφής πρωθυπουργεύων νεανίσκος ,της δυναστείας των ευκατάστατων κληρονόμων.
Είναι ‘’τρελό’’ το πανηγύρι που κάθε μέρα γίνονταν πίσω, δίπλα και εμπρός από τον ευτραφή νεανία της πολιτικής ανημπόριας, της εκλεκτικής ‘’κοψιδοφαγίας’’ και της εξειδικευμένης τυροπιτολαγνείας..
[[865.000 προσλήψεις από το 2004-2009]], εκ των οποίων οι περισσότεροι από το..παραθύρι της ντροπής , της εξαπάτησης, της σπατάλης, της μικροκομματικής διαφθοράς και παραζάλης της γαλάζιας ‘’συνέντευξης’’.
Καλόγηροι και ..πολιτικές καλόγριες κυβερνούσαν , αγόραζαν και πούλαγαν τα κρατικά ιμάτια και αποφάσιζαν για το σήμερα, το χθές και το αύριο των παιδιών μας και της πατρίδας μας.[[Με 120.000 ευρώ]] αγόραζες ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο στο Καπανδρίτι και αλλού…. Κι όμως η προκλητικότητα, η αδιαφορία και ο’’ετσιθελισμός’’ αποτελούν τα ..όπλα τους συστήματος.[[35 ΔΙΣ ευρώ έλλειμμα]]και ο ανενδοίαστος μεγαλοκληρονόμος δεν συγκινήθηκε δεν..δάκρυσε. Πήρε τα όρη και τα βουνά ψάχνοντας για ‘’κοψίδια’’ και γελαδόγαλο.

Έτσι είναι φανερό και κατανοητό σήμερα, γιατί όλοι οι πολιτικάντηδες ξεσηκώθηκαν εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου. Είναι επίσης κατανοητό γιατί όλοι οι λαθροβολεμμένοι , είπαν όχι σε κάθε αλλαγή που έθιγε τα κεκτημένα τους και δημιουργούσε υποδομές για μια Ελλάδα ισότητας, ευνομίας και φοροδοτικής υποχρέωσης..Είναι επίσης κατανοητό γιατί όλοι μας δυσφορήσαμε όταν καταργήθηκε το τραπεζικό απόρρητο και άρχισε να φαίνεται η βρώμικη ‘’αλήθεια’’ των παραμυθατζήδων.
Υπάρχει κανείς σήμερα που να μην έχει πεισθεί, πως η κυβέρνηση Πασοκ του 2009 παρέλαβε μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί;
Και μη μου πει κανείς ότι ο Παπανδρέου υπεσχέθη πράγματα που δεν υπήρχαν. Μίλησε για λεφτά που ..χανόντουσαν στις τσέπες των επιτηδείων και σήμερα παρουσιάζονται συνοδευόμενα από χειροπέδες ..πολυτελείας !
Μίλησε για συνταξιούχους ‘’μαϊμού’’ , για αεριτζήδες χρυσοχέρηδες, για φακελάκια ντροπής, για σύστημα υγείας, δικαιοσύνης , δημόσια διοίκησης που είχαν μεταβληθεί σε βαλτότοπους της διαφθοράς με παγίδες θανάτου.
Δεν μίλησε για δημόσιο έλλειμμα αφού ακόμη ! αποκαλύπτονται οι ταχυδακτυλουργίες του Αλογοσκούφη, του Μπέζα , του Δούκα και του αδόκιμου Παπαθανασίου των πολλών ακινήτων.Όλα αυτά είχαν δημιουργήσει ένα πλέγμα διαστροφής, διαφυγής και επιθανάτιου οικονομικού ρόγχου. Η Ελλάδα πέθαινε, χρεοκοπούσε και ημείς.. άδαμε !
Βρέθηκε λοιπόν ένας Έλληνας πολιτικός , με μερικούς αποφασισμένους συνεργάτες και άρχισε να ξηλώνει κυριολεκτικά τα τείχη της διαφθοράς και πέσανε πάνω του όλες οι ΗARD- βδέλλες της διαπλοκής. ΄Εδωσαν και δίνουν τον υπέρ ΑΠΑΤΗΣ ΚΑΙ ΦΟΡΟΚΛΟΠΗΣ αγώνα, γνωρίζοντας ότι έρχεται το τέλος τους. Και φέρνουν ως παράδειγμα..επιτυχίας τους !την αποτυχία να εκλεγεί βουλευτής ο εμπνευστής και δημιουργός του ΑΣΕΠ, ο έντιμος καθ όλα πολιτικός, ευπατρίδης και Έλληνας, ο Αναστάσιος Πεπονής .Και νόμισαν ότι όλες οι εποχές είναι ίδιες !!!!

ΠΗΓΗ   http://kinisi75pasok.blogspot.gr/2013/12/2009.html?spref=fb

Αυτά που δεν ξεχνιούνται, δεν συγχωρούνται με τίποτα .

Η ηγεσία αυτού που θέλει να ονομάζεται σήμερα ΠΑΣΟΚ, δίνει για ακόμη μια φορά θεσμικό ρόλους σε κύκλους, τετράγωνα και λοιπά σχήματα που βρίσκονται στο πλάι του αντιπροέδρου του Σαμαρά και με διαρροές στα φίλια μέσα προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα απέναντι σε όσους δεν τσιμπήσαν το παραμύθι του καλού πατερούλη και της κεντροαριστερής Γης της Χαναάν. Προφανώς οι συνοδοιπόροι, του κατά τα λεγόμενα του, εμπνευστή της κίνησης των 58, κινήθηκαν εξωστρεφώς τον Ιούνιο του 2011, για να επιβάλουν τον Βενιζέλο ως αντιπρόεδρο και τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου για να διώξουν πραξικοπηματικά τον ΓΑΠ, εκφράζοντας τις ιδεολογικές τους διαφωνίες με ανοιχτή διαβούλευση και αυθόρμητο λόγο από τα θεσμικά όργανα του Mega και των άλλων καναλιών, τόσο που το ταλέντο τους αξιοποιήθηκε σε διάφορες δημόσιες θέσεις επί κυβέρνησεως σωτηρίας. Οι πρώην υπουργοί του ΓΑΠ (για να μην ξεχνιόμαστε), τους οποίους ο Μέγας Μαουνιέρης εν τη μεγαλοθυμία του, αξιοποιεί στο έπακρο (Σαχινίδη έχεις γράμμα), παραβιάζουν ανοιχτές θύρες, ζητώντας να παρθούν αποφάσεις στα θεσμικά όργανα, αντί να εξαγγέλονται στις Ανατροπές. Άραγε πότε συζητήθηκε και με ποιούς η εκχώρηση του brand name στους 58, ποιος αποφάσισε τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και με ποιούς όρους; Προσωπικές στρατηγικές υπάρχουν είναι προφανείς, είναι αυτές που επέβαλαν την πάση θυσία συμπορευση με τον Σαμαρά, αυτές που διαμόρφωσαν την «προγραμματική» συμφωνία της συγκυβέρνησης, με την οποία εκχωρήθηκε έναντι της αντιπροεδρίας και της νομής της εξουσίας, η διαμόρφωση της κεντροαριστερής ατζέντας από τον Χρύσανθο και τον Φαήλο. Ευτυχώς αυτή η χώρα είναι μικρή και γνωριζόμαστε όλοι και το να κατηγορεί η σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, οποιονδήποτε για προσωπική ατζέντα, είναι σαν να παραπονιέται ο Κάϊν για μοναξιά.

ΠΗΓΗ  http://epikairo.gr/index.php/politiki/item/7246-tas-thyras-tas-thyras?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook

Πού να σταθεί ο ΓΑΠ εκεί μέσα που υπάρχει ο ανθός της διανόησης και της ευφράδειας;

Είναι γεγονός ότι ο Γιώργος δεν είχε την ευφράδεια ούτε του Βενιζέλου, του Σαμαρά, του Μιχαλολιάκου, του Καμένου, ούτε του μεγάλου ηγέτη, του Τσίπρα.
Κυρίως, δεν είχε τη μαγκιά τους.
Ούτε ένα «μαντάμ Μέρκελ», ούτε ατάκες εξυπναδίστικες από το Βήμα της Βουλής, ούτε απειλές για ολοκαύτωμα στην ευρωζώνη. Πολύ μονοκόματος βρε παιδί μου και πολύ ευγενικός για έλληνας πολιτικός.
Πού να σταθεί εκεί μέσα που υπάρχει ο ανθός της διανόησης και της ευφράδειας;
Λίγος μπροστά στα μεγαθήρια που παρακολουθήσαμε στις τελευταίες συνεδριάσεις και μας καθήλωσαν με τον λόγο τους.
Και επειδή πολιτικά πιά δεν γίνεται να τον κρίνουν οι αντίπαλοί του, γιατί τώρα οι μεν ακολουθούν πολύ πιο πιστά από εκείνον τα μνημόνια και πανηγυρίζουν για το πρωτογενές πλεόνασμα, που εκείνος με κόστος κατάφερε, οι δε καταλαβαίνουν ότι και το νόμισμα είναι τελικά φετίχ αλλά και από την ευρωζώνη δεν γίνεται να βγούμε, όπως έταζαν, τώρα του κάνουν σκληρή κριτική για το αν τρώει καμιά φορά σε ταβέρνα, αν αθλείται, αν μιλάει, αν συναντιέται με ξένους ηγέτες, αν πηγαίνει σε ξένα πανεπιστήμια, αν ταξιδεύει, αν τολμάει τελικά και αναπνέει, αν……για να μην πω τίποτα χειρότερο.
Όσο για το δημοψήφισμα, αφού δεν έγινε πριν το Καστελόριζο, δεν το ήθελαν οι αριστεροί δημοκράτες μετά και προτίμησαν να υποστηρίξουν τη θέση του Σαρκοζί, που μέχρι τότε έβριζαν. Ειδικά ο Κουράκης αγωνιούσε στα τηλεοπτικά δελτία τότε μήπως μας πετάξουν έξω από το ευρώ, που αυτός και το κόμμα του δεν το ήθελαν.
Φυσικα, αν γινόταν τελικά τότε το δημοψήφισμα, μετά δεν θα είχε δουλειά ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας και όλο το αντιμνημονιακό συνάφι.
Αν ο λαός αποφάσιζε ότι ήθελε τη δανειακή σύμβαση, θα έπρεπε να το βουλώσουν και να σταματήσουν τους λαϊκισμούς, αν δεν την ήθελε θα έπρεπε να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να προτείνουν ρεαλιστικό σχέδιο αποφυγής της χρεοκοπίας, κάτι που φυσικά δεν είχαν.

ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ  Μελίνα Λ. ΣΤΟ http://www.protagon.gr

Αναγέννηση της παράταξης με συγκλίσεις μέσα στην κοινωνία

Τον ρόλο του ΠΑΣΟΚ και την ιστορική αποστολή της Δημοκρατικής Παράταξης, «θυμίζει» με κείμενό της η Κίνηση των 75 του ΠΑΣΟΚ.

Αφήνοντας αιχμές για ανθρώπους που «βολεύονται με ένα μικρό ΠΑΣΟΚ, αποκομμένο από την κοινωνία, μαγαζάκι για προσωπικά παιχνίδια», θυμίζουν ότι η Δημοκρατική Παράταξη δεν ήταν ποτέ μικρή σε αυτό τον τόπο. Επιμένουν ότι η πλήρης ένταξη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και η συμπόρευση με τη ΝΔ δεν ήταν μονόδρομος για το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά και πως οι δημοκρατικοί πολίτες αντιδρούν στην ταύτιση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ.

Ζητούν λοιπόν η σύγχρονη Κεντροαριστερά να προκύψει με συγκλίσεις μέσα στην κοινωνία, πάνω σε ένα προοδευτικό πλαίσιο πολιτικών αλλαγών και όχι με αποκλεισμούς και επιλεκτικές συγκολλήσεις κορυφής.

Ολόκληρο το κείμενο της Κίνησης των 75 έχει ως εξής :

Ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ και η ιστορική αποστολή της Δημοκρατικής Παράταξης

Η σημερινή κατάσταση δεν είναι η μοίρα του ΠΑΣΟΚ.

Όσοι βολεύονται με ένα «μικρό» ΠΑΣΟΚ, αποκομμένο από την κοινωνία, μαγαζάκι για προσωπικά παιχνίδια, αγνοούν ότι η Δημοκρατική Παράταξη δεν ήταν ποτέ μικρή σε αυτόν τον τόπο.

Διαμόρφωσε τη νεότερη ιστορία της πατρίδας μας, γιατί εξέφρασε τις πιο δημιουργικές δυνάμεις του τόπου και συνδέθηκε μαζί τους. Την κοινωνία που ασφυκτιούσε έξω από τα «συστήματα», τη νεολαία και τους μη προνομιούχους.

Το ΠΑΣΟΚ είχε και έχει ως σταθερά εκφρασμένη βούληση να μην προκαλέσει πολιτική αστάθεια, θέση με πολιτικό κόστος. Δεν είχε όμως την ίδια στάση ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, που έκανε τα πάντα για να ρίξει μια εκλεγμένη Κυβέρνηση και – ακόμη και όταν εκλέχτηκε – διακινδύνευε την προοπτική της χώρας, με βάση τους μικροπολιτικούς του σχεδιασμούς, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή της ΕΡΤ.

Για μας, όμως, δεν ήταν μονόδρομος η πλήρης ένταξη του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και η πλήρης συμπόρευση με την Ν.Δ.

Υπήρχαν εναλλακτικές που αποκλείστηκαν.

Η χώρα θα μπορούσε να συνεχίσει με Οικουμενική Κυβέρνηση ή με το ΠΑΣΟΚ να παρέχει απλώς Κοινοβουλευτική ψήφο εμπιστοσύνης, υπό συγκεκριμένους όρους και εγγυήσεις, βάζοντας διαφανείς, πράσινες γραμμές προγραμματικής συνεργασίας.

Η είσοδος άλλωστε του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση Σαμαρά, χωρίς πρώτα να έχουν συμφωνηθεί οι προϋποθέσεις και οι όροι αυτής της συμφωνίας, τραυματίζει την αξιοπιστία αυτής της συγκατοίκησης. Δεν ανήκει στην προοδευτική αντίληψη η πρακτική, πρώτα να μοιράζονται οι καρέκλες και μετά να συμφωνούνται οι πολιτικές.

Οι δημοκρατικοί πολίτες αντιδρούν στην ταύτιση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ, γιατί έχουν το ένστικτο της ανάγκης αναγέννησης της δημοκρατικής παράταξης. Απαιτούν, επίσης, να υπάρξει ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο διαφοροποίησης από τη Δεξιά, στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Όσοι ονειρεύονται μια στρατηγική παγίωσης της συνεργασίας με την δεξιά, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.

● Η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί παρά να είναι η επαναθεμελιώση των σχέσεων του με τους πολίτες και η ανασυγκρότηση της μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης.

● Η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει το ποιους υπηρετούμε και με ποιους συγκρουόμαστε.

● Η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να βάζει σε δεύτερη μοίρα τη διαρκή προσπάθεια επαναγεφύρωσης των σχέσεων μας με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.

Η σύγχρονη Κεντροαριστερά δεν προκύπτει με αποκλεισμούς και δεν εξαντλείται σε επιλεκτικές συγκολλήσεις κορυφής. Ούτε μπορεί να στοχεύει σε ικανοποίηση εγωκεντρικών σχεδιασμών επιβίωσης ή προσωπικής ανέλιξης μεμονωμένων στελεχών. Η αναγέννηση της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης θα προκύψει, κυρίως, με συγκλίσεις μέσα στην κοινωνία. Με λαϊκή ενότητα, πάνω σε ένα προοδευτικό πλαίσιο πολιτικών αλλαγών.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΡΑΤΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΪΚΩΝ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ…

… γιατί δεν τον έχει ανάγκη, ΔΕΝ είναι αυτός ο τρόπος που πολιτεύεται. 

Πάλι λάθος κάνετε στις εκτιμήσεις και άρα στα συμπεράσματα και τους σχεδιασμούς σας.

ΜΕ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ και δεν φημίζομαι για τη νοημοσύνη μου.
Για αυτό αν θέλετε εξηγήστε μου.

Μέχρι πριν λίγο καιρό μας λέγατε ότι ο ΓΑΠ είναι ΜΟΝΟΣ του και τελειωμένος, δεν του μιλάει κανείς, η επιρροή του μηδενική, οι Πασόκοι δεν θέλουν να τον βλέπουν, η κοινωνία τον μισεί και διάφορα τέτοια.

Τώρα ξαφνικά και απο το πουθενά διαβάζω και ακούω ότι οι Πασόκοι που υπάρχουν ακόμα είναι οι Παπανδρεϊκοί, ότι κόμματα κάνουν «ανοίγματα» στον Παπανδρέου γιατί θέλουν να προσεταιριστούν μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ κλπ, κλπ.

Τώρα ξαφνικά και απο το πουθενά μας λέτε ότι ο Παπανδρέου θα κάνει το ένα ή το άλλο. Πως γίνεται αφού κατα πως μας λέγατε είναι «τελειωμένος», χωρίς απήχηση και πολιτικό λόγο;

Προπέτης δεν θέλω να γίνω και αναγνωρίζω σε όλους, σχεδόν, το δικαίωμα του λάθους. Πείτε το όμως. Πείτε το, ΚΑΝΑΜΕ ΛΑΘΟΣ.

Αλλά μην ΞΑΝΑΚΑΝΕΤΕ το ίδιο λάθος που υποψιάζομαι ότι είστε έτοιμοι να διαπράξετε. Μην διαβάζετε λάθος την πραγματικότητα.

Γιατί ο Παπανδρέου ΔΕΝ έχει στρατό παπανδρεϊκών.

Έχει κάτι περισσότερο. 

Έχει μαζί του την αλήθεια και  πολιτικό λόγο με πραγματικό και όχι ψευδεπίγραφο προοδευτικό πρόσημο. Και σε αυτά τα δύο πιστεύουν πολλοί, πάρα πολλοί συμπολίτες μας. Που κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι.
Επομένως μην φοβόσαστε μόνο τον Παπανδρέου, είναι πιο χρήσιμο για σας να ανησυχείτε κυρίως για την πολιτική πρόταση Παπανδρέου που αργά ή γρήγορα θα γίνει κίνημα.

Κι αυτό σημαίνει για όσους μπορούν και θέλουν να βλέπουν λίγο παραπέρα απο τη σκιά τους ότι η δικαίωση Παπανδρέου ΔΕΝ αφορά μόνο στον Παπανδρέου αλλά στο χτίσιμο μιας καλύτερης προοπτικής για την έξοδο από την κρίση  για το χτίσιμο μια δικαιότερης και πιο δημοκρατικής κοινωνίας.

Κι αυτό μας αφορά ΟΛΟΥΣ και ΟΛΕΣ.

 

ΠΗΓΗ  http://alekos.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html?spref=fb

Εχετε πολύ πλάκα βρε χρυσόψαρα !!!

Μήπως ήταν απαραίτητο το δημοψήφισμα τελικά και τα πράγματα ήταν καλλίτερα τώρα; Δεν ξέρω αν ήταν σωστό να βγούμε ή όχι από το Ευρώ, αλλά είναι σίγουρο ότι ο Λαός είχε την ευκαιρία να μιλήσει…Κανείς δε μπορεί να ξέρει με σιγουριά. Ενα μόνο είναι σίγουρο. Ότι αυτοί που τώρα κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ ότι υποκινεί καταστάσεις αποστασίας, είναι οι ίδιοι αποστάτες. Ποίοι έβαλαν πλάτη στην αποπομπή Παπανδρέου και οδήγησαν τόσες φορές τη χώρα σε εκλογές , για να φτιάξουν κυβέρνηση που θα έκανε όχι μόνο αυτά που ψηφίστηκαν επί πρωθυπουργίας του αλλά ακόμα χειρότερα; Είναι υπερήφανος τώρα, εκείνος ο κορμός του ΠΑΣΟΚ που ήταν μια γροθιά εναντίον του Παπανδρέου και όταν τον έδιωξαν έγινε τόσα αποκόμματα!!! Θυμάμαι ακόμα το δάκτυλο που του κούναγε η Διαμαντοπούλου στην κοινοβουλευτική ομάδα! ´Ηθελε να δεσμευτεί ότι θα παραιτηθεί και από Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, διότι έτσι θα επιτυγχανόταν η πολιτική σταθερότητα!!!! Τη βλέπετε πουθενα;